(Culfa) torpaq yığan alət. – Kardıvar bel kimi bir dənə dəmirdi, onun qabaxda kəndiri olur, ağacı saplayıllar dəmirə, iki adam onu çəkir
(Ağcabədi, Cəbrayıl) üstünə tut çırpmaq üçün böyük parça (palaz və s.). – Uxaşlar karxananı yaxşı tutmadılar, tut yerə töküldü (Cəbrayıl); – Tutu çırp
(Salyan) qulaq. – Uşağın karışı ağrıyır
(Qax) dəyirmanın çaxçaxı
(Qax) 1. kar 2. key
karkas olmax: (Zaqatala) dəng olmaq, zinhara gəlmək. – Çox danişip beynimi tökdün, lap karkas oldum
(Salyan) key, maymaq. – Elşən hər sözi başa düşən dögür, karnaxdı
(Cəbrayıl, Göyçay, Mingəçevir, Şəki) çoxlu, bol. – Bildir karrı meyvəmiz varıdı (Cəbrayıl); – Lap karrı əhmişdik (Göyçay)
(Çənbərək) lovğa. – Fərzalı yaman karroydı
(Basarkeçər, Laçın) gic, səfeh. – Ay karsala, hara gedirsən (Basarkeçər)
(Qax) kiçik ağac təknə
(Naxçıvan) üstüörtülü bazar. – Naxçıvanda da karsı var
(Qax) qoyunun qarnının altındakı yun
I (Ordubad) soyuq (külək). – Gənzə çayı tərəfdən yaman karvanqıran küləy əsir II (Füzuli, Qarakilsə, Qazax, Tovuz) Zöhrə ulduzu
(Xaçmaz, Qazax, Quba) kəhkəşan
(Salyan) çoxbilmiş. – Gülbikə karzatdı, bilmədigi şey yoxdu
(Balakən) qarağat
(Ağdam) xain. – Yoldaşına kasafur olan adam həməşə pis günə qalar
(Şamaxı) kiçik saxsı qabda çalınmış qatıq. – Qazan qatığınnan kasamas yaxşudu; – Kasamasın dadı başqadı
(Meğri) kiçik baş yaylığı
(Kəlbəcər) bacarıqsız, yarıtmaz. – Bir adamı göndə:rix’ heyvan bejərməyə, görürsən getdi qıçın qırdı, canavara verdi, ona kasavad de:rix’
(Quba) təndirin ağzına qoyulan qapaq
(Ordubad, Şamaxı) yabanı dərman bitkilərindən birinin adı. – Həkim xəsdəyə kasni köküni dərman demişdü (Ordubad)
(Qax) taxıl saxlanılan qab
(Balakən) bozbaş. – Anam bazardan aldığı ətdən kaş bişirir
I (Basarkeçər, Başkeçid) qoşqu heyvanlarına qoşub sürüyərək gətirilən böyük ağac, kötük ◊ Kaşan çəhməx’ (Basarkeçər) – böyük ağacları qoşqu heyvanları
(Meğri) xörəyi tez-tez qaşıqlayıb yemək. – Nəhmət bir seyni şiləni iki-üş dayqıya kaşgıllıyırdı
(Qax) itburnu
(Balakən) mal aşığı
(Füzuli) yeni doğmuş heyvanın ilk südündən bişirilən yemək
(Qax) süd ölçmək üçün qab
(Oğuz) qapının çərçivəsi altına qoyulan enli taxta. – Ayağım qapının katılına ilişdi, yıxıldım
(Qax) nəhəng, böyük. – Habu katsa kəlin sumuqudu
(İmişli) başbilən. – Nənəm irəhmətdik katta arvadıydı
katta-katta danışmax: (Ağdaş, Salyan, Mingəçevir) yekə-yekə danışmaq. – Məhəmməd çox katta-katta danışan adamdı (Ağdaş)
kav deyil: (Cəbrayıl, Şərur, Füzuli, Laçın, Zəngilan) hesabdan deyil, düz deyil. – Bı, kav də:l, biz gizdənəndə siz baxırdı͂:z (Zəngilan); – Bax, bı k
(Oğuz) isti paltar
(Qax) dişləri tökülmüş (adam)
(Meğri) qanmaz. – Masdalı kavdan adam dəyidi, yer-yurt bilən adamdı
(Zəngilan) koğuş. – Ağacın kavıcında ilan var
(Meğri) tənəyi dik saxlamaq üçün yerə basdırılan ağac
I (Cəbrayıl, Zəngilan) iri giləli ağ üzüm. – Kavra yaxşı yeməli üzümdü (Zəngilan) II (Meğri) quş biti
(Naxçıvan) kotanın dəstəyini tutan adam. – Kavran kotanı tutur ki, oyanbıyan getməsin
(Qazax) qoyun-quzunun qışda saxlandığı yer
(Qax) evin bünövrəsi. – İməçi eli:p keb qoyırıx
(Salyan) tərs, inadkar ◊ Keç düşmeg (Bakı) – ləcləşmək, düşmən kəsilmək. – Heç nedən kec tüşdi məniynən
(Qax) bax keseyən. – Kecegənnən törən torba deşən oliy?
(Meğri) meşədəki ağaclarda qurumuş mamırlı budaq. – Xeyrənsə, çatı gəti bu kecəni sındırım
(Tabasaran) ağac gövdəsində əmələ gələn mamır. – Havu teregin gevdəsin kecəl basutdu
(Şəki) bax keji. – Baramanı bişirisən, sora oluy imişax, una diyillər ke:ci