(Tovuz) bax fəhəm
(Qusar) hafizəli
(Gədəbəy) bax fəhəmsüz
(Çənbərək) qorxmaq. – Meşeynən təx’ gəldiyimə yaman fəhmləndim
(Bakı) cəftə. – Qapının fələğni vurdun?
(Gədəbəy, Tovuz) atmaq, tullamaq. – Topu uzağa fələzdədim; – Sən öl, qolunnan tutuf pusa:t elə fələzdiyəjəm ki, səni eşiyə (Tovuz)
(Cəbrayıl, Meğri) qocalmaq, qocalıb əldən düşmək. – Bala, tay qojalmışam, fəlfəlləmişəm (Cəbrayıl); – Xanı dayı, sən də dəy yavaş-yavaş fəlfəlliyirsən
I (Qarakilsə, Şərur) zarafatcıl. – O, bir fəllağ adamdı (Qarakilsə); – Usup çox fəllağ adamdı (Şərur) II (Şərur) ayıq
(Oğuz) ləpəsi çıxarılıb yerinə qurğuşun doldurulmuş qoz
(Meğri) yaltaq, ikiüzlü. – Yüz yol demişəm, fəltəğən adamlarnan oturub durma
(Qazax, Mingəçevir) birtəhər. – Fə:məl-yə:məl gedif çıxajeyıx (Qazax)
I (Gədəbəy, Qarakilsə, Qazax, Tovuz) özünü itirmək, karıxmaq. – Nə:n fənikersiη no:luf kun, düzələjəx’ hamısı (Gədəbəy)
(Gədəbəy) cərgə, sıra. – Neçə fər çıxıfsan <biçibsən> dan üzünnən
(Qarakilsə) sakit, dinməz. – Onun ağzı fərağat durmur, çox danışır, ona gora da başı ağrı çəkir
(Quba) fərsiz, bacarıqsız, qabiliyyətsiz. – Fəraməz adam üzünə bir gün qazana bilmiyədü
fəraş verməx’: (Kəlbəcər) kömək etmək. – Allah işinizə fəraş versin
(Gədəbəy) sözgəlişi, guya. – Fəraza, mən səni öyrədəsi, sənde:dif arvadı döyəsi
(Ağdaş, Beyləqan, İsmayıllı, Kürdəmir, Qax, Salyan, Şamaxı, Şəki, Zərdab) bax fəraməz. – Əşi, bu lap fərəməzdi, mınnan oxıyan olmaz (Şamaxı); – Fərəmə
I (Ağsu, Qazax, Zərdab) məsələn, misal üçün. – Fərəzə, o kət belə deyir, bı kət də alahı cur de:r (Ağsu); – Fərəzə, sən deyəsi ki, Sumanın əlinnən iş
(Meğri, Salyan, Bakı) tutaq ki. – Fərəzən, biz dimmədix’, sizin adamlığı: za nə gəlip (Meğri)
I (Naxçıvan, Ordubad, Zəngilan) fərə. – Fəriyimiz yumurtuya düşüf (Zəngilan); – Fərix’ üç aydan so:ra doğar (Ordubad); – Fərix’ so:ra toyux olur (Naxç
(Quba) körpə, uşaq
(Quba) bax fərişdə
(Şəki, Lerik) paltar sərilən (qurumaq üçün) yer. – Partalları fərməşə sərdilər (Şəki)
I (Naxçıvan, Ordubad, Şərur, Zərdab) döşəmə. – Fərş simetdən, torpaxdan, taxdadan olur (Naxçıvan) II (Qazax, Zərdab) tavan III (Ağdam, Bərdə, Naxçıvan
fərzə yetməx’: (Daşkəsən) təngə gəlmək. – Dərd əlinnən daha fərzə yetmişəm
(Biləsuvar) kəkliyə bənzər quş adı
(Qax) maneçilik
(Goranboy) əsas, qanun. – Sənin sözün mq: fəşmi döyül
fılıx qalmax: (Qazax) yetim qalmaq. – Səni göröm fılıx qalasan
(Şərur) qaçmaq
(Bakı) yeməli bitki adı Fındığça çalmağ – çırtıq çalmaq, barmaqları bir-birinə sürtməklə səs çıxarmaq
(Şərur) səliqə ilə barmaqların başına qoyulan xına
(Qazax, Şəmkir, Tərtər) səsvermə üsulu (keçmiş zamanda). – Fındıxsaldıda hansı tərəfin fındığı çox çıxseydi, o tərəfin adamı seçilirdi, timsalı kətxud
fındılına dəyməx’: (Füzuli) xatirinə dəymək, qəlbinə toxunmaq
(Ağcabədi) alaq otu adı
(İmişli) həvəs. – Bi dəfə fırım gəlmişdi, onda da əvdə olmadın
(Tovuz) dərhal. – Rasim fıral geri qayıtdı
(Qazax) yaltaq
(Salyan) ərköyün. – Zahirin balaları fırharıdı
(Qax, Zaqatala) qoz çırpmaq üçün ağac
(Bərdə, Şuşa) fırfıra. – Fırıldağı ağaşdan qayrıllar; – Fırıldağı şallaxnan vurullar (Şuşa)
I (Bakı) 1. sürətlə ötüb keçmək. – Maşını yanımnan fırıldadıb keşdi 2. atmaq, tullamaq; – Sumkasını divanın üstünə fırıldatdı II (Bakı, Salyan) tez sa
(Salyan) 1. əsib coşmaq. – Gənə fırıllıyırsan, diyəsən, davalığın çatıb 2. sürətlə ötüb keçmək; – Nüşabə fırıllıyıb yanımızdan keçdi
fırınnığ elemeg: (Bakı) qudurğanlıq etmək. – Bibelə fırınnığ eləmeginən
(Salyan) qalaq, topa. – Bazarda yemiş-qarpız fırış vırılıb, alana minnətdi
fırıt verməx’: (Borçalı, Qazax) qızışdırmaq. – Lətif fırıt verir, adamları birbirinə qatır (Borçalı) Fır kəhlix’ (Kəlbəcər) – quş adı
(Borçalı, Çənbərək, Qazax, Laçın) bax firitdəməx’. – Aşıralı camahatı fırıtdadı dalaşdıdı (Çənbərək); – Sənin ağlın olsa fırıtdamağa baxmarsan (Laçın)
(Cənubi Azərbaycan) yeldəyirmanının pəri. – Fırmələ yerə düşdü
I (Bolnisi, Borçalı, Qazax, Tovuz) təndir. – Onu qavaxcan daşnan hörüllər, fırnıyı hörüllər (Borçalı) II (Daşkəsən, Şəmkir, Tovuz) çörək növü