(Quba) pusqu. – Bənzən üşdörd sa:t dəzgədə oturub güzdiyəsən, bir dənə də quş keçmiyədü
(Qazax) gödək boy
(Bakı) balaca
(Ağdam, Basarkeçər, Başkeçid, Cəbrayıl, Gəncə, İsmayıllı, Kürdəmir, Mingəçevir, Naxçıvan) 1. ikiillik erkək keçi (Kürdəmir) 2
(Salyan) gödək kök adam. – Dıbırçəllək adam bərk qaçammaz
(Cəbrayıl) qaçmaq
(Kürdəmir) balacaboy. – Nərman həylə çox dıdaxdu
(Gədəbəy) 1. girdə, dəyirmi şey. – Mən su çarxı düzəltməyə iki dığarax gətimişəm 2. sap makarası. – Ay qağa, maηa da bir dığarax qayır
I (Hamamlı) sap (makarada). – Gələndə bazardan beş-on dənə dığır al gəti II (Basarkeçər) gödəkboy (adam)
(Kürdəmir) nahamar. – Gümbata kağızının üssü dığır-dığırdı
(Ucar) lovğa. – Dığış adamnan heş kimin xoşu gəlməz
(Bakı) 1. təngə gəlmək 2. vərəmləmək
(Lənkəran) təngə gətirmək. – Ürəyüvün başı dağ azarı gətirsün, sən məni lap dığlatdun ki
(Sabirabad, Salyan) gödəkboy (adam). – Bı kətdə dığran adam yoxdi (Sabirabad); – Dığran adam çox şey bilər (Salyan)
(Qax) boyunbağı. – Baqudan köçək dıxalar getirip qardaşı
(Borçalı, Çənbərək) keçi balası
(Şəki) bax dıqqılı (1-ci məna). – Bi dıqılı boyu var, dam dolusu toyu var
(Gədəbəy) bax dıqı
(Ağdaş, İmişli, Kürdəmir) bir qədər, bir az. – O qarpızdan dıqqan da ver mən yi:m (İmişli); – Mənə dıqqan duz gəti (Ağdaş)
(Mingəçevir) bax dıqqan
(Cəbrayıl) eyib. – Bir yerində dıqqatı yoxdu
(Ordubad) vərəm
(Culfa, Ordubad) bax diqqi
(Füzuli, Kürdəmir, Qazax, Laçın, Mingəçevir, Ordubad, Şəki, Zəngilan) 1. balaca. – Dıqqılı uşağ kimi ağlama (Laçın); – Məyi dıqqılı vaxtı veriflər ərə
(Şəmkir) bax dıqqılı (2-ci məna)
(Cəbrayıl) azca, bir az. – Zəmini kimsə elə otarıb ki, heç dıqqış da qalmıyıb
(Goranboy) uzunqılça
(Ağbaba) çılpaq, lüt. – Oğlan dılımbırdı, çölə çıxə:lməz
(İmişli, Ordubad) 1. kiçik, xırda (Ordubad) 2. az, azca (İmişli) – Bi dımbılı alma gəti mə:
(Qazax) bax dımbılı (2-ci məna). – Maηa dımbılıja çayotu ver
(Ağsu) yumru, girdə. – Dımbır yumru şeyə deyərük
(Ağsu) təpə. – Qoyunnar dımbırı: n üsdə çıxıb
(Cəbrayıl) yumruq
(Cəbrayıl, Zəngilan) yumruqlamaq, yumruqla vurmaq. – İndi səni dımbızdejam (Cəbrayıl)
dımısı batmax: (Kəlbəcər) ilıqlanmaq, azca isinmək. – Suyun dımısı batıf
(Salyan) fikir, xəyal ◊ Dımığa getməg – fikrə getmək, xəyala dalmaq. – Ay nənə, nə çox dımığa gedirsən?
I (Ağcabədi, Cəbrayıl, Şərur) çox qısaboylu (adam). – Dımıx Məhərrəm gəldi (Şərur); – Bu dımıx Kərimin oğludu (Cəbrayıl) II (Cəbrayıl, Culfa, Füzuli)
(Xanlar) baməzə. – Sən də dımıxlı adamsan, işin ortasında dəsgah başdi: rsan
(Ağbaba) lovğalanmaq; təkəbbürlük, dikbaşlıq etmək. – Özözünə dımırcıxlanma
(Culfa, Ordubad) dırmıq. – Bizdə dımırıx olmur (Culfa)
(Meğri) soyuqdan büzüşmək. – Buzovlar soyuxdan dımışılla
(Beyləqan) sıyıq, duru. – Qatığ dımızıx olmuşdu
(Borçalı, Çənbərək, Qazax, Mingəçevir) darıxmaq, narahat olmaq. – Mən dıncıxeram (Borçalı); – Sən niyə dıncıxersaη? (Qazax); – Buryəldim deyn Əzvər ya
(Hamamlı, Tovuz) az. – O əlindəkinnən dınçılı maηa ver (Tovuz)
(Tovuz) bir balaca, bir az
(Salyan) xörək adı. – Uşağ dındı yiyir
(Meğri) hündür (qaya). – Bəhram bəy çıxey dınğa daşə, qayidey amısi qızın tüteyinan çağırey
(Salyan) yetim. – Həsənin dınığı day bezzirib bizi
(Salyan) yetimçə. – Bı dınığça yoldan əl çəkmir
(Culfa) zilləmək (gözlərini). – Gör necə də gözdərin dınıtdıyıb şovul-şovul baxır