(Dərbənd) sap çarxı, makara
(Biləsuvar) yumruq
(Ordubad) 1. gec başa düşən 2. xəbərdar. – O bu işdən dumux dəyildi
(Bərdə, Borçalı, Çənbərək, Gədəbəy, Gəncə, Qazax, Ordubad) bax dumux (1-ci məna). – Həcərin oğlu dunuğ adamdı (Bərdə); – Yaman dunuğ adamsan (Qazax);
(Qax) bax dərədöymə. – Duradoğmanı kəmərnən oyniylər
(Cəbrayıl, Salyan) indi, hal-hazırda. – Duradurda başıma bir iş gəldi (Salyan)
(Tovuz) sarılıq xəstəliyi (heyvanlarda)
(Kəlbəcər) düşərgə. – Bıra duralğadı
(Şəki) əsassız, yerliyersiz. – Duratutmaz danışma
(Şamaxı) durğun, axmaz. – Su:- mız durmadı
(Qazax) qəfildən, gözlənilmədən. – Durmə:ldidən şilleynən vurdu gədeyi
(Qax) bağlama. – Anasının oğadar xırda dursumları var
duruğ danışmax: (Lənkəran) yerli-yersiz danışmaq. – Belə duruğ danışır ki
(Cəlilabad, Çənbərək) taxılı sovuraraq təmizləmək. – Yeldə taxılı duruladı Əkbər (Çənbərək); – Əlimiznən savrığı atarduğ, bığdanı durulardığ (Cəlilaba
(Bakı) quyu dibinə çökmüş palçıq
(Dərbənd) sürü. – Bir durzan qoyunim var indi
(Kəlbəcər) külüng
(Xanlar) aşsüzən. – Duşbalan oluf bizdə, indi də işdənir
I ( Ağdam, Cəbrayıl, Naxçıvan) bax doax. – Duvağı bəri qoy, kündəni yasdılıyım (Ağdam); – Usduya bir duvax qayıtdırın canı:z qutarsın (Cəbrayıl) II (O
(Oğuz, Şəki) key. – Elə duy adamdı ki, on dəfə di:rsən, gənə də başa düşmür (Şəki)
(Bolnisi) bax doax
(Oğuz, Təbriz) 1. hülqum. – Qurt qoyunun duyduğunnan tutur, parçalayır, so:ra yi:r (Oğuz) 2. nəfəs borusu
duz günü: (Göyçay, Kürdəmir, Zəngilan) bazar ertəsi. – Duz günü işə başdıyrux (Kürdəmir); – Böyün duzdu, sə:r təx’di (Zəngilan) Duz qoymağ (Saatlı) –
I (Bakı, Gədəbəy, Qazax, Qarakilsə) heyvanlara duz verilən yer. – Hər axşam mal-qara duzdağə:ley örüşdən (Gədəbəy); – Yoldaşıma dedim, ə:, sən bı duzu
(Qax) duz torbası
(Quba) hə (düzdür mənasında). – Bu yil Susaya gedədü? – Dü
(Naxçıvan) 1. tərs, inadkar. – Ay qərdaş, bizim bı qonşu çox düb adamdi 2. qanmaz
(Ordubad) bostanda ikinci dəfə əmələ gələn xırda yemiş. – Qavın tağı bı il yaman dübaxdi töküb
(Meğri) bax düb. – Əhməd bir dübbü adamdı, zəhləm unnan gedey
(Ağdam, Culfa, Naxçıvan) bax dibəy. – Daşi surax eliyib, dübək düzəldırıx (Culfa)
(Zəngibasar) kal qovun
(İrəvan) ayaqqabı növü
(Dərbənd) qışın son on günü. – Düburğun gəldikdə utlar gügərər
(Şəki) qısaquyruq, quyruğukəsik. – Dübül to:ğun murtası var
(Naxçıvan) əxlaqsız, tərbiyəsiz. – Əsəd çox dübülüşdü
(Cəbrayıl, Culfa, Qarakilsə, Ordubad) bax dıbır (1-ci məna). – Dübürün əti yaxçı olar (Culfa)
(Basarkeçər) aralanmaq, ayrılmaq. – Onu dö:riyə alıf sö:bət eli:rdix’, soηra düçələndix’, o da getdi
I (Ağdam) xoruz cinsi II (Zəngibasar) səfeh, gic
(Kürdəmir, Qarakilsə, Şamaxı) yalan, hiylə. – Düdügə uydum ki, bu günə tüşdüm ◊ Düdüx’ vermax (Şəki) – yalan danışmaq, aldatmaq
(Ağdaş, Gəncə, Kürdəmir, Mingəçevir, Şəki) 1. beşikdən körpənin sidiyini axıtmaq üçün qarğı (Ağdam, Gəncə, Şəki)
(Naxçıvan) 1. yalançı 2. fırıldaqçı. – Həsən kimi düdüx’çi adam olmaz
(Qafan, Şəki) sıyıq nəcis salmaq. – Bizim inəx’ düdüx’li:b özün bılı:b; – Öküzü qoyma düdüx’ləsin xirmənə (Qafan)
(Zəngibasar) öyrətmək, dadandırmaq
(Şəmkir) dava, savaş, qalmaqal. – Ay Əsgər, gənə nə düəldi salıfsan?
(Qazax, Zəngilan) balaca qarpız, yemiş. – Bir düələx’ kəsmişdim, qan kimi çıxdı (Zəngilan)
(Dərbənd) baltanın arxa hissəsi, küp
I (Bakı) davakar. – O, dügəlegbazdu canım, oniynən iş görmeg olmaz II (Quba) 1. çoxbilən, hər şeydən xəbərdar 2
(Ağsu) bağlama (aşıq sənətində). – Yap iki min dügünnəmə diyərəm
(Basarkeçər, Cəbrayıl, Qazax, Oğuz, Şəmkir, Tovuz, Zəngilan) bax dügçə I. – Düx’çədən sonra umağ olor, umaxdan sonra kələf olor (Tovuz); – O düx’- çüy
I (Çənbərək) yığmaq, toplamaq. – Zinyat genə ətəyinə yun düx’çəx’li:f II (Çənbərək) hamilə olmaq. – Balağızın doqquz uşağı var, genəjə düx’çəx’li:f