I (Cəbrayıl, Füzuli, Xocavənd, Kürdəmir, Quba, Lənkəran, Mingəçevir, Sabirabad, Ucar) bax dələndavaz
(Şamaxı) 1. iri, nəhəng 2. kobud
(Ağdam) ağacdələn
(Təbriz) tıxac. – Su turbadakı dəlgəri aparıb
(Ağdam) dəlisov. – Dəlxax vaxdıymış o vədə onun
(Ağbaba) bitki adı
(Oğuz) bitki adı. – Dəlibənginin kökün yeyən dəli olar
(Ağdam, Füzuli, İmişli) bax dəlijə
(Zəngilan) meşə sağsağanı. – Dəlici:r də elə qəcəliyə oxşi:r
(İmişli) qoyun xəstəliyinin adı. – Dəlijə qoyunun çarası kəsməx’di
(Yevlax) bıçaq
(Qazax) soba borusunu bayıra çıxarmaq üçün pəncərə və ya divarda açılan dəlik. – Durboyu dəlləx’dən çıxardanda əlim his oldu
(Xanlar) bic, hiyləgər
I (Ağdam, Ağcabədi, Xocavənd, İmişli, Kürdəmir) quzu saxlanılan yer. – Quzuları dəlmiyə saldım (Ağcabədi); – Körpə quzuya yer altdan dəlmə düzəlderix’
(Şəmkir) dəlik, deşik. – O sıçan dəlməyinin ağzına bir tələ qoy
(Borçalı) çörəyin üzərini deşərək naxış vurmaq. – Xamırı isdikannan bururux, əlnən dəlməx’li:rix’
(Gəncə) iki həyət arasında açılmış kiçik qapı. – A Güllər, dəlməkçədən keş, bərə:l <bəri gəl>, mə:m tikməmə köməy elə
(Daşkəsən, Gəncə) böyük boşqab. – Evimizdə iki dəlyarımız var (Gəncə)
I (Naxçıvan) divarda olan dəlikdeşik. – Bu öydə nə çox dəm var II (Biləsuvar, Əli Bayramlı) alət III (Füzuli) nəm
(Quba) danmaq. – Mən bu süzi də:dimmi?
(Dərbənd) aşsüzən. – Dəmalan da diyərig, aşsüzən də
(Ucar) kəltən; şumda olan kəsək; əzilməmiş yumru torpaq. – Qalxozçular iri dəmbələri əzillər
(Cəlilabad) qarınqulu
(Naxçıvan) dümdüz. – Yerimiz dəmbələmdüzdi
(Qazax) lovğa, təkəbbürlü. – Dəmbər Əhmət bir az dambat gəzerdi, o:nçun dəmbər Əhmət de:llər
(Qarakilsə) hündür. – Bir dəmbərçə ev tikin; – Onun cibi dəmbərçədi
I (Qazax, Şəmkir) hirsli, əsəbi. – Bu nə dəmbərçəy uşaxdı, adamın üzünə qayıdır (Şəmkir) II (Gədəbəy, İmişli) lovğa
(Çənbərək, İmişli) lovğalanmaq, yekə-yekə danışmaq. – Ə:, nə dəmbərçəx’lənersəη, az özünü dart (İmişli); – Üsdümə nə: dəmbərçəx’lənirsəη, maηa güjün ç
(Göyçay) bax dəmbə
(Çənbərək, Gədəbəy, Şamaxı) büdrəmək. – Hənəx’-hənəx’ gəlerdim cığırnan, qəfil dəmbəzimədimi at (Gədəbəy); – Dəmbəzidim, yıxıldım (Çənbərək); – Başım
(Çənbərək) yanmaq, alovlanmaq. – Ojax dəmbildiyr
(Şahbuz) züyçü, çalğıçıya züy tutan. – Dəmçi laf yoruluf
(Borçalı) hərdəmxəyal. – Dəmdəmə adam odur ki, bir xəyəlda olmor Dəmə düşmək (Kürdəmir) – küyə düşmək
(Şəki) ağac növü. – Dəmgal cəncəx’li ağaşdı
(Qazax) bədnəzər. – Qavağıma dəmgəlgöz çıxmaseydi, işim yaxşı olardı
(Borçalı, Çənbərək, Qazax, Şəmkir) seyrək, tək-tək, orda-burda. – Toxumu siçan ye:f, taxıl dəmgil bitif (Borçalı); – Üzündə dəmgil çili var (Qazax); –
(Gədəbəy) bədnəzər
dəmxud qalmax: (Ağdam) ehtiyac içərisində qalmaq. – Günüz qəndçay almadım deyin, bu axşam laf dəmxud qaldıx
(Çənbərək) 1. diribaş, əldən iti (adam) 2. sağlam, möhkəm. – Xuraman xalanın gəlini yaman dəmirdırnax gəlindi
(Ağdam) üzüm növü
(Ağdam, Bərdə, Borçalı, Tovuz) dəmirağac. – Dəmirqaradan harava qayırmağ olor (Borçalı)
(Oğuz) dərman bitkisi adı
(Cəbrayıl) vaxt. – Adam hər dəmkərdə hər işi görməz
(Təbriz) dəm çəkmək üçün plov qazanının ağzına qoyulan toxunma dəsmal. – Dəmqun qoyalla qazanın ağzına kı dəm çəx’sin
(Kürdəmir) məc. qızışdırmaq, salışdırmaq, fitləmək. – Səni dəmliyib başdan çıxarıblar
(Cəlilabad) 1. həyət 2. ev. – Axşəmnən dan yerinə sada düşincən oğlunun dəmrahına girə:lmədi
I (Ağcabədi, Bakı, Mingəçevir, Ordubad, Şamaxı, Ucar) yüngülxasiyyət. – Mən səi heç belə bilmirdim, lap dəmşalağın birsənmiş (Ucar); – Dəmşalax yüngül
(Bakı) həlimi süzülməmiş plov
(Gədəbəy) bax dəmğəl. – Dəmyəl adamın gözünnən dəysin elə azar
dənə düşməx’: (Çənbərək, Qazax) arpanı çox yeməkdən xəstələnmək (heyvanlarda, quşlarda). – Qoyun o xərtənə arpa ye:f kin dənə tüşüf, ölüf (Çənbərək)