(Lənkəran) dırmıqlamaq
(Şərur) əkin sahəsi
(Şəmkir) bax dəramətdi
(Quba) mum. – Dərəmumdan uşağlar it düzəltdi
(Salyan) bax dələndavaz. – Mırad dərəndavaz adamdu
(Şəki) bax dələngavaz III
(Kürdəmir) çay üzərində ağacdan düzəlmiş keçid (körpü). – Dərgədan qoyun- quzu keçmir, ama adam keçir
(Naxçıvan, Təbriz) itburnu. – Dərgüli yığıp gətirip dəmli:p içillə (Təbriz)
(Lerik, Salyan, Yardımlı) qab, cam. – Çuğun dərinkədə biyaz <bir az> yeməg saxləmişdi (Lerik); – Dərinkə dərin qaba deylər (Yardımlı)
(Quba) 1. çubuqdan hörülmüş həyət qapısı 2. iki bağ arasındakı çəpərdən keçid yeri. – Bizim bağın dərkalınnan keçəndə uşağ yıxıldı; – Dərkaldan keçmağ
(Təbriz) əczaxana, aptek. – Neçə kətdərdə dərmangah yox iydi
(Gədəbəy, Qazax, Şəmkir) 1. naxışlı (çul) (Şəmkir). – Varrılar atdarına dərmə çul vurallardı 2. birüzlü toxunmuş (cecim, xurcun) (Gədəbəy)
(Qax) silmək
(Kürdəmir) qalamaq, yandırmaq (ocağı, peçi)
(Xanlar) incimək, narazı olmaq. – Mənnən dərrənməynən, onnan mə:m xavarım yoxdu
(Ağdam, Cəbrayıl, Füzuli, Qazax) tərlik, atın belinə yəhərin altından qoyulan keçə
(Lənkəran) qəflətən, birdən. – Dərro qapı açıldı
(Çənbərək) məsləhət
(Çənbərək) məsləhət eləmək, məsləhətləşmək. – Camahat dərsqorsdadı dağa getməx’dən ötrün
(Şəki) bax dərbəçə. – Hayindi tez ol, dərvəçəni bağla
I (Qafan) qırçınlı qadın tumanı. – Nənə, mənə də dərya tik II (Zəngilan) çəki vahidi. – Səkkiz dəryan bir dinəvişdi
(Quba) ot və ya taxılın arabadan tökülməməsi üçün onun üstündən uzadılan, yaxud yanlarından sancılan ağaclar
(Quba) uzun yaba, tayaya ot qaldırmaq üçün istifadə olunan yaba. – Dərzənbalı həyətdən gəti
(Cəlilabad, Qax) tələsik. – Dəsbəcə iş qoranda <görəndə> yelə olar (Qax); – Dəsbəcə gəldilər, apardılar (Cəlilabad)
(Şahbuz) bax dasdana. – Bazardan bir-iki dəsdana al; – Dəsdana girdə olur, çörəkdi
(Çənbərək, Ordubad) bax dasdar II. – Məleykə, dəsdəri ma: versəηə (Çənbərək)
(Çənbərək, Şəmkir) qayda ilə, üsulla. – Bu dəsdir beş dəfə gəldi, bir söz demədim (Şəmkir)
(Cəlilabad, Qazax) bax dəsdir. – Sən də həmin dəsdiri iş görörsən (Qazax)
(Çənbərək, Qazax) dərhal, o saat
I (Meğri) qorxmaq. – Məmiş itdən dəsgilley II (Meğri) alayarımçıq təmizləmək. – Bicə zunbuz çəltiyim var, dəsgilleyim, gəlim
I (Bakı, Kürdəmir, Ordubad) toxunma səbət, zənbil. – Rəhilə, o dəsgirəni bağa gedəndə özünçün apararsan (Bakı); – Gilası dəsgirəyə yığdım (Ordubad) II
(Şamaxı) bostanda su arxı. – Bir-iki dəsmal qaz, su gətirəg
(Ağcabədi) uşaq oyunu adı. – Dəsmaloynun xırda uşaxlar oynıyır
(Yardımlı) əlüstü, dərhal. – Söz dedin, dəspəçə cavab verey
(Kürdəmir, Mingəçevir, Salyan) bax dəsdir. – Bu da Həsən dəssiri ağzın əgə-əgə danışır (Salyan); – Sə: dəssiri mən də sudan qorxuram (Kürdəmir); – Sən
(Göyçay) toxunma səbət
(Culfa, Naxçıvan, Zəngilan) bax dasdana Dəstana qoymax (Ağdam) – dilə-dişə salmaq. – Bizi yaman dəstana qoydun, hər yerdə sözümüzü danşıllar
(Təbriz) bilərzik. – Gəlnimə verdiyim dəstbaş nənəmnən qalmışdı
(Oğuz) zədələnmədən yığılmış (meyvə). – Dəstəçin alma çox qalır
(Bakı) qolbaq, bilərzik. – Gezmegə gedəndə dəstənəmi taxdim
(Culfa, Naxçıvan) bax dasdar II
(Salyan) uydurma. – Gündə bir dəstovuc düzəldirsən özünnən
(Qazax) dərhal
(Çənbərək, Kürdəmir, Qazax) bax dəsva: – Murtuz dəsvaha dağe:tdi yəldi (Çənbərək)
(Oğuz) hövsələsiz. – Ə, dəsvəçə olma, səbirri olginən
(Çənbərək, Gədəbəy) dərhal. – Sizdən öyələntək dəsvəsa:t idara: <idarəyə> çağırdılar məni (Gədəbəy)
(Ordubad) bağ qarovulçusu. – Bizim bı yerdə bağ qaro:lçusuna dəşdivan diyərıx
(Ordubad) balaca xəncər. – Mən bı dəşnə: əsgərrıxdan gətimişəm
(Bakı) tısbağa
(Oğuz) pusqu