(Füzuli, Kürdəmir, Qazax, Laçın, Mingəçevir, Ordubad, Şəki, Zəngilan) 1. balaca. – Dıqqılı uşağ kimi ağlama (Laçın); – Məyi dıqqılı vaxtı veriflər ərə
(Şəmkir) bax dıqqılı (2-ci məna)
(Cəbrayıl) azca, bir az. – Zəmini kimsə elə otarıb ki, heç dıqqış da qalmıyıb
(Goranboy) uzunqılça
(Ağbaba) çılpaq, lüt. – Oğlan dılımbırdı, çölə çıxə:lməz
(İmişli, Ordubad) 1. kiçik, xırda (Ordubad) 2. az, azca (İmişli) – Bi dımbılı alma gəti mə:
(Qazax) bax dımbılı (2-ci məna). – Maηa dımbılıja çayotu ver
(Ağsu) yumru, girdə. – Dımbır yumru şeyə deyərük
(Ağsu) təpə. – Qoyunnar dımbırı: n üsdə çıxıb
(Cəbrayıl) yumruq
(Cəbrayıl, Zəngilan) yumruqlamaq, yumruqla vurmaq. – İndi səni dımbızdejam (Cəbrayıl)
dımısı batmax: (Kəlbəcər) ilıqlanmaq, azca isinmək. – Suyun dımısı batıf
(Salyan) fikir, xəyal ◊ Dımığa getməg – fikrə getmək, xəyala dalmaq. – Ay nənə, nə çox dımığa gedirsən?
I (Ağcabədi, Cəbrayıl, Şərur) çox qısaboylu (adam). – Dımıx Məhərrəm gəldi (Şərur); – Bu dımıx Kərimin oğludu (Cəbrayıl) II (Cəbrayıl, Culfa, Füzuli)
(Xanlar) baməzə. – Sən də dımıxlı adamsan, işin ortasında dəsgah başdi: rsan
(Ağbaba) lovğalanmaq; təkəbbürlük, dikbaşlıq etmək. – Özözünə dımırcıxlanma
(Culfa, Ordubad) dırmıq. – Bizdə dımırıx olmur (Culfa)
(Meğri) soyuqdan büzüşmək. – Buzovlar soyuxdan dımışılla
(Beyləqan) sıyıq, duru. – Qatığ dımızıx olmuşdu
(Borçalı, Çənbərək, Qazax, Mingəçevir) darıxmaq, narahat olmaq. – Mən dıncıxeram (Borçalı); – Sən niyə dıncıxersaη? (Qazax); – Buryəldim deyn Əzvər ya
(Hamamlı, Tovuz) az. – O əlindəkinnən dınçılı maηa ver (Tovuz)
(Tovuz) bir balaca, bir az
(Salyan) xörək adı. – Uşağ dındı yiyir
(Meğri) hündür (qaya). – Bəhram bəy çıxey dınğa daşə, qayidey amısi qızın tüteyinan çağırey
(Salyan) yetim. – Həsənin dınığı day bezzirib bizi
(Salyan) yetimçə. – Bı dınığça yoldan əl çəkmir
(Culfa) zilləmək (gözlərini). – Gör necə də gözdərin dınıtdıyıb şovul-şovul baxır
(Tovuz) bir az, azca
(Tovuz) bir az, azca. – Bu axşamlığa dınqajıx nöyüt ver, çırıyı yandırım, qarannıxdayıx
(Cəbrayıl) vanna
(Cəbrayıl, Qarakilsə, Qazax, Naxçıvan, Şuşa, Tovuz) bax dıqqılı I. – Dınqılı qardaşın adı Baxtıcamaliydi (Naxçıvan); – Bizim dınqılı gədə məytəvə getm
(Gədəbəy) kiçik, balaca. – Sədəfin qızı dınqılınca şeydi, elə bil bu heç onun balası döy
I (Kürdəmir, Mingəçevir) bax danqır. – Odey, Miri teyxa dınqırdı (Kürdəmir) II (Mingəçevir) arıq, sısqa III (Qazax) qaval
(Qazax) yüngülxasiyyət
(Qazax) qavalçalan. – Gedif oğlu dınqırvuran oluf
(Çənbərək, Gədəbəy, Goranboy, Qazax, Şəmkir) lap azca, azca. – Dınnajıx mq: su ver (Goranboy); – Dınnajıx yağ gəti ərit xəngəldən ötrü (Gədəbəy); – Nə
(Meğri) kəsər alətlərinin ağzı (dəryaz, oraq, dəhrə və s.)
I (Cəlilabad, Lənkəran, Masallı) 1. aralı (Lənkəran). – Ağa, qapını bikgə dır qoy 2. ara (Cəlilabad)
(Borçalı) uşaq oyunu adı
(Borçalı) bax dərədöymə
(Zəngibasar) doyunca, doyana qədər. – Uşax dıratıxa yedi getdi
(Zəngibasar) güc, qüvvə. – Mən sə:n dırbının qava:nda da:na <dayana> bilmərəm
(Kürdəmir, Salyan) 1. iri üyüdülmüş undan bişirilmiş çörək (Salyan) 2. cod, kobud (Kürdəmir). – Keçi qəzili dırbız olur
(Gədəbəy) qaçmaq. – Dırçı, çatamməjaxsaη, tez olgunan göröm
(Borçalı, Hamamlı) 1. dağın döşü (Hamamlı). – Dağın dırdasında müəl yer var, mal ki, doydu, o müəl yerində yatışıf dincəlir 2
(Borçalı) qozbel. – Qojalanda adam dırdabel olor
(Borçalı) qozbelləşmək. – Qarının beli dırdalanıf
(Böyük Qarakilsə) qozbel
(Meğri) böyük. – Dırdex’ gədəsən, gedip qoşulmusan xıcca-mıccıya
(Qazax) sözünün yerini bilməyən, yersiz danışan