I (Gədəbəy) aftafa. – Dülüsə su töküηən, uşax a:ğın yusun II (Əzizbəyov) aravuran
(Oğuz) həmişə, daima. – Düm deyir ki, oxumağa gedəcəyəm
(Oğuz) ipəkqarışıq parçadan hazırlanmış böyük yaylıq
(Qax) çim
(Meğri) məc. – mədə, qarın. – Dümbeyin tutdıxcə bu gilasdan tıx
(Mingəçevir, Yevlax) lümə. – O dümbə to:uğu qoyla burdan (Yevlax)
I (Cəbrayıl, Mingəçevir, Oğuz, Şəki) bax dümbə. – Dümbəx’dən zəhləm gedir, onu genə vermisiz mə: (Cəbrayıl); – Arvat toyuğun quyruğun yoluf, dümbəx’ q
(Kürdəmir) yaltaqlanmaq. – Ə, onun qabağında nə dümbələnirsən
(Kürdəmir) düyünçə, bağlama. – Bu dümbərələr nədi yığmısan bura
I (Ucar) təpəcik. – Ay uşax, çıx dümbülə, gör mal gəlirmi? II (Ağsu, Kürdəmir) bel. – Anası uşağın mindirib dümbülünə III (Mingəçevir) qısaquyruq (hey
I (Oğuz) ipək parçadan qadın yaylığı. – Bə:zisi ho dümbüzü bağlıyır II (Zəngibasar) yumruq. – Ona bir dümbüz vurdum
(Qazax) işlənmiş, köhnə süpürgə
(Şamaxı) kəlağayı toxunan dəzgahın hissəsi. – Dümdüməm gərək tazalana
(Şəki) 1. boğaz 2. boyun. – Ha düməsin uzatdı, çatmadı düyüyə, ayaği bağliydi xoruzun
(Cəbrayıl, Qafan, Mingəçevir, Şəki, Zəngilan) asta-asta iş görmək, qurdalanmaq, vaxt keçirmək. – İşdən gələnnən so:ra axşəməcən eşdə, ləhlərin içində
(Qax) bax dümə. – Düməni nəzilip, şey yiyə bilmiy
(Lənkəran) quş adı. – Daşnan bir düməsincə vurdum
(Lənkəran) gilabı. – Cahan başını düməşirəylə yuyur
(Cəbrayıl, Meğri, Zəngilan) birnəfəsə içmək. – Bi istəkan südü dümlədin, indi çörəyi yavan yeginən (Zəngilan)
(Zəngibasar) dürtmələmək. – Dümsüx’lə, qoy oyansın
(Ağdam) hər işlə maraqlanan, hər işə qarışan Dümüy eləməx’ (Naxçıvan) – baş qarışdırmaq, məşğul etmək
(Gəncə, Şəki) bax dümbül III. – Ho dünbül at hamıdan bərk qaçır (Şəki); – Bizim dünbül camışın südü çox yağlıdı (Oğuz)
(Daşkəsən, Gədəbəy) günün isti vaxtında malın toplaşdığı sərin yer. – Orda mal dünəyə yığıleydi (Daşkəsən); – Malı dünəydən yellə çaya sarı (Gədəbəy)
(Zaqatala) kötük. – Ayağım düngə ilişdi, yıxıldım
(Şamaxı) qaramalın bel sütununda olan tük zolağı. – Bu inəyin düngəsi balacadi
(Zaqatala) bax döngələmək. – Əli sözünü düngələdi
(Bolnisi) quda
(Zəngibasar) ağıldankəm
(Şəki) kiçik ipək bağlaması. – Dünya saf, təmiz ipəx’dən olur
(Şəki) qoz ağacının zoğundan düzəldilən oyuncaq (zoğun içinin özəyi çıxarılır və içinə kağız qoyulub atılır)
(Qazax) dümdüz
(Qazax) xəncər qınının üstündə olan xırda çıxıntılar. – Dürcəyi çox olan xəncər xoşə:ləndi
(Şamaxı) 1. xırda parça qırıntıları 2. pal-paltar. – Dürdügünü bura gəti
I (Şuşa) təbil çubuğu. – Bu çox yaxşı dürədi II (Şuşa) 1. qırmanc, qamçı. – Ata bir dürə çəkdim, sıçradı 2
(Borçalı) bax dərədöymə
(Oğuz) bax dərədöymə. – Dürədürmə oynıyıv, bu günə salıv özünü
(Qazax) tənbəl
(Şamaxı) kəlağayı topu, topası. – Dədəm bir dürgə mal satdı
(İmişli, Lerik, Şamaxı, Ucar) toplamaq, dəstələmək, bükmək. – Kəlağayını dürgələməy çox hasatdı (Şamaxı); – Yuxaları dürgələdim, bükdüm dəsmala (Ucar)
(Şamaxı) bükülmüş, dəstələnmiş, toplanmış. – Adə, ged öydən o dürgələmmiş kəlağayını gəti, gəl
(Ağdam, Naxçıvan) kişi üçün ikiüzlü, naxışlı gecə papağı. – Ay qız, düriyəni gəti
(Şəki) bağlama, boğca. – Qoltuğunda bi dürmex’ şeynən getdi
(Cəbrayıl, Çənbərək, Gəncə, Qazax, Mingəçevir, Naxçıvan, Oğuz, Şəmkir, Şərur) arasına yağ və ya pendir qoyulmuş çörək, yuxa
(Gəncə, Naxçıvan) dürmək düzəltmək. – Əcəb təzə pənirdi, biriki tikə dürməx’lə (Naxçıvan)
(İmişli) bağlamaq, düyünləmək. – Mı:y bırdan dür, açılmasun
(İmişli, Oğuz, Şəki) bükmək, qatlamaq. – Otu dürmələ doldur buxariyə, küləx’ girməsin; – Kağızı dürmələ götü; – Arvad gərəx’ tezzən balağın dürməliyə,
I (Qarakilsə, Naxçıvan) bax dürəx’. – İtı͂:z də:sən dürrəx’di (Qarakilsə); – Dürrəx’ Alqulu də:llər ona (Naxçıvan) II (Naxçıvan) arıq
(Tovuz) məhsuldar, bol məhsullu. – Hələlix’də bizim bağdan dürrü bağ yoxdu
(Ordubad) baş örtüyü. – Bizdə başa örtülən şeyə düryə deyillər
(Ağdam, Ağdaş, Qarakilsə, Laçın) külüng. – Qulu, o düsəri burə:ti (Ağdam)