(Oğuz) bax əhdaş
(Basarkeçər, Tovuz) bax ayaxlı
(Qarakilsə) əsgi, köhnə parça
(Quba) söhbət. – Əxşamlar yığıladuğ bir yerə, əxtilat əliyəduğ
(Qarakilsə, Salyan, Lənkəran) çox duzlu, çox şor. – Yimək olmır ki, əjdimdi (Lənkəran); – Çörəgi əjdim eləmisən ki (Salyan)
(Şəki) işsiz, boş, asudə
(Qarakilsə) var-dövlət. – Nə əjnələri vardı, yəhər bitəv qızıldı
(Ağcabədi, Ucar) aciz, bacarıqsız. – Hümbət əjvəl adamdı (Ağcabədi); – Əjvəl adam öy tikəmməz; – Əjvəl adam çox işdiyəmməz (Ucar)
(Bakı) yaşlı
(Çənbərək) böyük, yaşlı. – Ballı qarı əkəbükə arvatdı, gənə də alaçatılığ eliyir
(Bakı) yaşlı, çoxbilmiş. – Lap əkəc arvada oxşi:r
əkəc-əkəc danışmağ: (Lənkəran) böyük-böyük, (lovğalovğa) danışmaq. – Munun ağzın yumsana, gör nə əkəc-əkəc danışır
(Qazax, Salyan, Yardımlı) böyüklük, ağsaqqallıq ◊ Əkəliy eləməx’ – böyüklük etmək, ağsaqqallıq etmək
(Bakı) yabanı bitki adı
(Culfa) əkin sahəsi, əkin yeri
(Qazax, Yardımlı) əkin sahəsi, əkin yeri
(Qazax) bax əkəbükə. – Əkəpükə arvassaη, ayıf döymü, niyə danışersaη elə sözü?
(Kürdəmir, Salyan) əkin sahəsi, əkin üçün yararlı. – Əkərah yerrəri güdürük, korlamıruğ (Kürdəmir)
(Göyçay, İmişli, Oğuz, Tovuz) bax əkərah. – Əkərə yerim azdı mə:n (İmişli); – Elə o əkərə yerdə işderəm; – O əkərə yeri bizim qalxoza versələr, yaxşı
I (Qarakilsə) rahat əkilən yumşaq torpaqlı əkin sahəsi. – Əkərri yer olanda bir çüt üş çüt yarım əkirdi II (Şamaxı) xəstə, zəif heyvan
(Zəngilan) lovğalanmaq, özünü yaşlı adam kimi aparmaq. – Səni afat aparsın, nə əkəşdənirsən
(Salyan) uşaq oyunu adı. – Əkməcıdılı bö:üg uşağlar oynü:r
(Cəbrayıl) basdırmaq. – Qabaxcan tavlanın xırçəx’lərin əkin
(Şərur) bax əqəllən. – Əqəlləm ışıx yansaydı, bir əz yazardım
(Culfa) heç olmazsa, barı. – Kəvşənə getmişdin işdəməyə, əqəllən bir çöp qıraydın, qoyaydıx oçağa
(Ordubad) tumanın ətəyində olan haşiyə. – Ay qız, tuma:n ətəyinə əqrəmən tik
I (Ucar) təndir düzəltmək üçün dairəvi gil hissə. – Beş-altı əl qoysan, təndir baş olar II (Bakı, Salyan, Şamaxı, Şuşa) tərəf
əl-əyağa gəlməx’: (Başkeçid) hər hansı bir işi cəld yerinə yetirmək
(Cəbrayıl) boş, bikar, işsiz, avara. – Bü:yün uşaxlar əlah-salah qaldılar
I (Qax, Yardımlı) təəccüblü. – Ne diyim, helə əlamət işlər olarmı? (Qax) II (Salyan) yaxşı, qəribə. – Bu əlamət çitdi; – Sən yap əlamət adamsan
(Ağdaş, Füzuli) 1. əl-üz dəsmalı 2. qazan və s. tutmaq üçün dəsmal
(Gədəbəy) meşəbəyi
(Zəngilan) o saat, o dəqiqə. – Ya:nda söz demişəm, əlbəhə cedif xəbər verif
(Cəbrayıl, Yardımlı) bax əlbəhə
(Şərur, Şahbuz) bax əlbəhə. – Əlbəhəm qəddimi əydi (Şahbuz)
(Füzuli) uşaq oyunu adı. – Əlbəndə oynərdilər, iki adam tutar, o biriləri vırardı
(Cəlilabad, Kürdəmir, Salyan, Ucar) acgöz, tamahkar. – Babaş çox əlbəsö:ün uşaxdı; – Əlbəsö:ün adamın hürməti olmaz (Salyan); – Əlbəsö:ün Əhmət gənə ə
(Şamaxı) acgözcəsinə, tamahkarcasına. – Çörəyi əlbəsö: ün-əlbəsö:ün yeməzzər
(Ucar) acgözlük, tamahkarlıq ◊ Əlbəsö:ünnüy eləməy – acgözlük etmək, tamahkarlıq etmək. – Az əlbəsö: ünnüy elə, ayıbdı
(Çənbərək) görəsən. – Əlbiləsən, o kimin maşınıdı
(Bərdə, Ucar) su içmək üçün qab. – Əlbirdə su ver içim (Bərdə); – Əlbiri qəleylətdim; – Əlbiri suynan doldur, ver içim (Ucar)
(İmişli) uşaq oyunu adı
(Yardımlı) tikə, loğma. – Bi əlcə çörəy ver mənə
(Yardımlı) bax əlçə-əlçə
(Göyçay, Salyan, Yardımlı, İmişli, İsmayıllı, Kürdəmir, Masallı) dəstə, dəstək. – Xışun əlcəgi xarap olup (Kürdəmir); – Qapının əlcəginnən asılan tütg
I (Çənbərək, Basarkeçər, Naxçıvan, Ordubad, Tovuz) bax əlcək I. – Kərəntinin əlcəyi qırılıf, gərəx’ təzəsin düzəldim (Basarkeçər); – Kərəntinin əlcəyi
I (Çənbərək) lopalopa qar yağmaq. – Gejə əlcəx’liyir, sava:catan bir metr qar yağır II (Füzuli) yunu darayıb əlçim düzəltmək
(Gədəbəy) qədim geyim adı. – Əlcəx’liyi darayıdan tikeydilər
(Zaqatala) arxalıq və ya çuxanın qolunun arxa tərəfindən sallanan artıq hissə, parça
(İmişli, Yardımlı) parçalamaq, tikə-tikə etmək. – Çörəgi əlcəleyib tökürsüz yerə (İmişli)