(Cənubi Azərbaycan) süst. – Bu adam çox halıxdı
(Meğri) qapını arxadan bağlamaq üçün taxta cəftə
(Culfa) bax halağadüzü
(Ordubad) cəftə. – Halqarəzə qapıda olar
(Culfa) bax halqarəzə
(Meğri, Bakı) xülasə, nəhayət. – Halqərəz Gülü babam gəlir, Ernəzirin binəvrəsin qoyur (Meğri); – Dedi ki, halqərez bına görə gələ bilməyib (Bakı)
(Meğri) köməklə. – Palıd ağaşdarın üş-dört yannan hallaqulla götürrüx’, qoyurux maşının üsdə
(Sabirabad) rahat oturacaq
(Bərdə) çağırmaq. – Kərpiş tapsaη, məni halla
(Meğri) məsləhətləşmək. – Dayım getdi Mırğıda hallaşdı, biyin genə qeyitdi
(Laçın) pambıq qəbulu məntəqəsi
(Salyan) alov, od. – Yaman qızzırmışam, ağzımnan halo çıxır
(Salyan) hal-əhval. – Xalamı gördüm, haloxar tutdum
(Sabirabad) tonqal
(Şuşa) iltihab. – Çivanımın halo:uşu artmışdı, dərman qoydum, deşildi
(Tərtər) əzgiləoxşar cır meyvə. – Haluç əzgilə oxşuyur
(Dərbənd) xörək adı. – Yağda qızardadılar unı
I (Cəlilabad, Masallı) çöl, düzənlik. – Qoyunnar hamarda otder (Masallı); – Mən kitab dilin nə bileyəm, axı; – Cahil olıb gəzmişəm bı hamarda (Cəlilab
(Salyan) dost-aşna. – Hamaşlar toyda bir yerdə otırmışdılar
I (Balakən, Culfa, Goranboy) döşəmənin altından qoyulan tir. – Evin barısı qurtarıf, hamballar qoyuluf (Balakən); – Hambal öydo:lur (Goranboy) II (Daş
I (Ağcabədi, Bərdə, Qəbələ, Oğuz, Şəki, Tovuz, Zəngilan) bax hambal I. – Uşaxlar hambaladan yıxılar (Bərdə); – Bınnan hambala olmaz, əyri ağaşdı (Zəng
(Daşkəsən, Kəlbəcər) bax hambal II. – Hambılı əryə sür (Daşkəsən); – Qərəqəyiş hambıldan qavaxda durur (Kəlbəcər)
(Gədəbəy) bax hambal II. – Hambılayı qoş, soηra da o birrərini
(Daşkəsən) bax hambal II. – Hambılı öküzün qılçası qırılıf
(Salyan) hamısı. – Şitillərin hamcacuğı tutub
I (Şəki) ağsaqqal. – Yayda da kürk giyirdi hampalar II (Füzuli) varlı, dövlətli
(Mingəçevir) bax hambal I
(Bakı, Göyçay, Şamaxı) güclü. – Keçmişdə hampazorrar yerrəri əlimizdən almışdı (Şamaxı)
(Salyan) güclülük, zorakılıq. – Qabağlar işdər hampazorrığnan olardı
(Cəbrayıl) bax hampazorrığ
(Qax) bacarıqsız
(Çənbərək, Şuşa) kömək, arxa ◊ Hanay durmax (Çənbərək) – arxa durmaq, kömək olmaq. – Qo:m gərəx’ bir-birinə hanay dura kın, boyl dolana
(Dərbənd, Quba) bax hanjarı
(Dərbənd) bax hanjarı. – Hancaru istəsə üzüv bilərsə <bilərsən>
handa bir: (Bakı, Cəlilabad) çox az, tək-tük. – Handa bir adamda tüək var (Cəlilabad)
(Çənbərək, Karvansaray) heç olmasa. – Hajını çıxartdılar, handağala gedif özge:rdə işdijəx’ (Çənbərək)
(İsmayıllı) halbuki
(Balakən, Borçalı, Qazax) 1. razılıq (Borçalı, Qazax); – Sonoyu Kərimə isde: llər, axşam haηa almağa gəlmişdilər, qız özü də haηasını verif (Qazax) 2
(Gəncə, Qazax) 1. necə? nə cür? 2. hara, hansı tərəfə. – Sən bilmədin sədr hanjarı getdi?
(Şəki) bax haηa. – Dayın işə getdimi? – Hanqa
(Zaqatala) qanmaz, düşüncəsiz. – Ho:nan adam-zad olmaz, hanqalonun birisidi
hapan qalmax: (Tovuz) boş qalmaq. – Dünənnən evimiz hapan qalıfdı, unumuz də:rmənnən hələ:lmiyifdi
(Gədəbəy) bax habba. – Nuru, gə sq: hapı vereyim
(Gədəbəy) pinti. – Nə hapısdıx adamdı Qulam!
I (Kürdəmir) ağzıboş adam. – Hapıtdı kimi sən də ağzu:n yiəsi döyülsən II (Salyan) tələsik. – Hapıtdı tukana dəymişəm
(Dərbənd) hürmək. – İtlər hapliyədi
(Kürdəmir) bax habba
(Meğri) borc. – Mq: nə haracdı ki, sən gej gəlmisən
(Qazax) bacarıqsız
(Yardımlı) tezyetişən. – Bu şivlər harağaşdı