(Salyan) alov, od. – Yaman qızzırmışam, ağzımnan halo çıxır
(Salyan) hal-əhval. – Xalamı gördüm, haloxar tutdum
(Sabirabad) tonqal
(Şuşa) iltihab. – Çivanımın halo:uşu artmışdı, dərman qoydum, deşildi
(Tərtər) əzgiləoxşar cır meyvə. – Haluç əzgilə oxşuyur
(Dərbənd) xörək adı. – Yağda qızardadılar unı
I (Cəlilabad, Masallı) çöl, düzənlik. – Qoyunnar hamarda otder (Masallı); – Mən kitab dilin nə bileyəm, axı; – Cahil olıb gəzmişəm bı hamarda (Cəlilab
(Salyan) dost-aşna. – Hamaşlar toyda bir yerdə otırmışdılar
I (Balakən, Culfa, Goranboy) döşəmənin altından qoyulan tir. – Evin barısı qurtarıf, hamballar qoyuluf (Balakən); – Hambal öydo:lur (Goranboy) II (Daş
I (Ağcabədi, Bərdə, Qəbələ, Oğuz, Şəki, Tovuz, Zəngilan) bax hambal I. – Uşaxlar hambaladan yıxılar (Bərdə); – Bınnan hambala olmaz, əyri ağaşdı (Zəng
(Daşkəsən, Kəlbəcər) bax hambal II. – Hambılı əryə sür (Daşkəsən); – Qərəqəyiş hambıldan qavaxda durur (Kəlbəcər)
(Gədəbəy) bax hambal II. – Hambılayı qoş, soηra da o birrərini
(Daşkəsən) bax hambal II. – Hambılı öküzün qılçası qırılıf
(Salyan) hamısı. – Şitillərin hamcacuğı tutub
I (Şəki) ağsaqqal. – Yayda da kürk giyirdi hampalar II (Füzuli) varlı, dövlətli
(Mingəçevir) bax hambal I
(Bakı, Göyçay, Şamaxı) güclü. – Keçmişdə hampazorrar yerrəri əlimizdən almışdı (Şamaxı)
(Salyan) güclülük, zorakılıq. – Qabağlar işdər hampazorrığnan olardı
(Cəbrayıl) bax hampazorrığ
(Qax) bacarıqsız
(Çənbərək, Şuşa) kömək, arxa ◊ Hanay durmax (Çənbərək) – arxa durmaq, kömək olmaq. – Qo:m gərəx’ bir-birinə hanay dura kın, boyl dolana
(Dərbənd, Quba) bax hanjarı
(Dərbənd) bax hanjarı. – Hancaru istəsə üzüv bilərsə <bilərsən>
handa bir: (Bakı, Cəlilabad) çox az, tək-tük. – Handa bir adamda tüək var (Cəlilabad)
(Çənbərək, Karvansaray) heç olmasa. – Hajını çıxartdılar, handağala gedif özge:rdə işdijəx’ (Çənbərək)
(İsmayıllı) halbuki
(Balakən, Borçalı, Qazax) 1. razılıq (Borçalı, Qazax); – Sonoyu Kərimə isde: llər, axşam haηa almağa gəlmişdilər, qız özü də haηasını verif (Qazax) 2
(Gəncə, Qazax) 1. necə? nə cür? 2. hara, hansı tərəfə. – Sən bilmədin sədr hanjarı getdi?
(Şəki) bax haηa. – Dayın işə getdimi? – Hanqa
(Zaqatala) qanmaz, düşüncəsiz. – Ho:nan adam-zad olmaz, hanqalonun birisidi
hapan qalmax: (Tovuz) boş qalmaq. – Dünənnən evimiz hapan qalıfdı, unumuz də:rmənnən hələ:lmiyifdi
(Gədəbəy) bax habba. – Nuru, gə sq: hapı vereyim
(Gədəbəy) pinti. – Nə hapısdıx adamdı Qulam!
I (Kürdəmir) ağzıboş adam. – Hapıtdı kimi sən də ağzu:n yiəsi döyülsən II (Salyan) tələsik. – Hapıtdı tukana dəymişəm
(Dərbənd) hürmək. – İtlər hapliyədi
(Kürdəmir) bax habba
(Meğri) borc. – Mq: nə haracdı ki, sən gej gəlmisən
(Qazax) bacarıqsız
(Yardımlı) tezyetişən. – Bu şivlər harağaşdı
(Cəlilabad) faraş, vaxtından əvvəl. – Biz su vermeyüg, özü də bırdə taxıl haraxaş yetişey
(Qax) bax harad
I (Qarakilsə) 1. oğru 2. talançı, quldur. – Haramı başın kəsdi II (İrəvan) dərə-təpəli yer III (İmişli) səhra, düzənlik
(Qax) qulplu saxsı qab
(Yardımlı) tövlənin girişi. – Biz haravarı boüg eləmişüg
(Meğri) yerdə deşik açmaq üçün ağac alət. – Əleskar harbeynan dəşiy açeydi, biz də dəşix’lara payə taxeydıx
(Ağcabədi, Salyan, Bərdə, Cəbrayıl) ədəbsiz. – Harfa adam söyüş sö:ər (Bərdə); – Arvat, harfa danışma, qonax var (Ağcabədi)
(Ağcabədi) ədəbsizədəbsiz. – Sən harfa-harfa danışırsan
(Basarkeçər, Qazax) qənaətsiz. – Bunnar yaman harım-cırım tayfadılar (Basarkeçər); – Harım-cırım öydə bərəkət olmaz (Qazax)
(Qazax) 1. tənbəl 2. işə yaramayan
I (Qazax) taxça. – Səniö:rüm papağın harmada qalsın II (Karvansaray, Qazax) evdə dirəklərin üstünə qoyulan ağac