(Qazax, Şəmkir) pis, nalayiq. – Məcid qanajağlı oğlandı, o, ağzınnan xəlpətərə söz çıxartmaz (Qazax)
(Salyan) bax xarpə
I (Salyan) təbəə, vətəndaş. – Mən Azərbaycan xəlsəsiyəm II (Zəngibasar) dovğa
(Cəlilabad) bax xalvar II
(Qazax, Mingəçevir) bax xəlbirəg
(Ağcabədi, Hamamlı, Tovuz) çarıq növü. – Xəlvirqırağıyı çovannar geyərdilər (Tovuz)
(Qazax) şamama
(Qax) sarımsağabənzər yeməli yabanı bitki. – Xəlyarı pişirip də yiyillər, silkəyə də tutuylar
I (Hamamlı, Qax) bax xəlyar. – Xəlyərdən turşu qo:llar, sıxma pişirellər II (Borçalı, Tovuz) vəba
(Ordubad) qarğıdalı. – Bizzər qarğıdalı demənıx, xəmbər deyərıx
(Çənbərək) boğaz. – Farrığın xəmərəyinə yara çıxıf
(Dərbənd) xəmir mayası. – Həlmə xanumnan xəmirdan alub xəmirə qatmişəm, hindi də xəmirəm turşimeyütdü, uşağlar da çüreg-çüreg diyə başumi çıxartallar
(Dərbənd) soxulcan
(Qarakilsə) bax xəmişdiy. – Bıra yaman xəmişdix’di, bırda birəz oturallar
(Zəngibasar, Zəngilan) sakitlik. – Bıra çox xəmişdiydi (Zəngilan)
(Culfa, İsmayıllı, Naxçıvan, Şahbuz, Şərur) bax xamra. – Xəmrəni xəmrə qatıllar (Şahbuz); – Xəmrəmizi pişiy yeyib, onun dərdinnən xəmir eliyə bilmiriy
(İsmayıllı) boğaz uru. – Bizim uşağ xənazir olub
(Dərbənd) yelləncək. – Xənco: lidə hovaradi uğlannar
(Ordubad) mətbəx
(Ağdam, İmişli, Yevlax) xəstəlik adı. – Yazıx xənəx’di (Yevlax); – Munun qoyununun çoxunu xənəx’ götürüf (İmişli)
(İsmayıllı) bax xənazir. – Sə: demədim uşağın xəssəliyi xənəzəx’di
(Şərur) qəflətən, qəfildən. – Xəpdən hopbıldı deyin dəvix’dim
(Ağdam, Mingəçevir) zirzəmi qapısı
(Quba) bax xəpir. – Xəpər adama diyədülər gündə üç dəfə padşahlığ verilədü
(Oğuz) un, yağ və şəkərdən bişirilən şirniyyat adı. – Xəpiz halvadan artıx şeydi
(Salyan) xəlbirək. – Xərbillək pammığ dərilən vaxdı yetişir
(Culfa) pis, keyfiyyətsiz toxum
(Salyan) cehiz. – Qıza xərc-xəcələt aldı
(Şərur) üzüm növü
(Tabasaran) siçovul. – Xərcir mərcəxər teregində bir də: mərcəxər quymayutdu
(Xanlar) bax xardalaş. – Çox xərdəcaliydim
(Borçalı, Gədəbəy, Xanlar, Qazax, Tovuz) bax xardalaş. – Ə:, sən nə xərdəcəl uşaxsaη, bir yerdə otusan (Qazax); – Xərdəcəl uşağımış bu Qahraman, heç d
(Qazax, Tovuz) bax xardalaş
(Tovuz) bax xardalaş. – Usuvun oğlu yaman xərdəşdi, bir yerdə duruf dincələn döyül
I (Şahbuz) 1. şumlanmış sahənin arasında qalan xam yer. – Xərə qalanda bir də çəvirib onu aldıracıyıx 2
(İsmayıllı) yovşan. – Palazın arasına xərəcohri qoyson onu güvə vurmaz
(Salyan) atlara yem vermək üçün qab
I (Borçalı, Cəbrayıl, Culfa, Çənbərək, Gədəbəy, Qazax, Mingəçevir, Tovuz) bax xərə I. – Yəri yaxşı əx’meyif, hər yer xərəx’di (Qazax); – Ə:, kotanı hə
I (Göyçay, Mingəçevir, Ucar) kotanın sahədə açdığı şırım II (Cəbrayıl) tərəcə hörərkən altına qoyulan 4-5 dənə iri qarğı və ya əlağacı böyüklükdə 1, y
I (Ucar) sahəni əkmək üçün şırımlamaq. – Traxdırçı yeri xərəklədi II (Ucar) toplamaq, qalaqlamaq. – Sən kərpiji xərəklə, mən də gəlirəm
(Ordubad) bax xərəngə I. – Yusif çox xərəncə adamdı
(Qax, Zaqatala) tir. – Ramazangil yaxçı xərəng getidilər (Qax)
(Bakı) şitini çıxarma
I (Cəbrayıl, Göyçay) kələkbaz, hiyləgər. – Vay xərəngə uşağın əlinnən (Göyçay) II (Bakı) qarışıqlıq III (Çənbərək) tənbəl
(Xaçmaz) çörək bişirilən yer
I (Culfa) uzun qamçı. – Cütçünün gərəx’ yaxşı xərəzəni olsun II (Qazax) bax xarazan. – Xərəzən ulağı əldən tüşmüşdü
(Xanlar) bax xarazan. – Qızıl öküzü xərəzəngə qoş
(Bakı) sarsaqlamaq, ağlına gələni danışmaq. – Kişi lap xərifliyif; – Bəsdü, xərifləmə!
(Bakı) eybəcər, çirkin
(Cəlilabad) bax xarpə