(Xaçmaz, Oğuz) xuruş, plovun qarası. – Plovun həşoşun yaxşı düzəldin (Oğuz)
(Göyçay) hindtoyuğu
I (Salyan) pis. – Axırıncı reys alma:n həşüşün satmağa aparırdım II (Bakı) şələ-külə. – Həşhüşüvi də yığ, rədd ol bırdan
I (Dərbənd) hovuz. – Gomişləri hətdən suluyədəm II (Qax) altı yamaqlı corab
(Gədəbəy) anlaşıqsız və iti danışan. – Hət-hütün biridi, bir isvatnan danışa bilermi kin, tüşə biləsən başa
(Ordubad) toyda yığılan pul
(Qax) ev ayaqqabısı
(Salyan) başdansovdu. – Dərsi hətələpito örgənmisən
(Gədəbəy, Şamaxı) əliaçıq. – Həsən hətəm adamdı (Şamaxı)
(Şamaxı) əliaçıqlıq ◊ Hətəmlig etmək – əliaçıqlıq etmək. – Nə hətəmlig elirsən?
(Cəbrayıl) tələsik, başdansovdu
I (Ağcabədi, Basarkeçər, Bərdə, Dərbənd, Əli Bayramlı, Xanlar, Laçın, Şamaxı, Şahbuz, Şəmkir, Tərtər, Tovuz, Zəngilan, Zərdab) hananın iplərini vurub
(Bakı) dərman bitkisi adı
(Kürdəmir, Saatlı, Salyan) iridişli <adam>. – Həvədiş adamın gülüşünnən olmaz (Kürdəmir)
I (Tovuz) mal yatan yer II (Gəncə) oyun zamanı uşaqların toplaşdıqları yer. – Uşaxlar, həvənimiz damın dalı olsun! III (Daşkəsən) çilingağac oyunu zam
(Borçalı) tütün yığımı
(Ağdam, Cəbrayıl, Goranboy, Oğuz) bax həbgə. – Vəli həvgəni eşşəyin üsdünə aşırdı (Cəbrayıl)
(Qax) xuruş
(Şahbuz) hayıf ◊ Həvigi gəlməx’ – hayıfı gəlmək. – Həvigim gəldi, atmadım
(Şahbuz, Şərur) bax həvig. – Həvix’ sənnən (Şahbuz)
(Goranboy) sırtıq. – O çox həvil adamdı
(Meğri, Salyan) bir-birinə öyrəşən və eyni şəraitdə böyüyən <itlər>. – Həvir itdər olur ki, canavara güllə kimi təpilillər (Meğri) ◊ Həv
(Qarakilsə, Zəngilan) dostlaşmaq, yaxınlaşmaq, birləşmək, <heyvanlara aiddir>. – İki-üş zırpı itdi, həvirrəşib düşmüşdü üsdümə (Zəngilan
(Cəbrayıl, Qax) nəm, yaş. – Odun həvişdi, yanmır (Cəbrayıl)
(İmişli) bax hablə
(Ordubad) cır, yabanı <meyvə>. – Həvrə alça Bələvəndə çox olur; – Bizim tərəflərdə həvrə tut da olur
(Cəlilabad) sarımsağa oxşar bitki
(Naxçıvan) əgər. – Həyə gəlsə, mən də cedərəm
(Meğri) bəlğəm
(Şəki) indi. – Oturun, Vədut da həyin gələr
(Naxçıvan) elə, o cür. – Həylənçix’ iş olar?
(Qax) qanmaz
(Ordubad) dağsoğanı. – Dağdan yeməyçin çoxluca həzaz yığdım
(Salyan) yersiz danışmaq. – Mənə düzün de, həzə-küzə açma
(Bakı, Səlyan) şikayətlənmək, dad eləmək. – Qonım-qonşular Xavərdən həzər vırır (Salyan)
(Şamaxı) bax hazarpeşə
həzi gəlmeg: (Dərbənd) xoşu gəlmək. – Bu uşağdan həzim gələdi
(Lənkəran) ağacın nazik, cavan budağı, zoğ
(Salyan) gözdən axan çirk. – Sa:- lla, gözü:n hılığın axıdıb tökmə üssümüzə
(Ağbaba) xəstə. – Hılıxlı İskəndər rayonda işdiyir
(Əli Bayramlı) 1. boğaz 2. hülqum. – Ət yaxşı bişməmişdi, ona görə hılmığımnan çox çətinnix’nən aşırdı
(Lənkəran) bax hındamiro
(Astara, Lənkəran, Masallı) bax hindil. – Ürəgim hindil issiyir (Lənkəran)
(Şəki) bax hənqa
(Ağdaş) astadan kişnəmək. – At elə kin, yemək görür, başdıyır hınrımağa
hıntıl eləməx’: (Meğri) bəxtəvər etmək. – Bacı: hıntıl eləmisən, qalıf qərdəşiη; – Əy bala, uxıyıb-uxıyıb bizi hıntıl eleyacaxsaη?
(Kürdəmir) çoxyeyən <adam>
I (Kürdəmir) hünər. – Tay əvvəlki hırım qalmayıb, qocalmışam II (Bolnisi, Çənbərək) axmaq III (Lerik) narın yağış
(Bakı, Salyan) əldən düşmək, yorulmaq
(Lənkəran) toyqabağı oğlan evindən qız evinə gedərkən yüngül musiqi ilə müşayiət edilən mərasim