(Borçalı) gözdən itmək. – Alı ilğıdı çöldə
(Gədəbəy) çox, saysız-hesabsız. – Sa:yıx, qutarmağ olmor ha qoyunkeçi:, ilğımsızdı
(İmişli) bax ilğım
(Göyçay) ana
(Qax) çəyirdək. – Sancaxnan ağ bə:linin iligini çıxarıp murabba pişiriy
(Çənbərək) fırıldaqçı. – İlimqulğuna adamı yörəndə hirsdənir Qurvan
(Füzuli) asqı. – Torvanı ilişgənnən as
(Ordubad) çatmaq. – Səni atun mə:m atıma ilişmədi
(Cəbrayıl) ilıq (yumurta). – Doxdur dedi ki, çoxlu ilitmə yumurta iç
(Yevlax) ilıq etmək, isitmək. – Ay Nahab bajı, dur südü ilit, mayala
(Ağdam, Borçalı, Göyçay, Hamamlı, Qax, Qazax, Mingəçevir, Oğuz, Şəki, Şəmkir, Zaqatala) bax ikindi. – Gün batana yaxına de:rix’ ilkindi (Oğuz); – Xoru
(Bakı, Salyan) ilk dəfə. – Mərcanın gəlini ilkinə qız doğdu (Salyan)
(Ağbaba) yanını basa-basa. – Heydarın qızı ilqac yeriyir
(Meğri) tələsmək, cəld getmək. – Adam olan Darbəriyə tərəf ilqaşdırır, bilmirəm nə var
I (Şərur) taqət, güc. – İllacım olmur kin, bırdan duram, orda oturam II (Salyan, Zəngilan) əlac. – İllac qaldı darı xirməninə (Salyan)
(Bakı, Cəlilabad, Salyan, Mingəçevir) xüsusən. – Dərman yaxşidi, illah da analgin ola (Cəlilabad)
(Zəngilan, Şərur) bax illah. – Bı uşaxlar, illahım da sə:n oğlun yaman nadişdi (Zəngilan)
(Salyan) yaxşı. – İllahta: la, sən diyən olsun
(Şərur, Zəngilan) lap. – Davarı illap uzaxlara aparırdıx (Şərur)
I (Quba) xəstəlik adı II (Salyan) məqsəd, fikir. – Sə:n nəsə başqa illətin var, özün dimirsən
(Sabirabad, Salyan) ilıq
(Ağdam) dırmaşmaq. – Bir qaydada ilmandım ağaja
(Cəbrayıl) yoğun ip
(İmişli, Sabirabad, Salyan) bax ilmanqi
(Əli Bayramlı, Şərur, Masallı, Salyan) bax ilmanqi
(Cəlilabad, Kürdəmir) ilıq. – Suyi ilmanqi elə, gəti tökginən əlimə (Cəlilabad)
(Lənkəran) bax ilmanqi. – Su: ilmanqu eləmiəsə:n?
(Dərbənd) yalvarmaq. – Mən məniçü ilmarsam da, o mənə ögüd vereydi
(Salyan) işlək, zirək. – İlməbasmadı, bir də:qə bi yerdə diyammır
(Salyan) ilmək. – İpi ilməkgülmək elə bağla inəyin ayağına
(Bakı, Cəbrayıl, Xaçmaz, Kürdəmir, Zəngilan) həmişə. – Bı uşaxlar ilmiddəm yolun üsdündə oynuyur (Cəbrayıl); – İlmiddəm bı küçələri boş-boş gəzmə, ged
(Çənbərək) araqarışdıran, sözgəzdirən. – Sənəm qarı yaman ilminə-qulğuna arvatdı
(Füzuli, Zəngilan, Şərur) həmişə. – İlmiza:lım avara gəzir (Füzuli)
(Borçalı, Qazax) qorxmaq. – Qarannıxda uşax ilpedir (Qazax)
(Borçalı) ürpəşmək. – Denən o simavarı yavaş sürtsün, ətim ilpeyedir
(Xaçmaz, Quba) bax elti
ilvah olmax: (Qazax) rədd olmaq. – Başımnan ilvah ol, sən allah
(Dərbənd) yemək. – Uşağlar imağa getdi; – Qomuşlar <camışlar> biçan <ot> iyələr; – Hindi xinqal iyədüğ
(Şuşa) uşaq oyunu adı. – İmanıkorda mətə qazırıx
I (Füzuli) yumşaq, narın. – Torpax gərəy imarat ola ki, bi şey bitə II (Zaqatala) qadınlar üçün qiymətli metallardan hazırlanan bəzək şeyləri
I (Füzuli) bax imarat I II (Göyçay) 1. yaxşı 2. qiymətli. – Belənçiyinə imarət iş görürsən
(Salyan) ev əşyaları. – Zərifə gəlin köçəndə düz iki maşın imənnə aparmışdı
(Zaqatala) bax əmənniyə
(Mingəçevir) güvənmək. – O, gücünə imirənir
(Füzuli) dəstə. – İmqa qayırıllar
(Əli Bayramlı, Salyan) ip qırıntıları. – Hökümə qarı xalçanın imlığın qaytardı (Əli Bayramlı)
(Əli Bayramlı) balasını istəyərək səs çıxarmaq (inəklərdə)
(Çənbərək, Daşkəsən, Gədəbəy, Hamamlı, Karvansaray, Qazax) bax imrəmməg. – İnəx’ gəlif qapıda imrəner, dur get buzoynu altına burax, sağ (Qazax); – Bu
(Qazax) təmizkar, səliqəli. – Güllü yaman imrənci qızdı, qoymor öyə bir çöf çüşə, öyü gümüş kimi saxler
(Gədəbəy, Qazax, Şəmkir) iri (un). – Un yaman imriy ü:nüf nəm olduğuna (Gədəbəy)