(Meğri) insafsız. – Abdun kimin köşəqılış adam olmaz
(Cəlilabad, Gədəbəy, Qazax, Oğuz, Şəki, Tovuz) küləş. – Taxılı biçirix’, yerdə qalır köşən (Şəki); – Bir harava köşən gətirdim (Qazax)
(Meğri) bax keşgə. – Köşgə cahıllığım oleydi
(Cəlilabad) meşə. – Meşiyə diyərüg biz köşk
(Salyan) toxumun cücərən hissəsi, rişə. – Tumı əkəndə çalış köşkəsin sındırma
(Borçalı, Qazax) süd ilə qatığın qarışığı. – Yaylağe:dəndə südnən qatığı qat bir-birinə, çalxalansın olsun köşkörəməz (Borçalı)
(Təbriz) alaçığın ortasına basdırılan ağac. – İki nəfər adam köşkünü çalar yerə
(Cəbrayıl) bax kaşgıllamax. – Bir qab xörəyi bir dəyqədə köşküllüyüf qutardı Köşkül olmağ (Salyan) – məyus olmaq
(Gədəbəy, Kəlbəcər) bağlamaq. – Palazı farmaşın içinə qoyuf ağzını köşməlerdilər (Gədəbəy)
(Gədəbəy, Kəlbəcər) yolmaq. – Gəlif də təmiccə köşmərreif soğan-sarımsağı (Gədəbəy)
I (Salyan) qarğıdalının dənləri çıxarıldıqdan sonra qalan hissəsi, qıçası. – Köşşəgi gomış yiyər II (Salyan) toxum
(Kürdəmir) canlı, sağlam. – Vəli kötəlli oğlandı
I (Salyan) kötük. – Söyüdün qol-budağın kəsərduğ, kötməcə:n üssündə doğrıyarduğ II (Salyan) bax kötmərəx’
(Mingəçevir, Oğuz) bax kötmərək
(Mingəçevir) gödək
(Göyçay) ağacın kötüyü. – Qarağacın kötmərəklərini yığ gəti, ocağa qoyax
(Ağdam, Tovuz) acı. – Ərix’ kal vaxdı kötöy dader (Tovuz)
(Bakı) əsilli-nəcabətli, qohum-əqrəbalı. – Kötügli adamdular ular kətdə
(Qazax) xəncərin qını. – Ə:, xançalı kötürgəyə keçirdiηmi?
(Xanlar) mozalan. – Kö:ül milçəx’dən bö:x’dü
(Cəlilabad, Yardımlı) 12 kq
I (Ağcabədi, Bərdə, Borçalı, Xanlar, Kəlbəcər, Qazax, Mingəçevir, Şəki, Şəmkir, Tərtər) bax köbər. – Kövərdi yerimiz, su çıxmır (Şəki); – Apar danıyı
(Qazax) şişmək, şişib qalxmaq. – Əlim kövəşiyif
(Füzuli) böyrək. – Kövrəx’ kövrəx’lixdə olur
(Qax, Zaqatala) ağzı enli saxsı qab, sərnic
köykür eləməx’: (Tovuz) haldan salmaq, əldən salmaq, yormaq. – Bu uşax səni köykür elədi ◊ Köykür olmax – yorulub əldən düşmək, yorulmaq
(Ağdaş, Mingəçevir, Şəki) 1. baramaqurdunun üstündəki nazik pərdə (Şəki). – Qurdun üsdündə ciğara kimi qalır, una diyillər köynəx’ 2
(Biləsuvar) arabanın dəmir oxunun yerləşdiyi ağac hissə
(Çənbərək) qurumaq. – Odun kövrümüşdü də:nə yaxşı yandı
(Zaqatala) peysər
(Basarkeçər) yeməli bitki adı
(Çənbərək, Xanlar) köz üzərində bişirilən ət. – Ojaxda közdəmə də pişirillər, kavaf da eliyillər (Xanlar)
(Şahbuz) sucuq, sulu yer. – Biz közənəx’dən yarpız yığdıx
(Zəngilan) bax qozar. – Şadaralıyın bığda:n közəri təmizdənsin
I (Gədəbəy, Qazax, Tovuz) baca. – Damın pajasına közməx’ de:rix’ (Tovuz); – Peyini niyə közməx’dən atmırsaη (Qazax); – Toyla tikəndə közməx’ də qoydur
(Şəmkir) iri deşikli burun. – Bu nə közmər burun uşaxdı
I (Salyan) qoruqçu, qarovulçu. – Ağakişi qalxozın kuançısıdı II (Salyan) qulluqçu, nökər. – Mən sizin kuançu:z olaram
(Salyan) 1. qarovulçuluq. – Mən qalxozda kuançılığ eli:rəm 2. nökərçilik. – Bəyin öyündə kuançılığ eliyərmiş
(Salyan) mehtər. – Aydın yanımda kuçur işdi:b
(Quba) arı saxlanılan səbət, pətək. – Qabağ arı kudda ulardi
(Bakı) qabaq
(Quba) qarışqa yuvası
(Qarakilsə, Şərur, Ordubad) yelləncək. – Bizim uşaxlar çox vaxt kufla yellənillər (Ordubad) ◊ Kuf getməx’ (Şərur) – yellənmək
(Naxçıvan, Şərur) yelləncək ◊ Kuflan getməx’ – ağacdan asılmış iplə yellənmək. – Xızannar kuflan gedillər (Şərur)
I (Cəbrayıl, Daşkəsən) bax kuvul II (Zəngilan) boş. – Bı ağacın içi kufuldu
(Quba) ağacdan qayırılmış təknəyə oxşar qab. – Gidib aşağıdan bir kuga un gətir
(Quba) yapalaq. – Kukut həmişə biçin zəmani uxuyar
I (Quba) səbət. – Kula dulu saman gətirüb atlara tük II (Bakı) avam, key. – Əli elə kula uşağdı ki, gəl göresən
I (Meğri) bax kolavat II (Meğri) tonqal. – Çuban payız gecəsində uturey kulavatın qırağında, canı homaş <umac> kimi uley
(Zaqatala) dəmirçixana