(Hamamlı) bax kəkoy. – Uşax kikoydu de:nə sözün çətin başa düşürəm
(Yardımlı, Salyan) küt. – Kil balta odun kəsmey
(Cəlilabad) iri bıçaq. – Quşın başın kilağordnan kəsdüg
(Quba) qapını bağlamaq üçün daldan keçirilən və ya ona söykədilən taxta. – Gid kilanı qapının dalna quy gəl
(Basarkeçər) yemək şeyləri saxlanılan sərin yer. – Tez xaraf olan yeməx’ şeylərini kilara yığırıx; – Həm kilar de:rix’, həm də sərinnix’
(Cəbrayıl) kürt ◊ Kild düşməx’ – kürt düşmək. – Toyuğumuz iki gündü kild düşüb
I (Quba) ölçü qabı. – U vaxtda tarazi ulmazdi, şeyi kileynən bölərdüğ yuldaş arasında II (Salyan) qoç aşığı, iri aşıq
(Salyan) bir aylıq cücə. – Bı cücə kiləfərədi, hələ yiməg olmaz; – Hindiki kiləfərələr payızda to:uğ olmaz
(Biləsuvar) bax kilağord. – Kiləğurtnan çörəg doğra
(Yardımlı) bax kilağord
(Meğri) bax kild. – Qalxuzun uxarta kilh toyığı var ki, sanamağinan qutarmaz
(Ordubad) yoncayabənzər ot. – Kilincan yonca kimin otdi, onun da toxumun səpillər gövərir
(Qax, Quba, Kürdəmir, Şərur, Ordubad) 1. açar (Kürdəmir, Ordubad). – Kilitnən qıfılı açıllar (Ordubad) 2
(Qarakilsə) qapını bağlamaq üçün daldan keçirilən ağac. – Tavlanın kilitkanın tapdım
(Qarakilsə, Şərur) kitrə, ağacda olan yapışqan
I (Ağcabədi, Ağdam, Cəbrayıl, Göyçay, Kürdəmir, Ucar, Şuşa, Zəngilan) 1. yun daranarkən yerə tökülən və darağın dişləri dibinə yığılan hissə, keyfiyyə
(Çənbərək) şübhələnmək. – Abbasəli Löymannan kilkələnir, deyir kin, mənnən o qandırıf
(Şamaxı) bir-birinin saçından tutub dalaşmaq. – Sən hər şeydən ötrü kilkələşməyə adət eləmisən
(Cəbrayıl, Şamaxı) dolaşıq. – Bu ipi niyə kilkəşiy saldın (Şamaxı)
(Qazax, Şamaxı) əl dəyirmanı
(Salyan) kütləşmək. – Pıçağ killəşib, kəsmir
(Zaqatala) kirpi
(Salyan) kif, rütubət. – Öə girəndə kim iyi adamı vırır
(Qax, Zəngilan) kimi, qədər, dək. – Axşama kimek gidax (Qax); – Bi neçə günə kimek manğa vax ver (Zaqatala)
(Dərbənd) cür. – Hamı bir kimig danışmıyadi
(Balakən) bax kimek
(Dərbənd) kimi. – Anası diyən kimiki iliyədü
(Cəbrayıl) su dəyirmanını işlədən pərin altından keçən su yolu, arx. – Dəyirmanın kinavı suyu nəysə yaxşı çəx’mir
(Quba) kin saxlayan, kinli. – O, çux kindar adamdu
(Salyan) yerinə çatmaq, axıradək bilmək. – Adam hər deyilən sözün kino:na gessə, tez qocalar
(Hamamlı) səliqəsiz, pinti. – Yaman kintirix’li adamsaη, özüηə fikir vermirsəη
(Çənbərək) anbar. – Taxılı kirala doldudux
(Bakı, Ordubad) səbir, hövsələ. – Mənim kirdarım gəlmir (Bakı); – Sizin kirdarı͂:z yoxdi (Ordubad)
(Oğuz, Zaqatala) iki il dalbadal düyü əkilməmiş sahə, yer. – Şumlammıyıncax kirdə yerində yaxşı məsil olmaz (Oğuz)
(Cəlilabad) atmaq, tullamaq. – Valla, indi bu ağaci qolım getdikcən kirdəyliyəcəm
(Quba, Şamaxı) bərk. – Kirdiki armudu yiəndə bərkliginnən dişlərim ağrıdı (Şamaxı)
(Meğri) zoğ. – Ot kirələrin də şoravaya qoymax təzə dəb düşüp bu kətdə
(Ağcabədi, Ağdam, Basarkeçər, Bərdə, Gədəbəy, Gəncə, Hamamlı, Xaçmaz, Qazax, Quba, Laçın, Şahbuz, Şəmkir, Tabasaran, Tərtər, Tovuz, Zəngilan, Zərdab)
(Salyan) məc. susmaq. – Sən kirgitdə, sə: dindirən yoxdı
(Gəncə, Tovuz) hanadakı ilmələri kirgitlə döyüb bərkitmək. – Xananı yaxşı kirgitdə (Gəncə); – Sən də kirgitdirsən xanıyı (Tovuz)
kirix’miş olmax: (Tovuz) sakitləşmək, sakit olmaq. – Usuf gəldi yördü yiməx’ var, kirix’miş oldu
(Gəncə, Xanlar) sakit. – Kirik olsaη nə başıη ağrar, nə dişin tökülər (Xanlar)
(Ağdam, Borçalı, Cəbrayıl, Hamamlı, Laçın, Mingəçevir, Şəki, Salyan, Şəmkir, Tərtər, Tovuz, Ucar, Yevlax) 1
(Borçalı, Salyan, Qazax, Ucar) sakitcə, dinməzcə. – Sə: deyirəm dur kirimişcə get (Ucar); – Əli iclasda kirimişcə oturmuşdu (Borçalı)
(Qazax) sakit. – Kirimişərəx’ adam yaxşı olar
(Füzuli, Qazax) yavaşyavaş. – Bu də:rman kirin-kirin işdi:r (Füzuli)
(Ordubad) bax kilincan
I (Cəbrayıl, Cənubi Azərbaycan, Gədəbəy, Gəncə, Kürdəmir, Qax, Qarakilsə, Salyan, Tovuz) 1. cəhrəni işlədən ip (Cəbrayıl, Tovuz)
(Kürdəmir) fikirləşmək, götür-qoy etmək. – Kirişkənirəm ki, görəsən bı işi başdasam nə tə:r olar
(Qax) bax kilkə III