(Şəki) balaca saxsı qab. – Qağala:n içində duz var Qağala çalmax (Tərtər) – qaqqıldamaq. – Töüx əzzəl qağala çalır, soηra yumurtduyur
(Lənkəran, Meğri) 1. igid (Meğri) 2. qüvvətli (Lənkəran). – Qardaş, o day qağandı, adam-madam saymır
qağanax çalmax: (Bərdə) qaqqıldamaq. – Tö:üx yumurta gətirəndə qağanax çalır
qağaz-qağaz yerimək: (Mingəçevir) forslu-forslu yerimək
(Qarakilsə, Mingəçevir) lovğalanmaq. – Nə qağazdanırsaη, a bala, Şıxı:n oğlusan da! (Qarakilsə)
(Bakı, Kürdəmir, Salyan) çox qurumuş ot. – Mığanda payız vaxdı qağdan çox olır (Salyan)
(Xaçmaz, Xudat, Quba, Qusar) bax qağala. – Gid qağlaya bax, gür unda su var, ya yux (Quba)
(Salyan) aciz, əfəl. – Vəli qağməni adamdı
(Zəngilan) bax qaxal. – Heyvannarı gəti, sal qahala; – Yaqub inəyi qahalda bağladı
(Böyük Qarakilsə) tərəfdar
qahmar çıxmax: (Qazax, Salyan, Şəmkir, Tovuz) tərəfdar çıxmaq. – Sən kimə qahmar çıxersaη? (Qazax); – Bu dəfə də ona qahmar çıxdılar (Tovuz)
qax olmağ: (Salyan) təəccüblənmək, məəttəl qalmaq
(Zəngilan) qaramalı saxlamaq üçün çubuqdan hörülmüş yer
(Çənbərək) qıtlıq. – Həmişə yaz qaxar-quxarrığ olur, təzə çıxmamış
(Başkeçid) bax qartdağan
(Biləsuvar) odun qəlpəsi. – Ay üşağlar, gedin o qaxmaları yığın
(Zəngilan) kiçik ot tayası. – Üçdört qaxna otum var
I (Bərdə, Borçalı, Gədəbəy, İmişli, Qazax, Mingəçevir, Şəki, Şəmkir, Şuşa, Tovuz) kiçik arx. – Get gör, a:z, qajdan suəlermi? (Borçalı); – Bizim qaj ç
(Şuşa) dilim-dilim. – Yemişi, çörəi, almanı qaj-qaj kəsirix’
(Oğuz) yabanı bitki adı. – Qajal nəziy olur, qırmızı olur
(Kəlbəcər) yabanı bitki adı
I (Beyləqan, İmişli) belləmək. – Sabir sahəni qajdadı (Beyləqan); – Bı bağı qajda vaxdun olanda (İmişli) II (Şuşa, Zəngilan) dilimləmək
(Qazax) yeyilən yabanı bitki adı
I (Qazax) əyilmək. – Öyün orta kərəni qajıyıf II (Tovuz) höcətləşmək. – Ə:, nə qajıyırsaη, gərəx’ sən deyən ola?
(Gədəbəy) arıq. – Qajır uşaxdı Dursunun oğlu
qajırğa eləməx’: (Çənbərək, Karvansaray) adət etmək, vərdiş etmək. – Oruc qajırğa eliyif deyin, hər gün tezdən durur (Karvansaray)
(Oğuz) quzğun. – Qajir ət yi:r
(Gədəbəy) höcətləşmək. – Qajmıllanıf kimə nelə:jəx’siη?
(Şəmkir) bax qajır. – Mən qajmir adamam
(Quba) boynu tüksüz toyuq. – Bizim qaku cinsinnən to:ğlarımız var
I (Oğuz, Zaqatala) qoza. – Ağacdan düşən qaqanı donuz yidi (Zaqatala); – Palıdın iri-iri qaqaları olur (Oğuz) II (Zəngibasar) bax qaqqa I
(Zaqatala) ağacdələn
(Qax) bax qaqa I
(Zaqatala) sacda bişirilmiş qarğıdalı çörəyi. – Anam qaqaley bişirdi
I (Ağcabədi, Kəlbəcər, Ucar) hər növ şirniyyat (və ya meyvə) (uşaq leksikonunda). – Ay qız, gə sq: qaqqa vereyim (Kəlbəcər); – Gə sənə qaqqa verim (Uc
(Ucar) bax qaqqa I. – Gə sənə qaqqa-billə verim
(İmişli) uşaq oyunu adı
(Lənkəran) qağayı. – Də:zin üsdünnən qaqqo:lar uçur
(Dərbənd) quş adı. – Qaquşxarək payiz uldi, buralarda ular
(Salyan) savaş, dava. – Adam hər şeydən ötrü qal salmaz
(Salyan) böyük səhəng. – Qalanı su:nan doldırıb quyya salıruğ ki, sui sərin olsın
(Salyan) böyük. – Sən də mə:m kimi qalaba külfət döğürsən ki, dolana bilmiyəsən
(Culfa, Şahbuz) qadın ayaqqabısı. – Həməşə arvatdar qalabaşmağı ge:rdilər (Şahbuz)
(Borçalı) dağa köçən camaatın kənddə qalan şeylərinin gözətçisi. – Qalabəyi cama:t yalağa köçərkən kətdə qaro:ul çəkerdi, kətdə qalerdi
(Füzuli) kaha. – Bını qovdı saldı bir qalaçıya
(Dərbənd, Göyçay, Xaçmaz, Quba, Qusar, Ucar) 1. belin ağac hissəsi (Göyçay, Ucar) 2. bişirilərkən çörək çevirmək üçün taxta alət (Dərbənd, Xaçmaz, Qub
I (Bakı, Dərbənd, Yardımlı, Xaçmaz, Xudat) qanqal. – Heyvannar qalağanı yi:rdilər (Bakı); – O təpədə qalağan çoxdu (Dərbənd) II (Balakən, Şəki) tənbəl
(Bərdə, Qax, Mingəçevir, Oğuz, Şəki) 1. belin ağac hissəsi (Şəki). – Belin qalağı sınıtdı 2. topqalaq oyununda top vurmaq üçün ağac (Qax, Oğuz)
(Zəngilan) qabı ağzınadək doldurmaq. – Qavlamanı bığdeynan qalaxla, götü gə, qavırqa qavırax