(Yardımlı) çox qalın. – Gör nə qəlinnıxa partal geyib bu isdidə
(Qarakilsə) bax qəlib. – Dədəm böyük bir qəlip saldımışdı, həməşə o qəlipi obuya aparırdıx
(Ağdam, Şuşa) girdə şəkildə bişirilmiş və şirin olmayan peçenye. – Uşaxlar qəliti çox xoşduyur (Şuşa)
(İmişli) taya vurmaq (taxılı). – Taxılı gətirib qəlləleyirdilər
(Qax) bax qalt
(Qazax, Tovuz, Zaqatala) bax qaltan. – Heş getməy olmor, qəltən ayağımı əzer (Qazax)
(Qax) mis kasa. – Xoraqı mağa qəlyabadyaya tök
(Ordubad) qızın razılığı alındıqdan sonra qız evinin oğlan adamlarından aldığı hədiyyə
(Biləsuvar, Əli Bayramlı) bax qamaltı. – Qəmaltını bura gəti (Biləsuvar)
(Bakı) çaylaq daşı. – Küçələrə qabağlar qəmbər döşüyərdilər
(Bakı) çay daşı döşənmiş yer, küçə
I (Quba) qurudulmuş zoğal. – Qəməni bizdə boş yiməzlər II (Cəlilabad, Yardımlı, Gədəbəy, Qazax, Salyan) balaca xəncər
(Ağbaba, Ağsu, Bərdə, Biləsuvar, Cəbrayıl, Culfa, Əli Bayramlı, Füzuli, Gədəbəy, Göyçay, Hamamlı, İmişli, Kəlbəcər, Qarakilsə, Naxçıvan, Ordubad, Saly
(Füzuli, İmişli) sarımtıl (ata aiddir). – O qəmər maydan yaxşı qaçır (Füzuli)
(Qazax) bax qəməran I
I (Biləsuvar, Salyan) inqilabdan əvvəl ailə üzvlərinin qeydə alındığı xüsusi dəftər. – Biz hələ qəməran işdədirig binədən (Biləsuvar) II (Biləsuvar, S
(Biləsuvar, Salyan) vəkalətnamə, inanış. – Qəmərən kö:nə sözdü (Salyan)
(Şamaxı) cavan qoz ağacı. – Çayın qırağındakı qəməti çırpdım
(Zərdab) bax qamaltı
(Lənkəran) səpki. – Yaz vaxdı isdidən bədənimdə həməşə qəmijə olardı
(Gədəbəy) qığırdaq. – Ətin qəmircəğini xoşdo:y bizim kiççiq qız
(Ağbaba) bax qəmərən. – İkisinin arasında qəmrel düzəldiflər
(Başkeçid, Gədəbəy, Şəmkir) qadınlara aid baş bəzəyi. – Qəmzeyi cahıllar bağle:rdi (Gədəbəy)
(Meğri) bax qənjəlməx’. – Buzav elə pis qəncəlip ki, bicə sümüyü qalıp
(Daşkəsən, Gədəbəy) qəndqabı. – Qət qoyduğumuza qəndaf de:rix’ (Daşkəsən); – Qəndava birki qənd qoy, gəti buryə (Gədəbəy)
(Tərtər) üzüm növü adı. – Qəndəhəri üzümlərin hamısınnan baş üzümdü
(Lənkəran) şəkərçörəyi
(Basarkeçər) baca. – Tüsdü qəndildən çıxar. – Qəndilin üsdü örtülüdü, tüsdü evdən çıxmır
(Lerik, Yardımlı) qəndqabı. – Qəndirizi gəti qoy bıra (Lerik)
(Bakı) qəndsındıran (alət)
(Şəki) vərəq. – Kitavın üş-dört qənədi cırılmışdı
(Çənbərək) qayda
(Gədəbəy, Mingəçevir, Tovuz) misilsiz, eyibsiz. – Qənirsiz qızıdı bajım qızı (Gədəbəy); – Xasməddin basalağınnan qənirsiz gözəllər peydah oluf (Tovuz)
(Qazax) dəfə. – Elə göyçəx’di qız, üzünə baxmağ olmor bir qəniyrə
(Qarakilsə) arıqlamaq. – Qənjəlirsən, bə axırı no:lajax?
(Meğri) quru (çörək). – Sulanmamış bu qənqırtax çörəx’ləri diş kəsər?
(Ağsu, Ucar) əvvəl. – Qənşər bö:ük danışar, so:ra kiçik; – Sən qalxozda mənnən qənşər işdiyirsən; – Qənşərdə bı kənt Göyçaya baxırdı (Ucar); – Qənşərr
(Gədəbəy) nazik. – Çox qənzildi bu if
(Qax) bax qafsamax I. – Menin evi qəpsimağa men razı olmacam
(İmişli) qarın əti. – Pişirmisən qərbici?
(Zəngilan) xırda daşla oynanılan oyun adı. – Uşaxlar qərciməqəyə öynü:llər
(Şamaxı) divar. – Ö:n qərəbini suvağlallar
(Yardımlı) qaraciyər
(Yardımlı) canavar sürüsü. – Qərəbalığ kimi gurnəş verey
(Yardımlı) saman yığan alət
(Şahbuz) meyvə puçalı
(Dərbənd) çöl ördəyi
(Yardımlı) bəduğur, bədbəxt. – Səni qərəqayıt olasən
(Yardımlı) vaxt keçirən, baş qatan ◊ Qərəqulağ olməğ – vaxt keçirmək, başını söhbətə qarışdırmaq. – Yanımdə bir adam olanda genə qaraqulağ oliyəm
(Yardımlı) hövsələ, səbir. – Əvdə otumağa qərəlim gəlmir ◊ Qərəl tapmamağ – darıxmaq, hövsələsi çatmamaq