(Bakı) 1. bir-birinə yapışaraq bərkimiş balıqqulağı 2. yerin alt qatında tam daşlaşmış təbəqə, qat. – Pişik düşib quyya, gedib sarağa görmeg olmır
(Balakən) bitki adı
(Tovuz) xəstəlik adı. – Saraltma qoyunnarda da olor
I (Quba) eyvan II (Cəlilabad, Dərbənd) tövlə. – Sarayda mallar da uladu (Dərbənd); – Bizdə pəyə demeylər, hamı saray dey
(Hamamlı) uçurum
(Əli Bayramlı) toyu və ya şadlıq məclisini idarə edən şəxs
(Şəki) evin çardağında ən uca yer. – Öyün sarğalında quş yuva tikifdi
(Qazax) sarı
(Ordubad) sahə. – Hər kişdənin öz sarhası var də
(Tovuz) uçurum
(Kürdəmir) baramaqurdu xəstəliyi. – Sarıbığın olmasa pilanı ödüyəcəm
(Cəbrayıl) bax sarıbığın ◊ Sarıbuğum olmax (Cəbrayıl) – saralıb ölmək (baramaqurduna aiddir)
(İmişli) sarı sarmaşıq. – Sarıca düşən əkin dirilməz
(Qazax) dağlıq. – Sarıf yeri əlimiznən piçerix’
(Salyan) boğça. – Sarığı yükün dalına qoymışam. – Könnəgün sarığdadı
I (Ağdam) yemiş növü adı II (Çənbərək) turşu hazırlamaq üçün bişirilmiş meyvədən alınan şirə. – Bir qazan sarıköynəx’ süzdüx’
(Ağdaş, Qazax) kəhrəba. – Mən sarılıxdan olan təspehimi itirmişəm (Ağdaş)
I (Basarkeçər) kərmə. – Sarıma yaxşı yanacağdı II (Salyan) qadın paltarına bəzək üçün tikilən pulcuq
(Cəbrayıl, Zəngilan) bax salımçax. – Gözdüyün sarımçağın ipi qırılmasın (Cəbrayıl)
(Çənbərək) sarıbəniz, sarışın. – Sarımeçən qızdan ötrü niyə özüηelme: yrsəη?
(Basarkeçər) sarıbəniz, sarışın. – Hilal mə:llim sarımurğuzdu
(Borçalı) ağ, irigilə üzüm növü adı. – Sarısaçağ ağ olar
(Göyçay) sarıköynək
(Dərbənd) baş çoban. – Bu yəxinnərdə Elipxani quyinə sarkar gündərütdülər
I (Çənbərək) bax sarıma I. – Qoynun altdan xeylax sarma kəsdix’ II (Cəbrayıl, İmişli, Kürdəmir, Qafan, Qax, Şamaxı, Zəngilan) bax sarma II
(Quba) keçmişdə qadınların alınlarına bağladıqları qızıl, gümüş və sairədən ibarət bəzək, qabaqlıq. – Bizdə hindi sarmaqiy bağlıyan yuxdu
(Tərtər) üzüm növü adı. – Sarmayını ye:əndə adamın ağzın bekara büzüşdürür
(Cəlilabad, Əli Bayramlı, Xaçmaz) ərik
(Füzuli) keçəl
(Kürdəmir, Şamaxı) kirli, çirkli. – Zalım qızının hər vaxt üstbaşı sasmağlı olur (Kürdəmir); – Nə sasmağlısan? (Şamaxı)
(Zaqatala) iri qıyıq
(Şəki) səpmək. – Biyil un put çəltik saşmişəm
(Balakən) cüyürəoxşar dağ keçisi. – Sipatı cü:rə oxşuyur, buynuzu geriyə yatıxda olur satginin
I (Ağcabədi, Ağdam, Ağdərə, Basarkeçər, Bərdə, Cəbrayıl, Gəncə, Xocavənd, Qafan, Qazax, Laçın, Şəki, Zəngilan) 1
(Dərbənd) bax satıl III. – Satılça su içən qabdı
(Qax) bax satıl (2-ci məna)
(Quba, Zaqatala) 1. b a x satıl (2-ci məna) 2. alət adı. – Çoban Yüsüfün satuli yəkədü (Zaqatala); – Mənim satulum çux güzəldü (Quba)
(Ağdam) bax savlamax. – Mən ülgüş saulamağı bilmirəm; – Kərəntini təzəcə saulamışam, sən öl, tük götürür
(Zəngilan) dəryaz, oraq, dəhrə və s. itiləmək üçün polad alət. – Orax kəsmiyəndə savnan ağzın sürütürüx, so:ra yaxşı kəsir
(Cəbrayıl, Qafan, Qarakilsə, Meğri, Ordubad, Zəngilan) 1. gec (Qafan, Qarakilsə, Ordubad). – Sava əkilən taxıl bizim dağlarda gəlip yetimir (Qarakilsə
(Cəbrayıl, Füzuli, Zəngilan) bax savajax. – Suyu savacaxdan sav, gessin ə:nə (Zəngilan)
I (İrəvan) sahə suvarıldıqdan sonra suyun kəsilib axıdıldığı yer. – Əyə Həsən, suyu bir savax yoxdu ki, savasan gedə II (Meğri) suyu sovrulmuş dəyirma
(Cəbrayıl, Laçın) dəyirmana və sairəyə su buraxılan yer. – Dəyirmanın savacağında ilişif qalıf (Laçın)
(Biləsuvar) kirəmit
(Biləsuvar) kirəmitli. – Bizim kolxozun idarəsi savallıdı
(Gəncə, Şuşa) qızıl və gümüş şeylərinin üzərindəki naxış ◊ Savat vurmax (Şuşa) – qızıl və gümüş şeylərinin üzərinə naxış vurmaq
(Gəncə) qızıl və gümüş şeyləri naxışlamaq. – Qaşıxlar savatdanıf
(Gəncə) naxışlı (qızıl və gümüş şeylərinə aiddir). – Savatdi gümüş qaşıxlardı
(Quba) armud növü adı. – Savatildən anamız qax qurutdi