I (Tovuz) əkin sahəsinin ayrıayrılıqda suvarılan hissələrindən hər birinin adı. – Əkini sərnələrə bölməsəη suvarmağ olmaz II (Mingəçevir) çalınmış otu
sərnigün olmağ: (Bakı) başı batmaq, itmək, ölmək. – Səni görüm sərnigün olasan
(Karvansaray) sakitləşmək. – Camahat dalaşe:rdi, indi sərniyif
(Meğri) çıxılmaz dik, sıldırım (qaya). – Mx: baxma, Binədəli Ardışdı bərə: nin sərplərin otarammaz
(Dərbənd, Quba) toy və ya şadlıq məclisini idarə edən şəxs. – Sərpay tuydə diyən süzə kəçədü (Dərbənd)
(Bakı, Kürdəmir, Quba, Şamaxı) bax sərpay. – Sərpayi tuydə, qunağluğda qunağlara, gələnnərə qulluğ iləyən adamdü (Quba); – Həsən toyun sərpayısıdı, bi
(Cəbrayıl) çirkin, yaraşıqsız. – Köçün dalıncan sərpər bir qız gedir
(Qazax) səpələnmək
(Qazax) dayanmaq, ara vermək (yağışa aiddir). – Yağış kin yağer, yağış sərpilənnən soηra alaqurşax doğajax
(Şəki) bax serpiş. – Elə vax olur, inex’dən bir sərpiş süt sağıram
(İmişli) bədəndə zəif, incə (yer). – Sərri yerinə vırma uşağın
(Şamaxı) eyni. – Məniçün hamı sərunədi, tərəf saxlamaram
(Cəbrayıl) hazırlamaq
(Şamaxı) mətbəx. – Qazani səryannan götür
(Şəki) boş-bikar, işsiz, avara. – Səryandar adamam, hara isdi:sən gidax
(Şəki) bax səryandar. – Sadığın oğlu səryəndər gəzir, heş yerdə işdəmir
(İmişli) yenicə doğmuş qadının halsızlaşması
(Xanlar) şübhələnmək. – Camışın oğurlanmasını sənnən səsiyillər
(Cəbrayıl, Şamaxı) səssiz, sakit, dinməz-söyləməz. – Evimizdə qonağ var, səsməkün otır (Şamaxı)
(Cəbrayıl, Zəngilan) sakitlik, səssizlik. – Ma:l indi səsməkünnüx’dü (Zəngilan)
(Bakı) bax səlt II. – Xöreg sət yağdu
(Şəki) qaltaq. – Sətırğa əyildi
(Zəncan) bax satıl III
(Çənbərək) xoşuna gəlmək. – Lapazan Əhmədiη uşağına sətniyrəm
(Basarkeçər, Gəncə) sklet. – Kalafada bir at səvədəsi var (Gəncə); – Malın hər yerini canavar ye:f, bircə səvədəsi qalıf (Basarkeçər)
(Cəbrayıl) sovqat. – Cəfər bizə səvədət gətirmişdi
(Şərur) taxta mıx
(Quba) nazik çubuq və ya qarğıdan hörülmüş səbət. – Bir səvər məşməşi gətiribəni qurutmişam qişə
(Culfa, Çənbərək, Naxçıvan, Ordubad, Şahbuz, Şərur) 1. b a x səvər 2. küləş və sairədən toxunmuş çörəkqabı
(Zəngilan) bax səvər
(Qazax, Mingəçevir, Tovuz) arxası üstə uzanmaq. – Səvəriv özünü günə verer (Qazax)
I (Başkeçid, Borçalı, Kəlbəcər, Qazax, Mingəçevir, Şəki, Zaqatala) bax səbi I. – Səvi bir-iki aylığ uşağa de:rix’ (Borçalı); – O səvinin üzünü ört (Kə
(Gəncə) qəbiristan
(Gəncə) bax səvirgar
(Qazax) gic. – Səvsəx’ olma!
(Bolnisi) işsiz
(Ağcabədi, Gəncə, Qazax, Şərur, Tərtər, Tovuz, İrəvan) 1. axmaq, dəli, ağılsız. – Səy uşax beş manat pul itirib (İrəvan); – Bizdərdə çoxdanışan adama
(Göyçay) avara, işsiz, boşbikar. – Əyə, nə səyavan gəzirsən?
(Lerik) bardaq
I (Ağcabədi, Göyçay, İmişli, Kürdəmir, Tərtər, Yevlax) yersiz danışan, yersiz hərəkət edən. – Xəlil səydəş adamdı (Ağcabədi); – O, çox səydəş arvaddı
(Qarakilsə) ağılsız
(Qubadlı, Şəki, İrəvan) gicəlmək. – Yeriyə bilmədim, o qədə zəifləmişdim, səyələnif oturdum birəz (Şəki); – Niyə səyələnirsən? (Qubadlı); – Uşağı tut,
I (Bərdə) bax saqan I. – Pirəmməd kişi yaxşı səyənnər qayrır II (Naxçıvan, Ordubad) çini qab. – Səyənə bozbaş tö:k (Naxçıvan)
(Füzuli) xəstəlik adı (itdə). – Aydıngilin köpəyi səyənəy oluf
(Zaqatala) dirək. – Qulinin əvi səyğalnan durur
(Ağbaba) bax səyələmməx’. – Əziz Vəliyə elə bir ağac çəkdi ki, o səyillənib qaldı, yerinnən qalxa bilmədi
(Qazax) paltar qurutmaq üçün ip
(Lənkəran) sıxılmaq. – Buy, ürəgim yaman səyridi
(Qazax, Şəmkir) vurnuxmaq. – Töyux səyriyir, apar fal qoy, yoxsa yazıxar (Şəmkir); – Bu toyuğun peşəsi səyriməx’di (Qazax)
(Salyan) təlxəklik etmək. – Gəlim biyaz səyrişim?