(Bakı) qəndsındıran (alət)
(Şəki) vərəq. – Kitavın üş-dört qənədi cırılmışdı
(Çənbərək) qayda
(Gədəbəy, Mingəçevir, Tovuz) misilsiz, eyibsiz. – Qənirsiz qızıdı bajım qızı (Gədəbəy); – Xasməddin basalağınnan qənirsiz gözəllər peydah oluf (Tovuz)
(Qazax) dəfə. – Elə göyçəx’di qız, üzünə baxmağ olmor bir qəniyrə
(Qarakilsə) arıqlamaq. – Qənjəlirsən, bə axırı no:lajax?
(Meğri) quru (çörək). – Sulanmamış bu qənqırtax çörəx’ləri diş kəsər?
(Ağsu, Ucar) əvvəl. – Qənşər bö:ük danışar, so:ra kiçik; – Sən qalxozda mənnən qənşər işdiyirsən; – Qənşərdə bı kənt Göyçaya baxırdı (Ucar); – Qənşərr
(Gədəbəy) nazik. – Çox qənzildi bu if
(Qax) bax qafsamax I. – Menin evi qəpsimağa men razı olmacam
(İmişli) qarın əti. – Pişirmisən qərbici?
(Zəngilan) xırda daşla oynanılan oyun adı. – Uşaxlar qərciməqəyə öynü:llər
(Şamaxı) divar. – Ö:n qərəbini suvağlallar
(Yardımlı) qaraciyər
(Yardımlı) canavar sürüsü. – Qərəbalığ kimi gurnəş verey
(Yardımlı) saman yığan alət
(Şahbuz) meyvə puçalı
(Dərbənd) çöl ördəyi
(Yardımlı) bəduğur, bədbəxt. – Səni qərəqayıt olasən
(Yardımlı) vaxt keçirən, baş qatan ◊ Qərəqulağ olməğ – vaxt keçirmək, başını söhbətə qarışdırmaq. – Yanımdə bir adam olanda genə qaraqulağ oliyəm
(Yardımlı) hövsələ, səbir. – Əvdə otumağa qərəlim gəlmir ◊ Qərəl tapmamağ – darıxmaq, hövsələsi çatmamaq
(Yardımlı) bərk susamaq, susuzluqdan əziyyət çəkmək. – Neçə sahatdu susumnən qərəliyəm
I (Culfa, Qarakilsə, Naxçıvan, Ordubad, Şahbuz, Şərur) həmişə, daim. – Mənim oğlum qərəm qulluxdadı (Şərur); – Ordan qərəm su gedəcəx’ (Ordubad); – Bo
I (Meğri) bax qarama. – Ərxın qərəməsin təmizlə:n ki, su qoşax II (Meğri) qapaz. – Qərəməni niyə unın başinə saleysan?
I (Meğri) fikir; qayğı. – Dədə-nənə həməvax öz əyalının qərəmətin çəkər II (Cəbrayıl) bəxtiqara. – Sən çox qərəmət adamsan, heş baxdın gətimir
(Yardımlı) yetişmiş, dəymiş. – Bağdə qərətoluğ meyvə çoxdu
(Bakı) nəhayətsiz, uzun, sonsuz (yol). – Bu yol nə qərəvezidür, gedmegnən qutarmır ki, qutarmır ◊ Qərəveziyə gedmeg – uzun, nəhayətsiz yola getmək
(Ağbaba) xəmir tabağı
(Ağsu, Gəncə) qərib. – Bizzərdə qəribə adama çox hörmət eliyərik (Ağsu)
(Şuşa) qəribə hörmət edən. – Həsən çox qəribpərvər adamdı
(Salyan) tənək basdırmaq üçün qazılan yer. – Bağda təhəg basdırmağ üçün yüzə qədər qərim qazmışam
(Meğri) qayğı. – Dadaşnan Mürsəlin qərqəşəsin mən çəkem?
(Qarakilsə, Meğri) arxalanmaq. – Mən sənə qərrahlaneram (Meğri); – Sən kimə qərrahlanırsan? (Qarakilsə)
qərs eləməx’: (Şuşa) əkmək. – Həyətdə bir alma:ğacı qərs elədim
(Qazax, Tovuz) istəmək; qəsdlənmək. – Qəsdəndim kin, sizə:ləm gələmmədim (Qazax)
(Dərbənd) bax qasə
(Tovuz) bax qaysava. – Qəsəvə ərix’dən, yağdan olor
(Laçın) bax qası. – Çayda qəsi çoxdu
(Şahbuz) bax qaşbənd. – Qəşbəndi başımıza bağlıyırdıx
(Meğri) həyasız, abırsız. – Almurat çox qəşmər adam idi
(Şərur) bəzənmək. – Bayramda qızdar qəşmərrənillər
(Əli Bayramlı) təzə, qatı açılmamış (paltar). – Bu lap qətəcər parçadı
(Ordubad) qapının yan tərəflərində olan ağacları möhkəm saxlamaq üçün onların üstündən vurulan taxta
(Qarakilsə) ətlə dırnağın bitişdiyi yerdə ətdən aralanmış incə dəri hissəciyi
(Kürdəmir, Oğuz) bax qədrəhim
(Şəki) xəsis. – Qətrəm adamnan pul çıxmaz
(Ucar) sərab. – Qətrəmə yayın isdisindo:lur
I (Ucar) bax qatırramax. – A kişi, gündə üş-dört kərəm öydən vağzala qətriyirsən, yorulmursa:n? II (Ucar) qaynayıb daşmaq
(Zaqatala) sırıqlı
(Zəngilan) əyri