(Qarakilsə, Ordubad, Şahbuz, Şərur) bax qavara II. – Qəvərəynən puşqu itilə:llər (Şərur); – Qəvərəynən balta itildirix’ (Şahbuz)
(Kəlbəcər) yabanı bitki adı
(Zəngibasar) razı. – Mən qəyil də:ləm muna
(Yardımlı) möhkəm, tarım. – İpi qəyim çək, daram dursun
(Şəki) çox xırda daş. – Buğdanın içinin qəyirini denniyif göndərillər de:rmana
(Yardımlı) utanmaq, çəkinmək. – Gör heç bö:ydən qəypiney?
(Qazax, Şərur) b ax qaysava. – Qəysiyə qaterıx şəkər, yağ, murtda olor qəysəfə (Qazax)
(Meğri) şaxta. – Qəysər adamı göyə çəkerdi Qərçivan düzündə
qəysər olmax: (Çənbərək, Ordubad) soyuqdəymə nəticəsində xəstələnmək
(Ağcabədi, Bərdə, Qazax, Şəmkir, Şuşa) bax qaysava. – Qəysəvə adamı tox saxlar (Şuşa)
(Ağcabədi) qurudulmuş ərik. – Qəysidən qəysəvə pişiririx’
(Lənkəran) gicitkən
(Borçalı, Cəbrayıl, Əzizbəyov, Gədəbəy, Qarakilsə, Naxçıvan, Ordubad, Şərur, Zəngilan) aldatmaq. – Məni sən qəzilləmə, mən belə şeylərə inanmaram (Bor
I (Ordubad) bax qazma I II (Qazax) papaq
(Lənkəran, Yardımlı) ərsin. – Qızə, qəzo:ci gətdü:n? (Lənkəran)
(Mingəçevir) hasarın, çəpərin tapdanmış yeri. – Ma:hir qəzzəyi kolladı
(Meğri) hirs ◊ Qıbırı tutmax – hirslənmək. – Unın ki qıbırı tutey, siz dimmə: n
(Qax) çəpgöz
I (Qax) bax qicə II (Şəki) bax qırca. – Fındığın qıcalarını tulli:n gessin III (İsmayıllı) paltarasan
(Şəki) bax qicə. – Qıcə qırıf suyun qavağına basannan so:ra bizim arxa su çıxdı
(Cəbrayıl, Xanlar) vəzəri. – Biz üç lək qıcı əkmişik (Cəbrayıl)
(Mingəçevir) başa düşülməyən söhbət
(Yardımlı) diş. – İt qıç atıb uşəği tutub
(Naxçıvan, Ordubad) bax qidix’. – Çoban qıdıxları çöldə otarır (Ordubad)
(Şəki) xəsis
(Qubadlı) anlaşılmayan, başa düşülməyən danışıq. – Dərədən keçəndə bir qıdır-mıdır eşitdim
(Lənkəran) qıdıq. – Qıza, eləmə, qıdqıdam tutur
(Əli Bayramlı, Salyan) maye üçün dəmir qab, bidon. – Qıfa su töküb saxlarux (Əli Bayramlı); – Məkdəbçin iki dənə qıf aldım (Salyan)
(Qazax) cəld
(Hamamlı, Qazax) tullanmaq. – Elə qıfcındım kın, çayın bu toyunnan o toyuna (Qazax); – Çaydan yaxşı qıfcındım (Hamamlı)
(Gədəbəy) səliqəli. – Çox qıfcın yığersın odunu, xoşumə:ldi çox
(İmişli) bax qıpçağ
(Füzuli) böyük-böyük danışan. – Qıfçıl adam özünnən qavağı danışar
(Çənbərək) nazlanmaq. – Pəri çox qıfçılanır
(Cəbrayıl, Zəngilan) səs-küy ◊ Qıfxırıx qopbax (Cəbrayıl, Zəngilan) – hay-küy qopmaq. – Birdən elə qıfxırıx qofdu ki, dedıx no:luf (Zəngilan)
I (Çənbərək, Meğri) turşumaq. – Yayın günündə qatıq qıfşıyıf (Çənbərək); – Üzüm qalır küpədə qıfşıyır, so:ra ərəx çəkillə (Meğri) II (Cəbrayıl) üfunət
(Borçalı) uşaq oyunu adı
(Qazax) uşaq oyunu adı
(Kürdəmir) xırda, inkişaf etməmiş. – Qığırcım alçaları yığıb turşi qayırırıx
(Gədəbəy, Qazax) qorxmaq. – Üş gündü irəmənin düzündə qığırmışıx (Qazax); – Gördüm dosdum qığırdı (Gədəbəy)
(Tovuz) inkişaf etməmiş, xırda. – Bu il ərix’lər qığırtdaxdı
(Cəbrayıl, Göyçay, Kürdəmir, Salyan, Ucar, Yevlax) uşaq oyunu adı. – Uşağlar hə:tdə qığmərə oynıyır (Salyan); – Üşaxlar çöldə qığmərə oynuyur (Ucar);
(Qubadlı) bax qığmərə
(Bakı) uşaq oyunu adı
(Qazax) tikə. – Maηa bir qıxıx qant ver
(Ağdaş) azacıq. – Xörəyə bir qıxım duz sal
(Bərdə) xırda-xırda. – Məfdili qıxım-qıxım doğradılar
(Füzuli, Gədəbəy, Kürdəmir, Qazax, Qax, Mingəçevir, Oğuz, Şəki, Tovuz, Yevlax) odun qırıntısı. – Ocağı yandırmağa bir az qıxmıx gəti (Oğuz); – Qıxmığı
(Gədəbəy, Gəncə) odunu xırda-xırda doğramaq. – Bu kötüyü çox zəhmətnən qıxmıxladım (Gəncə)
(Mingəçevir) çayın sürətlə axan yeri