(Kürdəmir) muncuq. – Qızın boynundakı qadama gennən göründü
(Kürdəmir) sıxışdırmaq
(Qax) bax qadamağ
(Zəngibasar) xidmətçi
(Zaqatala) saxsı qab (süd sağmaq üçün)
(Dərbənd) körpə keçi. – Büz taza doğulan keçi baləsinə qaday diyədüg
(Dərbənd) bax qaday
(Borçalı, Qazax, Şəmkir, Tovuz) lovğa
qadı-qadı danışmax: (Ağbaba, Gədəbəy, Şəmkir) lovğa-lovğa, böyük-böyük danışmaq. – Qadı-qadı danışmax sə:η peşən döymü?! (Gədəbəy); – Elə qadı-qadı da
qadız olmax: (Meğri) gözləməkdən yorulmaq. – Qapının ağzında qadız oldux, haçannan-haçana apardılar xanın yanına
I (Dərbənd) mağara. – Qafda yazda da qar qaladu II (Oğuz) alaq otu. – Qara mal qafı yaxşı yiyir
(Göyçay, Zərdab) bax qabçağ. – Mənə bir qafçağ su ver (Zərdab)
(Şəmkir) qayalıq. – Görən, hası qafçağadadı?!
(Mingəçevir) bax qabçağ
(Cəbrayıl) qab-qacaq qoyulan yer. – Mən taxtadan bir qafçardağı bağlatmağ isdiyirəm
(Tovuz) bax qafçağa
(Şəmkir) meyvə ağacının budaqları altına vurulan dirək. – Qafdırma vurullar kı, çox meyvə gətimiş ağac sımmasın
(Ordubad) mətbəx. – Qafxananın işığı otağa yaxşı tüşür
(Dərbənd, Xaçmaz, Quba) yavanlıq. – Çörək yeməyə qafın varmı? (Xaçmaz)
(Ağbaba) saç. – Niyə qafqanıηı daramırsaη?!
(Oğuz) bel ilə götürülmüş otlu torpaq, çim
I (Mingəçevir, Şəki, Şəmkir) zəbt etmək. – Yerrərin hamısını qafsamışdılar (Şəmkir); – Bö:x’ qolçomaxlar hər şeyi qafsi:llərdi ki, bu mə:mdi (Şəki) II
(Xaçmaz, Xudat, Quba) bax qafın ◊ Qafun eləmağ (Xaçmaz, Quba) – yavanlıq hazırlamaq. – Hindi qafun boldu, hər gün çüregimizi qafunla yiyəduğ (Quba)
(Xaçmaz, İsmayıllı, Quba) duru xörək. – A:rif, anaη qafun-qara pişirib, səni gözdiyir (İsmayıllı)
I (Zaqatala) yarpaq (qarğıdalı qıçasında) II (Qarakilsə) qığılcım
(Şəki) balaca saxsı qab. – Qağala:n içində duz var Qağala çalmax (Tərtər) – qaqqıldamaq. – Töüx əzzəl qağala çalır, soηra yumurtduyur
(Lənkəran, Meğri) 1. igid (Meğri) 2. qüvvətli (Lənkəran). – Qardaş, o day qağandı, adam-madam saymır
qağanax çalmax: (Bərdə) qaqqıldamaq. – Tö:üx yumurta gətirəndə qağanax çalır
qağaz-qağaz yerimək: (Mingəçevir) forslu-forslu yerimək
(Qarakilsə, Mingəçevir) lovğalanmaq. – Nə qağazdanırsaη, a bala, Şıxı:n oğlusan da! (Qarakilsə)
(Bakı, Kürdəmir, Salyan) çox qurumuş ot. – Mığanda payız vaxdı qağdan çox olır (Salyan)
(Xaçmaz, Xudat, Quba, Qusar) bax qağala. – Gid qağlaya bax, gür unda su var, ya yux (Quba)
(Salyan) aciz, əfəl. – Vəli qağməni adamdı
(Zəngilan) bax qaxal. – Heyvannarı gəti, sal qahala; – Yaqub inəyi qahalda bağladı
(Böyük Qarakilsə) tərəfdar
qahmar çıxmax: (Qazax, Salyan, Şəmkir, Tovuz) tərəfdar çıxmaq. – Sən kimə qahmar çıxersaη? (Qazax); – Bu dəfə də ona qahmar çıxdılar (Tovuz)
qax olmağ: (Salyan) təəccüblənmək, məəttəl qalmaq
(Zəngilan) qaramalı saxlamaq üçün çubuqdan hörülmüş yer
(Çənbərək) qıtlıq. – Həmişə yaz qaxar-quxarrığ olur, təzə çıxmamış
(Başkeçid) bax qartdağan
(Biləsuvar) odun qəlpəsi. – Ay üşağlar, gedin o qaxmaları yığın
(Zəngilan) kiçik ot tayası. – Üçdört qaxna otum var
I (Bərdə, Borçalı, Gədəbəy, İmişli, Qazax, Mingəçevir, Şəki, Şəmkir, Şuşa, Tovuz) kiçik arx. – Get gör, a:z, qajdan suəlermi? (Borçalı); – Bizim qaj ç
(Şuşa) dilim-dilim. – Yemişi, çörəi, almanı qaj-qaj kəsirix’
(Oğuz) yabanı bitki adı. – Qajal nəziy olur, qırmızı olur
(Kəlbəcər) yabanı bitki adı
I (Beyləqan, İmişli) belləmək. – Sabir sahəni qajdadı (Beyləqan); – Bı bağı qajda vaxdun olanda (İmişli) II (Şuşa, Zəngilan) dilimləmək
(Qazax) yeyilən yabanı bitki adı
I (Qazax) əyilmək. – Öyün orta kərəni qajıyıf II (Tovuz) höcətləşmək. – Ə:, nə qajıyırsaη, gərəx’ sən deyən ola?
(Gədəbəy) arıq. – Qajır uşaxdı Dursunun oğlu