(Ağdam, Ağcabədi, Əli Bayramlı, Füzuli, Kürdəmir, Mingəçevir, Ordubad, Sabirabad, Tərtər, Ucar) əkin sahələri arasına qoyulan nişan
(Zaqatala) bax qopalax
(Çənbərək, Karvansaray) quru kötük. – Meşədən eşşəyimi yüklüyüf, çoxlu qopba gətirmişəm (Karvansaray); – Büyün çoxlu qopba yığdım (Çənbərək)
(Qax) bel il götürülmüş otlu torpaq, çim
(Zəngilan) toyuq-cücənin ayağına yapışıb qurumuş palçıq. – O cücələrin əyağınnan qopbazı təmizdiyin, gəzəyilmir
(Oğuz) əkin sahələri arasına qoyulan sərhəd nişanı. – Qopqardan o tərəf Əhədin yeridi
(Qax) bax qopalax
(Cəlilabad) kiçik taya. – Ordə iki qopna ot qaley
(Ağbaba) zınqırov
(Böyük Qarakilsə) yeyə <alət>
(Borçalı) fiziki cəhətdən inkişaf etməmək. – Məhərrəmin oğlu qoradalıyıf
(Bakı) hazırlaşmaq. – Qo:rağlan gedeg
I (Biləsuvar, Cəlilabad, Əli Bayramlı, Kürdəmir, Masallı, Sabirabad, Salyan) aşsüzən. – Qorapalan misdən olır (Əli Bayramlı); – Qorapalanımız lap kö:n
I (Borçalı) həddindən artıq duzlu, şor. – Ay Xalıl, bu nə qorava xörəx’di? II (Qazax) heyva mürəbbəsi
(Zəngibasar) lovğa, ədabaz
(Zaqatala) böyük daş
(Yardımlı) qurdalanmaq, çevrilmək. – O yən-bu yənə qorcimmə, yerində düz otuginən
(Lerik) əzilib-büzülmək. – Niyə qorcunursan?
(Şəki) ağacdeşən alət. – Dağdan qoci qırıf, başini qordəşeynən deşif burmeynən bağliyirıx, so:ra tutuf dartiyıx, özü gəliy
(Balakən) qəfildən tutan, qapan (it)
(Qazax, Mingəçevir) qorumaq, mühafizə etmək
(Kürdəmir, Qarakilsə, Mingəçevir, Şəki) 1. kiçik (Şəki). – Bu unnan bir az qorxağ olar 2. az (Kürdəmir, Qarakilsə)
(Kürdəmir) bax qomazı
(Zaqatala) keyfiyyətsiz qoz
(Salyan) susuzluqdan yanıb tələf olmaq. – Bossan susuzzuğdan qo:rsağlandı
(Çənbərək) qovurmaq. – Sajda qınnax qardalı qortdatdım, yedi uşax
(Qax) zökəm. – Mağa qosa degip
(Göyçay) yüngül
I (Göyçay) bax qavsara. – O qo:saranı mənə, çıxım bir az üzüm yığım II (Qazax, Şəmkir, Tovuz) bax qoysara I
(Ordubad) bax qavsara. – Mən qo:sərə dolusi üzüm dərdim
(Balakən) əmi və ya dayıarvadı
(Basarkeçər, Çənbərək) bax qoç-quzu. – Yeri kotannan şumluyanda çoxlu qoş-quzu çıxdı (Basarkeçər); – Ələs dünən qoş-quzu yığdı, yedix’ (Çənbərək)
(Zaqatala) çömçə
(Tovuz) yeddiqardaş yığınındakı ulduzlardan birinin adı. – Əvəl birinə de:rik Ülkər, birinə də de:rik Qoşalar, birinə də de:rik Tərəzilər, birinə də d
(İmişli) alnında bir cüt ət çıxıntısı və ya tük buruğu olan (at) (Belə at uğursuz hesab olunur). – Qoşalı atı minsən də uğuru xeyir döyül
(Daşkəsən, Gədəbəy) qoşa ovucun tutumu. – Uşağa bir qoşam gilas verdim (Daşkəsən)
(Şərur) qoşqu camışı. – Mən onnara qoşar vermişəm
(Kürdəmir) təxərrüş (sağılan heyvanın əmcəyinə aiddir). – Qo:şar olanda heyvan südün yaxşı verir
(Bakı, Salyan) bax qonşubağrıçatdadan. – Qabağ cürbəcür parçalar vardı, nə bilim, qo:şibağriçatdadan, həcimənəbax… (Bakı); – Qo:şibağriçatdadanı toyda
(Mingəçevir) əzilibbüzülmək
(Zaqatala) bax qod I
I (Zaqatala) iy. – Qotada ip əyirirəm II (Zaqatala) sütun
I (Borçalı) qoyunun və ya keçinin boğazından sallanan bir cüt vəzi II (Basarkeçər) məc. rövnəq. – Hər sözün bir qotazı olur, havacatın da qotazı olur
(Zəngilan) qoyunun son südündən bişirilən sıyıq. – Qotmac yaman ləzətdi olur
(Zaqatala) ağacdələn
(Gədəbəy) boş. – Yığının yekəliyinə baxmaynan, qo:uzax yığılıf çox
(Qax) taxıl tökmək üçün içi ovulmuş taxta qutu
(Göyçay) abqora
(Çənbərək, Qazax) imkan vermək. – Qovaş göröm, yaxşı yığammersaη ükü, qoy özüm yığem (Qazax); – Sən qovaş, mən haravıya minim (Çənbərək)
(Meğri) bax qavazax