(Şəki) gön qurudulan yer. – Gönnəri meşəyə sərmişəm
(Goranboy) kimi. – Mən yola çıxan meşgə maşın gəldi
(Dərbənd) dəmirçixana. – Osman meşxanada işliyədü
(Dəvəçi, Quba, Ordubad, Sabirabad) qaysı, qurudulmuş ərik. – Meşmeşi yaxşı yiməli meyvədü, üzü də çux uladı (Quba); – Ə: bı ərix’ lap meşmeşidi (Ordub
(Laçın) nənə
(Culfa, Ordubad, Zəngilan) tənək. – Qapıda saldığım mev dırmanıb eyvana çıxıb (Zəngilan); – Biz bağda mev əkmişıx (Ordubad)
(Ordubad) tənək zoğlarını ağaca bağlamaq üçün şiv. – Mevbənd söyüt şivinnən olar, qarağaş şivinnən olar
(Ordubad) bax meviz
(Culfa, Ordubad) qurudulmuş üzüm. – Meviz quru üzümdü (Culfa)
(Culfa, Ordubad) üzümlük. – Bizdər üzüm olan yerə mevlıx de:rıx (Ordubad)
(Culfa, Ordubad) tənəyin qurumuş zoğları. – Təneyin mevrəsin qır, yarpaxları xarab eləməsin (Culfa)
(Kürdəmir) tənək zoğu
(Şəki) kəl, camış yatan gölməçə. – Camışdar meyəldə yatıfdı
(Daşkəsən, Gədəbəy, Füzuli) dərman bitkisi adı. – Meyrəmnoxudunun çaycığazını qayrıv içellər (Gədəbəy)
(Bakı) məryəmqurdu
(Bakı) xırdagiləli üzüm salxımı. – U məynə hələ hər il meyruli gətirir, bilmirəm nəyniyim u:nçün
I (Goranboy, Qax, Mingəçevir, Naxçıvan, Şəki, Zaqatala) bax mayzər. – Qavaxlar qızdar, arvaddar – hammı meyzər taxardı (Şəki) II (Şamaxı) üstünə tut ç
I (Cəbrayıl, Kəlbəcər, Qax, Qarakilsə, Ordubad, Şuşa) bax mayzər. – Pitəv mezər də olıy, yarım mezər də (Qax); – Mezər mö:kəm parçadan tikilir (Orduba
(Qax, Zaqatala) bax mayzər. – Gülara mezzər tikməkçün parça aldı (Qax)
(Əli Bayramlı) yay vaxtı
(Bakı) pəncərəaltı
(Başkeçid, Borçalı) bax majgal. – Məcgəl məjdən tutana deyirix’ (Borçalı)
I (İsmayıllı) qapıdan qıfıl asmaq üçün dəmir halqa. – Mədbər laxlıyır, çəkiş ver vurub bərkizim II (İsmayıllı) dəmir halqa, heyvan boynuna salınan xüs
(Astara, Lerik, Lənkəran) meyvə şirəsi. – Anam bir bankə mədd aldı (Lerik)
(Qazax) bax meddə. – Nəsir çox məddə adamdı (Qazax) Məddə dağarcığı (Hamamlı) – acıdil. – Vəli başdanə:ğa məddə dağarcığıdı
(Bakı) kömək ◊ Mədəd verməg – kömək etmək. – İş görənə mədəd verməg yaxçı işdü
(Naxçıvan) köməkçi, köməyə gələn adam. – Adam gərək elə iş görə ki, dara düşəndə bir mədədçisi olsun
(Bolnisi, Şəki) camış balası. – Camışın balasına diyərıx mədəx’ (Şəki)
(Meğri) naxış adı. – Əyriəyri qoş buynuzu kimin olur mədəxil
(Şəki) qərzəkdən çıxarılmış (qoz). – Mə:n çoxlu mədəş qozum var
(Ağbaba, Qarakilsə) yeməli yabanı bitki adı. – Gedəyiη, mədix’ çıxardağıη yə:n (Qarakilsə)
(Qazax) məzhəkəçi
(Qax) kirşə. – Dağda məəxi qoyıp cuuv elə gediy
(Qax) kisə
(Ağdam, Qəbələ, Zərdab) bax mağal. – İsdi düşməmiş naxırçı malı məələ gətirdi (Zərdab); – Mallar məəldə otduyur (Qəbələ), – Heyvanı yığ məələ (Ağdam)
(Qax) nəğmə, bayatı ◊ Məəli çağırmax (Qax) – nəğmə, bayatı oxumaq. – Axşam bizə gəlsənə, məəli çağırasıyıx
(Qax) şirə, mət. – Murabbadan örti məət eləmişəm
(Bakı) imkan
(Cəbrayıl) kiçik camadan
I (Quba) çuğun suqabı. – Məfrağı urdan gütür üz yerinə qoy II (Bakı) bacarıqsız. – Bu şağ <uşaq> lap məfrağımış ki, mən heç bilməmişəm
(Bakı, Ordubad) bax mərfəş. – Bir məfrəc də tapılmır ki, bu yorğandöşəgi yığım içinə (Bakı)
(Cəbrayıl) mərdimazarlıq, ziyankarlıq
(Lerik) saç kəpəyi, qovuq. – Başım tey məgdi
(Dərbənd) pendir suyundan hazırlanan yemək. – Mahi məgəc eləmağ istəsög, tüküb qazana uni asta-asta qurdalarsan ular məgəc
(Balakən, Dərbənd, Qax, Quba, Qusar) 1. ağıl (heyvan saxlamaq üçün çəpərlənmiş yer). – Məgəl biz diyəruğ dörd bir tərəfi hasarranub heyvannarı saxla:n
(Meğri) bax mağal. – Şamda qoyun-zad gəlip durerdi məğələ
(Meğri) dava-dalaş, vuruş. – Bı kət mən yaşda iki dəfə məğəltiyə düşüp
(Dərbənd) pendir suyu. – Megəc məhdən çıxadi
(Cəlilabad, Cənubi Azərbaycan, Masallı) burğu. – Şalbannarı məheynən deşillər (Cənubi Azərbaycan)
(Dərbənd) cır gilas. – Məhləb ağu kimidi