(Şəmkir) dayanmaq, durmaq (otladıqda). – Keçi sıηırsıyıf otduyurdu
(Şəmkir) qəlbi yaralı, sınıq. – Yetimi gərəx’ dannamıyasaη, çünki ürəyi sınqıηdı
(Kəlbəcər) gizlənmək
(Zaqatala) bax sinsitməx’. – Uşağı sınsıtma!
(Meğri) təkdırnaqlı heyvanların dırnaqlarını yonmaq üçün dəmir alət
(Meğri) axar çayın qışda gətirdiyi buz parçaları. – Ərəz bu qış elə hey sır gətirer
(Quba, Zərdab) donuz balası
(Ağcabədi, Şuşa) quyruq yağında qovrulmuş ət. – Sıpasidiyi qoyurma kimin şeydi (Şuşa)
(Sabirabad) sacayağı. – Sıpayanı otın <odun> üssə qoy
(Salyan) dartınmaq. – Balığ sıpçındı, əlimnən çıxdı
I (Qafan) kök. – Bu nə sıpıx adamdı II (Laçın) gödəkboy III (Zərdab) arıq
I (Qafan) kökəlmək. – Bu nə yaman sıpıxıb? II (Basarkeçər, Gəncə, Şəmkir) bax sıpırıxmax. – Söz bura çatanda aşnam xəlvətcənə duruf sıpıxdı (Gəncə); –
(Ağcabədi, Cəbrayıl, Çənbərək) aradan çıxmaq, gizlincə qaçmaq. – Məmməd mə:rəkədən sıpırıxdı (Ağcabədi); – Qələndər malatıηqada işdəməx’ çoxdu deyn sı
(Kürdəmir, Qazax, Şəmkir) bax sivirt. – Məhərrəmiη bir qoyununu kəsdik, sıpırt yağıdı (Qazax); – Bir kilo ət almışam, sıpırt yağdı (Şəmkir)
(Cəbrayıl) həyasız, abırsız, utanmaz
(Dərbənd) meyvə çırpmaq üçün nazik uzun ağac. – Lap teregin təpəsində sıpqın sindi qarı
I (Salyan) lüt, çılpaq ◊ Sıppız qoymağ – soymaq, talan etmək (ağac və onun meyvəsini). – Alma ağacını uşaxlar sıppız qoydılar
(Salyan) yoluşdurmaq, talan eləmək. – Uşağlar ağacı elə sıppızzıyıblar ki, bi də: də fındığ qalmıyıb
(Meğri) qışda Araz çayında axan buz parçaları. – Ərəz bu qış elə hey sır gətirer
(Cəbrayıl) topuq
I (Borçalı, Gədəbəy) dəfə. – Mən Tiflisə iki sıra getmişəm, Bəkiyə bir sıra getmişəm (Borçalı); – Bü:n iki sıra qonağımız oluf (Gədəbəy) II (Hamamlı)
(Basarkeçər) növbə ilə camaat malını otaran. – Bö:ün sıraçı Həsəndi, malı o otarajax
(Qafan) sürüşkən. – Yağış yağanda körpinin qırağı həmişə sırçağ olur
(Dəvəçi, Lənkəran) 1. xörək adı (Lənkəran). – Sırdağın suyu çox olıb. – Sırdağın ləzəti yoxdı 2. yağda qovrulan soğan (Dəvəçi)
(Xaçmaz, Quba) gül növü
(Karvansaray) uşaq oyunu adı
(Borçalı) yun çubuğu. – Sırğıynan yun çırpırıx
(Qazax) b ax siğirxana. – Sırxanada inəx’, dana, comuş saxle:rıx
(Laçın) 1. heç bir şeyi bəyənməyən 2. hər şeydən iyrənən. – Ə:, adam sırxav olmaz
(Göyçay, İsmayıllı) bax sirxo:. – Riza xeyli sırxo: gəzəndi
(Gədəbəy) bax sirxo:. – Sırxoy geyer paltarı çox bizim gədə
(Şamaxı) qoz çırpmaq üçün nazik, uzun ağac. – Sırıği gət, qozi çırpağ
(Bolnisi, Qazax) b ax sırığ ◊ Sırıx çəhməx’ (Qarakilsə) – divan tutmaq, dağ çəkmək. – Sən ma: bir sırıx çəhmisən ki, öləm gedəm yadımnan çıxmaz
(Qax) titrəmək
(Qazax, Tovuz) 1. heç bir şeyi bəyənməyən, 2. hər şeydən iyrənən
(Balakən, Çənbərək, Xanlar, Qazax) bax sırımsax. – İrvaham çox sırımsığ adamdı (Çənbərək); – Oğul, sənin sırımsıxlığın elə uşaxlıxdan var kı (Xanlar)
sırınc olmax: (Qazax) daraşmaq. – Qarınça taxıla sırınc oluf
(Sabirabad) 1. südlüsıyıq. – Səhər sırış yediyimə görə yaman susamışam 2. süd üzü. – Sabah-sabah sırışnan çörəg yemişəm
(Gəncə) salışdırmaq, birini qızışdırıb o birinin üzərinə göndərmək. – Bu uşaxları mənim canıma nəyə sırışdırıfsan?
(Zəngibasar) dərmanlamaq, dərman vurmaq – Bamadurun çiçə:ni sırışqım eli:rix’, tez qızarır
(Gəncə) dırmaşmaq. – Bir də gördüm birə qılçama sırışır
sırışt iləməx’: (Oğuz) zorla qəbul etdirmək. – Sırışt iləməyə çalışır öz didiyini
(Lənkəran) gül növü
(Zaqatala) kotanın təkəri
(Qarakilsə) bax siηirməx’ 1
(Kürdəmir, Şamaxı) bir şeydən bərk yapışmaq, qucaqlamaq. – Nə sırmaşmısan mənə? (Şamaxı)
(Hamamlı) ox (arabada). – Haravanın sırnısı qırıldı, qaldım yolda; – Sırnıyı mazıtda haraba çırıldamasın
(Basarkeçər) bax sırnı. – Gəl köməx’ elə sırpıyi salax
(Qafan) bax sıpıx. – Bu nə sırpıx adamdır
(Hamamlı, Qazax) 1. ombanın başı (Qazax). – Bə:z adamlar oturanda sırtı ağre:r (Qazax) 2. çiyin (Hamamlı)