(Ağsu, Biləsuvar, Borçalı, Cəlilabad, Quba, Lənkəran, Masallı, Şamaxı, Zaqatala, Zəngəzur) bax yeralma
yardızıtması verməx’: (Ağcabədi) çilingağac oyununda çilingi yer ilə geri qaytarmaq. – Əyə, əliηnən atma, yerdızıtması ver
(Bolnisi, Borçalı, Qazax) köstəbək. – Yerdombaldan torpağı eşiv altında gizdəner (Qazax)
(Şərur) dombalan. – Yergülməşəkəri olur yazda
(Cəbrayıl) yabanı bitki adı. – Bizim örüşdə yerqulacı çoxdu
(Qazax) yerin altında daşdan tikilmiş otaq
(Quba) gödəkboylu. – Bu uğlan lap yerpusalağıdu, buyi hiç çıxmiyədü
(Ağdam, Xocavənd) yerli. – O, yerrisdandı, yanı bizim kimi oturaxdı (Xocavənd)
(Oğuz) yer dəzgahında yundan toxunmuş şal, parça növü
(Quba) itələmək
(Cənubi Azərbaycan) bitki adı. – Yertopunu uşaxlar oynatmaxdan ötəri dərəllər
(Salyan, İrəvan) gödəkboylu. – Yeryapalağı adam çox bərk qaçammaz (İrəvan)
(İmişli) toy adəti. – Üş günnən so:ra yeryığdı eliyəllər
(Hamamlı) pinti
(Şəki, Zaqatala) bax yaşırmağ. – Bir-iki dənə həyvə yeşirmişdim sandıxda (Şəki); – Mən Üzeyrin köynəyini yeşirdim (Zaqatala)
(Şəki) uşaq oyunu adı
(Salyan) nəhayət, axırda. – Yetbəyetdə irasdıma Məmməd çıxdı
(Şəki) lazımi qədər. – Savağa yetdıx çörəyimiz olar
(Şəki, Şəmkir) bələd. – Hasana yetix’sənmi? (Şəmkir); – Mən xəsyətinə yetix’ döyləm (Şəki)
yetim dügi: (Salyan) düyünün bir növü. – Bir girvənkə yetim dügi al ◊ Yetimi çırax (Mingəçevir, Şəki, Zaqatala, Zərdab) – çıraq, şüşəsiz çıraq
(Cəbrayıl, Gədəbəy, Göyçay, Xanlar, İmişli, Meğri, Ordubad, Şamaxı, Tərtər) yaxşı. – O, sənnən yey danışır (İmişli); – Sənnən yey olmasın, həkim yaxşı
(Dərbənd) piyada. – Qabağda bizdə avdobız olmıyeydi, qündə beş kərən yeyağ gedeydüg
(Qazax) xəstəlik adı
(Cəbrayıl) rüşvət
(Balakən) bax yayma II
I (Meğri) iri dənəli (nar). – Yəxşi yez nar uley Nüyədi kəfşənində II (Balakən, Qax, Zaqatala) mis. – Yez qab əgildi (Qax); – Zaman yeddi parça yez al
(Balakən, Qax, Zaqatala) misgər
(Balakən) aşsüzən
(Ağdaş, Gəncə, Göyçay) sarıqırmızı. – Bizim yezidi ürgə azarrıyıb (Ağdaş)
(Dərbənd) astayeriş (at). – Asda kitən ata yəbə at diyədig
(Dərbənd) 1. göndərmək. – Bu mənü xalam uğli, məni munda əvə yəbərdi 2. yola salmaq, ötürmək. – Qunağı yəbərüb gələdəm
(Zaqatala) tələsmək. – Yəhəli:llər tütün tez doldurmağa
(Bərdə, Kürdəmir) uzaq səfərə gedərkən atdan yerə düşməmək şərtilə bulaqdan su götürüb içmək üçün üç tərəfdən uzun qaytan ilə bağlanmış dərin nəlbəki
yəhərqaş xurcun: (Kürdəmir) yəhərin qaşına keçirilən ikigözlü balaca xurcun. – Yəhərqaş xurcuna əppəg də qoy, yolda acarux ◊ Yəhərqaş həvgə (Bərdə) –
(Dərbənd) əyirmək. – Yuni taraduğ, unnan sura cəhrəynə <cəhrə ilə> yəllədüg uni
(Dərbənd) bax yelpix’. – Cacunun (kirpinin) əti yəlpig azari ulan adama dərmandu
(Qax) dağılmaq, yerlə yeksan olmaq. – Evuv yıxılıp yəmrilsin
(Qax) taxta qırıntısı. – Taxda qetimağa qetmişdim, olmadi, yənşax qetidim
(Dərbənd, Tabasaran) zəlzələ. – Keçən yil yərtərpəmmədən çuxlu əvlər yixildi (Dərbənd)
I (Qazax) gəlmə, yığma, ordan-burdan yığma. – Əzizbəyli kəndi yığamat adamlardı II (Basarkeçər) paltarbiçmə mərasimi
I (Gəncə, Xanlar) tuluq. – Bir yığan qatıxdan bir girvənkə yağ çalxadım (Gəncə) II (Ağdam, Bərdə, Hamamlı, Qazax) samanyığan alət
(Oğuz) nişanlanandan sonra qız evində düzəldilən toyqabağı məclis
(Borçalı, Hamamlı) samanyığan alət vasitəsilə yığmaq, toplamaq. – Samanı bir yerə yığannan yığanne:rdıx (Borçalı); – Samanı yığannan yığınan, tofla tə
(Qubadlı) bax yığan I. – Yığarı yudum qatıx tökəm
(Zəngilan) vergi. – Yüzbaşı yığdı yığmağə:lərdi
(Şəki) ağı. – Yasda yığı diyəllər; – Fatma xala yaxşı yığı diyəndi
(Gədəbəy) taya. – Otu yığına vurdum dünənnəri
(İsmayıllı) vəhşi heyvanların toplandığı yer
I (Çənbərək) israfçı, tələfxərc. – İrvaham əlinə keçəni xarşdıyır, yaman yığınçı adamdı II (Çənbərək) oğru
(Qazax) dəstə ilə. – Vəzir atdıları çölə yığıntama yollor