(Lənkəran) inaq <adamda>
(Ağbaba, Laçın) bax xoruzbibiqi
(Zaqatala) arı beçəsi
I (Ağdam) satqın. – Ə:, nə xoryat adammış, gedif Qaracadan sədriyə şikə:t eliyif II (Ağdam, Balakən) çirkin, kifir
(Astara, Lənkəran) qəşəng. – Sagır Əlinin oğli Murad yaman xosdu (Lənkəran)
(Naxçıvan, Ordubad, Şərur) daxma. – Həsən bir dam tikib özünə, o əv də:l, bir xosəkdi, canım (Naxçıvan); – Mə:m balaca bir xosəyim var (Ordubad)
(Füzuli) daxma
(Hamamlı) qısaboy
(Ağdam, Bərdə) bax xısınnaşmax. – Güncə çəkilif nə xosunnaşırdıηız? (Ağdam)
(Balakən, Qax) gəndalaş. – Çeperi tamam xoşa basıpdı (Balakən); – Bizim evin yanında çoxlu xoşa pitib (Qax)
(Qazax) xoşluqla. – Xoşamadıynaη deyəsəη yaxşıdı
(Qazax) zarafat. – Xoşdaflıx ele:rəm əzzim, ajığın tutmasın
(Lerik) zarafat
(Qax) bax xoşa
(Bərdə) xəstəlik nəticəsində saralıb tökülən meyvə
(Bərdə, Cəbrayıl) xəstəlik nəticəsində saralıb tökülmək <meyvəyə aiddir>. – İncil xoşəx’liyif tökülüf (Bərdə)
(Quba) xonça
(Qax) zarafat
(Çənbərək) lovğalanmaq. – İfan yaman xotazdanır
(Şəki) iki yaşına qədər camış balası. – Xotex’ iki yeşinə çatana kimi, kəl qəddinə çatana kimi diyirıx
(Ağdam, Zərdab) bax xotex’. – Bizim xotəx’ ağzını ota vurmur
(Bakı) üzüm növü
I (Ağdam, Çənbərək, Daşkəsən, Gədəbəy, Xanlar, Kəlbəcər, Qazax, Mingəçevir, Şuşa, Tovuz) bax xıtma. – Həsən otuz xotma ot piçif; – Bir inəyə yeddi xot
(Goranboy, Qazax, Şuşa) çalınmış otu topa-topa yığmaq, qotmanlamaq. – Otu kərəntiynən çalerdıx, onnan otu xotmale:rdıx (Qazax)
(Ağdam, Kürdəmir) bax xıtma. – Ot quruyannan so:ura xotman vurullar (Kürdəmir)
(Balakən, Zaqatala) bax xıtma
(Borçalı) dəvədabanı. – Xotu yarpağını çıvanın üsdünə qoyullar
(Goranboy) topa-topa. – Otu xotum-xotum yığıf xotmale:rıx
(Qax) odun topası
(Beyləqan) bədxasiyyət, dəlisov <at>. – Kürən at yamanca xoygirdi
I (Ordubad) suvarılmamış əkin sahəsi. – Sabah düzəndəki xoyunu suvarmalısı͂:z? II (Culfa) sovurmaq üçün bir yerə yığılmış, döyülmüş taxıl və ya çəltik
I (Ordubad) müvəqqəti dincə qoyulmuş <torpaq yer>. – Bırda xozan yer yoxdi II (Basarkeçər, Gədəbəy, Hamamlı, Qarakilsə) küləş
(Zəngilan) baramanı şaxdan yığmaq. – Böyün baramanı xozannadıx qurtardıx
(Cəbrayıl) lovğalıq
(Sabirabad) lovğalanmaq. – Arif, sən heç də xozulanma
(Daşkəsən) hodaq. – Xödəğim azarradığına əkəmmədim dünənnəri; – Qonşunun qədəsini xödəx’ qötürmüşəm özümə
(Qazax) bax xoruzə
(Şuşa) bax xoryat. – Nə xöryət sifətiη var, sq: baxanda adamın ürə:qalxır
(Ordubad) bax xosək. – Mə:m balaca bir xösəyim var
(Zəngilan) bax xoşəx’
(Zəngilan) bax xoşəx’ləməx’. – Alma ağaclarının meyvəsi bu il xöşəxliyib’ töküldü
(Ağdam, Goranboy, Göyçay, Kürdəmir, Qəbələ, Oğuz, Tərtər, Ucar, Zəngilan, Zərdab) bax xotex’. – Xötəyi camışdan ayırmax olmuyur (Ağdaş); – Xötəyi çox
(Bolnisi) bax xıram II
(Culfa) camaat, rəiyyət
(Balakən) uçuq sökük ev, bina. – Olar tezə öylərini xuçanın daşıynan tikdilər
(Ordubad) nahaq, əbəs
(Meğri) fikir, dərd, qəm, qüssə. – Xudix’ elamax adamın ömrünə balta çaley
(Füzuli) atadan yetim qalmış uşaq
(Şərur) bax xudırı
I (Cəbrayıl, Füzuli, Naxçıvan, Zəngilan) bax xudırı. – Xudru yerə İbrahim vaxtını keçirir, oxumur (Zəngilan) II (Ağdam) ancaq