(Ordubad) bax xudix’. – Çox xudux eləmə
(Quba) qaramal üçün düzəldilən yal
I (Borçalı, Cəbrayıl, Meğri, Naxçıvan, Zəngilan) bax xudırı. – Xuduru yerə getmə:n, tükan bağlıdı (Zəngilan) II (Qazax) əkin sahəsinə tökülən sünbüllə
(Qax) bax xoqar
(Zaqatala) bax xoqar. – Bu gün iki xuqari düzəltmişəm
(Bakı) acgöz. – Xul kimi soxulub çöregə
(Borçalı) taxça
(Tovuz) yeməli yabanı bitki adı
I (Zəngibasar, Naxçıvan, Şahbuz) böyük saxsı küp. – Xum üçüz <üç yüz> litir su tutur (Naxçıvan); – Xuma qabaxlarda yağ doldururdux, doşa
(Təbriz) saxsı qab. – Xumu uşağın əlinnən düşip sındı
(Balakən) yemək
(Dərbənd) düyə. – Xunacini var, satadam
(Oğuz) yabanı bitki adı. – Xunduşu maral yeyəndə buynuzu düşür
(Lerik) davakar
(Mingəçevir) uşaq oyunu adı
(Qax) bişmiş pendir. – Adaş, mağa xunq qetmisanmı?
(Zaqatala) qaşqabağını sallamaq
xunu olmax: (Gəncə, Goranboy) südü kəsilmək. – Şişəx’ doğuf xunu oluf, quzusun ayrı qoyun əmizdirir (Goranboy)
(Şəki) yadırğamaq. – Xunühliyifdi də: uşax, ciyisini isdiyi
xurcuntayı düşməx’: (Qazax) eyni vəziyyətdə yıxılmaq (güləşmə zamanı hər iki güləşənə aiddir). – Heş biri yıxmadı, xurcuntayı çüşdülər
(Xanlar) çala-çuxur. – Xurdalı yerdə böyüx’ dağ-dərə olmaz
(Qax, Zaqatala) düyü qırıntısı. – Xurdaydan süp bişirirəm (Zaqatala)
(Qax, Zaqatala) zirək
(Xanlar) ağac növü. – Xurmud bir şə: <şeyə> yara:n <yarayan> ağaş döy, onnan öy də tix’məzdər, heş bir şə: lazım döy
I (Şəki) bax xirnək II (Şəki) bax xirnix’ II. – Xurniyi so:x kesə, üsdünə qar düşə so:ra yiyəsən
(Tabasaran) rəf
(Qusar) xirtdək
(Zaqatala) çirkin, kifir
(Mingəçevir) yelləncək
(Dərbənd) bax xiristan. – Əvümüzdə təkcə ulmayançün bodyələrimizi həmsin xurustana quymişəm
I (Bakı, Zəngilan) açıq, hirs. – Xuruşunnan heç bilmir nə eləsin (Zəngilan) II (Quba) balaca dayaz boşqab
(Quba) acıqlı, hirsli
(Zaqatala) bax xoryat. – Bizim inək xuryat bala doğufdu
(Quba) əhval, vəziyyət. – Bu uşağın xuryeti pisdü
(Meğri) xüsusən. – Xussar, Fərman xalo:lumu görməx’dən ötərin gəlmişəm Əldəriyə
(Cəbrayıl) bax xısınnaşmax
(Ağdam) bayram sovqatı
(Zaqatala) çör-çöp. – Uşaxlar, gəlin xusur yığax
(Qax) divar şkafı. – Xuti süpürüp sil, so:ra qab-qacağı hora yığ
(Meğri) tut tingliyi
(Qazax, Şəki, Tovuz) xasiyyət, xarakter. – Xuyunu bilmədiyin atın dalına niyə keçirsəη? (Tovuz); – Atı at yanna bağlasan at xuyu götürər, it yanna bağ
(Lənkəran) xaşxaş qabığından düzəldilən yuxu dərmanı. – Uşağ yatmır, xuyar ver, qoy yatsın
(Qazax) bədxasiyyət, dəlisov <at>. – At xuydardı yıxar səni
(Goranboy, Ordubad, Şərur) bax xoygir. – Bı kətdə xuygir at yuxdu; – Nəği:n atı xuygiriydi, satdı (Ordubad)
(Xanlar) qoz çırpmaq üçün nazik uzun ağac
(Xaçmaz, Quba) həyəcanlanmaq. – Nüş xuylanasan, burda bir şey yuxdu ki (Quba)
I (Qax, Mingəçevir, Şəki) bax xuylanmağ. – Üşax xuylanıtdı biraz, qorxutdu diyəsən (Şəki) II (Tovuz) şübhələnmək
xüdüx’ tutmax: (Zəngibasar) qıdığı gəlmək. – Xüdüyü tutur onun
(Zəngibasar) qıdıqlamaq. – Yapışdı belimnən, başdadı məni xüdüx’ləmə:
(Cəlilabad) bax xüyər. – Xü:- gər oni dünyadan xəbərsiz elədi