(Ağdam, Cəbrayıl, Çənbərək, Füzuli, Xocavənd, Oğuz) bax kirtişdəməx’. – Nənəm if kırtızdıyır (Cəbrayıl); – O ipi kırtızda qutar (Füzuli)
(Meğri) tut ağacının yarpaqlı budaqlarından qırılıb bağlanmış bağlama. – Sanın qurda qalxuz düz atmiş kırza yarpax verip
(Zaqatala) yundan toxunan əşya
I (Cəbrayıl, Meğri, Zəngilan) baramaqurduna vermək üçün qırılmış tut çubuqlarının kəsilib atılan yoğun və yarpaqsız hissəsi
(Qazax) xırda-xırda. – Qəndi kıtıl-kıtıl doğroyrux
(Meğri) boğaz heyvanın əmcəyindən çıxan maye. – İneyin əmceyinnən hala kıtıra da çıxmey
(Zaqatala) ilmək
kico vırmax: (Kürdəmir) vurnuxmaq, o yan-bu yana hərlənmək. – To:ğun murtdası var, kico vırır
(Cəbrayıl, Kürdəmir, Mingəçevir, Zəngilan) baramaqurdunun üçüncü yuxusu. – Bizim qurdumuz kiçini indi yatır (Cəbrayıl); – Qurdum indi-indi kiçiyə yatı
(Salyan) kəfrəm, mitil. – Yorğa:n kifi köhnəlib
(Şərur) bax kifsiməx’
(Ordubad, Culfa) külbə, təndirin havaçəkən yeri. – Təndirin havaçəkən yerinə kiflə deyərıx (Culfa)
(Mingəçevir, Naxçıvan) kiflənmək, xarab olmaq. – Meyvə çox qalsa kifsiyər (Mingəçevir)
(Hamamlı) bax kəkoy. – Uşax kikoydu de:nə sözün çətin başa düşürəm
(Yardımlı, Salyan) küt. – Kil balta odun kəsmey
(Cəlilabad) iri bıçaq. – Quşın başın kilağordnan kəsdüg
(Quba) qapını bağlamaq üçün daldan keçirilən və ya ona söykədilən taxta. – Gid kilanı qapının dalna quy gəl
(Basarkeçər) yemək şeyləri saxlanılan sərin yer. – Tez xaraf olan yeməx’ şeylərini kilara yığırıx; – Həm kilar de:rix’, həm də sərinnix’
(Cəbrayıl) kürt ◊ Kild düşməx’ – kürt düşmək. – Toyuğumuz iki gündü kild düşüb
I (Quba) ölçü qabı. – U vaxtda tarazi ulmazdi, şeyi kileynən bölərdüğ yuldaş arasında II (Salyan) qoç aşığı, iri aşıq
(Salyan) bir aylıq cücə. – Bı cücə kiləfərədi, hələ yiməg olmaz; – Hindiki kiləfərələr payızda to:uğ olmaz
(Biləsuvar) bax kilağord. – Kiləğurtnan çörəg doğra
(Yardımlı) bax kilağord
(Meğri) bax kild. – Qalxuzun uxarta kilh toyığı var ki, sanamağinan qutarmaz
(Ordubad) yoncayabənzər ot. – Kilincan yonca kimin otdi, onun da toxumun səpillər gövərir
(Qax, Quba, Kürdəmir, Şərur, Ordubad) 1. açar (Kürdəmir, Ordubad). – Kilitnən qıfılı açıllar (Ordubad) 2
(Qarakilsə) qapını bağlamaq üçün daldan keçirilən ağac. – Tavlanın kilitkanın tapdım
(Qarakilsə, Şərur) kitrə, ağacda olan yapışqan
I (Ağcabədi, Ağdam, Cəbrayıl, Göyçay, Kürdəmir, Ucar, Şuşa, Zəngilan) 1. yun daranarkən yerə tökülən və darağın dişləri dibinə yığılan hissə, keyfiyyə
(Çənbərək) şübhələnmək. – Abbasəli Löymannan kilkələnir, deyir kin, mənnən o qandırıf
(Şamaxı) bir-birinin saçından tutub dalaşmaq. – Sən hər şeydən ötrü kilkələşməyə adət eləmisən
(Cəbrayıl, Şamaxı) dolaşıq. – Bu ipi niyə kilkəşiy saldın (Şamaxı)
(Qazax, Şamaxı) əl dəyirmanı
(Salyan) kütləşmək. – Pıçağ killəşib, kəsmir
(Zaqatala) kirpi
(Salyan) kif, rütubət. – Öə girəndə kim iyi adamı vırır
(Qax, Zəngilan) kimi, qədər, dək. – Axşama kimek gidax (Qax); – Bi neçə günə kimek manğa vax ver (Zaqatala)
(Dərbənd) cür. – Hamı bir kimig danışmıyadi
(Balakən) bax kimek
(Dərbənd) kimi. – Anası diyən kimiki iliyədü
(Cəbrayıl) su dəyirmanını işlədən pərin altından keçən su yolu, arx. – Dəyirmanın kinavı suyu nəysə yaxşı çəx’mir
(Quba) kin saxlayan, kinli. – O, çux kindar adamdu
(Salyan) yerinə çatmaq, axıradək bilmək. – Adam hər deyilən sözün kino:na gessə, tez qocalar
(Hamamlı) səliqəsiz, pinti. – Yaman kintirix’li adamsaη, özüηə fikir vermirsəη
(Çənbərək) anbar. – Taxılı kirala doldudux
(Bakı, Ordubad) səbir, hövsələ. – Mənim kirdarım gəlmir (Bakı); – Sizin kirdarı͂:z yoxdi (Ordubad)
(Oğuz, Zaqatala) iki il dalbadal düyü əkilməmiş sahə, yer. – Şumlammıyıncax kirdə yerində yaxşı məsil olmaz (Oğuz)
(Cəlilabad) atmaq, tullamaq. – Valla, indi bu ağaci qolım getdikcən kirdəyliyəcəm
(Quba, Şamaxı) bərk. – Kirdiki armudu yiəndə bərkliginnən dişlərim ağrıdı (Şamaxı)
(Meğri) zoğ. – Ot kirələrin də şoravaya qoymax təzə dəb düşüp bu kətdə