(Zəncan) bax satıl III
(Çənbərək) xoşuna gəlmək. – Lapazan Əhmədiη uşağına sətniyrəm
(Basarkeçər, Gəncə) sklet. – Kalafada bir at səvədəsi var (Gəncə); – Malın hər yerini canavar ye:f, bircə səvədəsi qalıf (Basarkeçər)
(Cəbrayıl) sovqat. – Cəfər bizə səvədət gətirmişdi
(Şərur) taxta mıx
(Quba) nazik çubuq və ya qarğıdan hörülmüş səbət. – Bir səvər məşməşi gətiribəni qurutmişam qişə
(Culfa, Çənbərək, Naxçıvan, Ordubad, Şahbuz, Şərur) 1. b a x səvər 2. küləş və sairədən toxunmuş çörəkqabı
(Zəngilan) bax səvər
(Qazax, Mingəçevir, Tovuz) arxası üstə uzanmaq. – Səvəriv özünü günə verer (Qazax)
I (Başkeçid, Borçalı, Kəlbəcər, Qazax, Mingəçevir, Şəki, Zaqatala) bax səbi I. – Səvi bir-iki aylığ uşağa de:rix’ (Borçalı); – O səvinin üzünü ört (Kə
(Gəncə) qəbiristan
(Gəncə) bax səvirgar
(Qazax) gic. – Səvsəx’ olma!
(Bolnisi) işsiz
(Ağcabədi, Gəncə, Qazax, Şərur, Tərtər, Tovuz, İrəvan) 1. axmaq, dəli, ağılsız. – Səy uşax beş manat pul itirib (İrəvan); – Bizdərdə çoxdanışan adama
(Göyçay) avara, işsiz, boşbikar. – Əyə, nə səyavan gəzirsən?
(Lerik) bardaq
I (Ağcabədi, Göyçay, İmişli, Kürdəmir, Tərtər, Yevlax) yersiz danışan, yersiz hərəkət edən. – Xəlil səydəş adamdı (Ağcabədi); – O, çox səydəş arvaddı
(Qarakilsə) ağılsız
(Qubadlı, Şəki, İrəvan) gicəlmək. – Yeriyə bilmədim, o qədə zəifləmişdim, səyələnif oturdum birəz (Şəki); – Niyə səyələnirsən? (Qubadlı); – Uşağı tut,
I (Bərdə) bax saqan I. – Pirəmməd kişi yaxşı səyənnər qayrır II (Naxçıvan, Ordubad) çini qab. – Səyənə bozbaş tö:k (Naxçıvan)
(Füzuli) xəstəlik adı (itdə). – Aydıngilin köpəyi səyənəy oluf
(Zaqatala) dirək. – Qulinin əvi səyğalnan durur
(Ağbaba) bax səyələmməx’. – Əziz Vəliyə elə bir ağac çəkdi ki, o səyillənib qaldı, yerinnən qalxa bilmədi
(Qazax) paltar qurutmaq üçün ip
(Lənkəran) sıxılmaq. – Buy, ürəgim yaman səyridi
(Qazax, Şəmkir) vurnuxmaq. – Töyux səyriyir, apar fal qoy, yoxsa yazıxar (Şəmkir); – Bu toyuğun peşəsi səyriməx’di (Qazax)
(Salyan) təlxəklik etmək. – Gəlim biyaz səyrişim?
(Qazax) şeytan
(Gəncə, Kəlbəcər, Tovuz) bax səğvət. – Sən nə səyvənd adamsan? (Kəlbəcər); – Əyə, sən nə səyvənd adamsan? (Gəncə); – Bu səyvənd adam imiş (Tovuz)
(Gədəbəy) bax səğvət. – Səyvənt adamnan havax axıllı söz eşidifsiη?
(Gədəbəy) bax səğvət
(Şərur) bərk yumurta. – Səzbaran yumurta hələm-hələm olmur
(Çənbərək) yorulmaq. – Qara Musdafa bir əyax dərz gətirdi, boyl səzərdi
(Basarkeçər) kotana qoşulan ikinci cüt heyvan. – Xoruz öküznən turaş öküzü səzgilə qoş, hambıla olmaz; – Səzgil yaxşı çəx’mir
(Ağcabədi) budanmış, qolbudağı kəsilmiş (ağac)
(Xocavənd) mal xəstəliyi adı. – Bir də qoyun sıçax götürür, bu da quraxlığ ildo:lur
(Ağdam) sıçaq xəstəliyinə tutulmaq
(Dərbənd) qayalar arasındakı dəliklərdə yaşayan quş adı
(Culfa, İmişli) qoyunun dırnaqları arasında yara. – Sıçancıx qoyunun əağında olor (İmişli)
(Tovuz) bax siçratma. – Sıçratma zəhərri otdan əmələ:lir
(Kürdəmir, Mingəçevir) bax siçrətmə. – Şora sıçratma düşüb (Kürdəmir)
(Salyan) ağbalığın bir növü. – Ağ balığ, sıf balığ tafouti yoxdı
(Qəbələ) bax sifayi. – Özümə sıfahı bir cüt ayaqqabı tikdirmişəm
(Ağdaş, Kürdəmir) bax sifayi. – Bizim dil sifayı dildi (Ağdaş); – Aynaxanım sıfayı paltar tikib (Kürdəmir)
(Şəki) dartınıb çıxmaq. – Camış əlimnən sıfcındı qaşdı
(Gəncə) bax sivirt. – Üş girvənkə ət aldım, sıfırt yağdı
sıfqarabet eləməx’: (Gəncə) axırıncı qəpiyinə kimi udmaq. – Onu sıfqarabet eləmişəm, bir qəpeyi də yoxdu
(Çənbərək, Gəncə, Qazax, Şəmkir, Tovuz) 1. b a x sıvxarmax 2. süzmək. – Yağ küpəsinin lap divini sıfqarmışam (Qazax); – Elə sıfqarıf ki, heş damcı da
(Gəncə) axırıncı qəpiyinə kimi udmaq. – Həsən sıfqarrıyıf yola saldı məni