(Salyan) əhvalat. – O:n sərdabası çox deyiləcəgdi
(Lənkəran) qəbiristan
(Culfa, Qafan, Zəngilan) malqaranın yığıldığı və ya sağıldığı yer. – Bizim cöngə sərdanda yoxdı, yə:qin ki, qurd yedi (Qafan); – Fərzəli qoyunu sərdan
(Gəncə, Qazax) 1. istifadəsiz axan su (Qazax) 2. suçıxan, sututan sahə (Gəncə). – Bizim arx elə sərdəhnə axer (Qazax); – Sənin yerin sərdəhnədədi (Gən
(Culfa, Füzuli, Gəncə, Xanlar, Qazax, Oğuz, Şəmkir, Tovuz, Zəngilan) 1. bax sərdan. – Sərdən belə açıx yerdi, orda mal da saxlanar, qoyun da (Xanlar);
(Çənbərək) seyrəltmək, səpələmək (qoyun-quzuya aiddir). – Çovannar quzuyu əmişdirəndə sərdənniyir deyin qoyun balasın tez tapır
(Bakı) başdansovdu, birtəhər, başdan eləmə
(Zəngibasar) heyvanın bel əti. – Mu:n sərdəstini də ma: verərsən, yaxcımı?
(Quba) taxtadan qayırılmış qazan qapağı. – Qazanun ağzini sərdignən ürt
(Salyan) qabların ağzına qoyulan qapaq. – Qazanın sərduvağı yoxdı
(Meğri) həqiqi, düzgün. – İramazan sərex’ sözün mx: deyip, o bir də bu vilayətə qeyitmecex’
I (Zaqatala) qurum. – Turbadan sərəni təmizdə! II (Meğri, Ordubad) suluf. – Tökecəm mejmeyinə düyünü, sərəsin bicə-bicə təmizdə:n (Meğri); – Düyünün s
(Zəngibasar) bostan-tərəvəz sahələrinin baş tərəfi. – Xiyarrarı yığıf tığlamışıx sərəcələrə
(Şərur) əkin yerinin qutaracağında suyun başqa sahələrə keçməməsi üçün qazılmış kiçik arx
(Bakı) bax sarağ (2-ci məna). – Adə, bu ağacdəri əkirsən birbaşdi, sərəfi sındırginən, sal şirəyə ağacün kötügini, undə lap əntiqə olar
(Göyçay, Kürdəmir, Şamaxı, Ucar) yüngül, ağıldankəm, gic, axmaq. – Sərəg adamdı, o:n neyinnən danışırsan; – Adam sərəg olmaz (Kürdəmir); – Sərəg adam
(Şamaxı) ağlına gələni danışmaq, yersiz danışmaq. – İclaslarda sərəgləməg ayıbdı
(Zaqatala) qorxaq
(Quba) evin bayır tərəfindən damla divarın və tirlərin (pərdilərin) arasında qalan boşluq. – Sərəqətdə quş yuva tikib üzüyçün
(İmişli) balıq tutmaq üçün xüsusi alət. – Balığı elə sərələmisən, tikə-tikə olub
(Cəlilabad) tavada yağla bişirilən fətirəoxşar çörək növü
(Mingəçevir) pərdə
(Şahbuz) səpindən sonra sahəyə mala çəkmək. – Taxılı səpənnən sonra sərəsavlıyırıx
(Culfa, Şahbuz) ağac mala
(Şahbuz) bax sərəso:
(Oğuz, Zərdab) yayda qoyun, keçi saxlamaq üçün hər tərəfdən çubuqla hörülmüş üstüaçıq yer. – Sərəvəzi çöpdən, çubuqdan, payadan-zaddan düzəldillər (Oğ
(Quba) özünü oda vermək, qızınmaq. – Sərəvəzləmmə, işüvə gid
I (Quba, Şamaxı) tutağan, sərt (it). – Qonşimizün iti çox sərfdi, hamını tutır (Şamaxı) II (Cəlilabad) 1
(Ordubad) qabağa, irəliyə
(Cəbrayıl) etinasız
(Qafan, Şamaxı) ərköyün. – Sərfinaz bəsdənən uşağ yaramaz olır
(Göyçay, Qarakilsə) bax səryəndar
(Salyan) töküb dağıtmaq, islahatdan salmaq. – Sizzən gedənnən so:ra gördüm uşağlar öyi sərgisavaş eliyiblər
(Bakı) novbar
(Şamaxı) işsiz, boş-bikar gəzən, avara ◊ Sərhayi olmağ – işsiz, boşbikar gəzmək, avaralanmaq. – İbad lap sərhayi olıb, heç bir iş dalı:cən getmir
(Füzuli) inciklik
(Salyan) bax sarxeyir. – Məmməssəli toylarda zol sərxeyir olır
(Qafan) sarımtıl. – Sərxoş öküz öldi
(Zərdab) doğru, düz. – Mənə sərik söz de
(Sabirabad) kef. – Səriştəyə gedirsənmi? ◊ Sərişdə çəkmək – kef çəkmək. – Əli bü:n yaman sərişdə çəkib
(Gəncə, Quba, Şamaxı) bax sarkar. – Bö:üy sürilərdə çobannarun, başqa şeylərün ixdiyari sərkardadi (Şamaxı); – Sərkar qoyuna yaxşı baxar (Gəncə)
I (Qazax, Quba) bax sarkar. – Sərkər gərəx’ sərvağ olsun ki, qoyunu qurda verməsin (Qazax); – Sərkər, gəl çüreg yi (Quba) II (Şəmkir) saxlamaq üçün ba
(Bakı, Quba, Şamaxı) tənə, qaxınc ◊ Sərki vurmağ (Quba) – tənə vurmaq, qaxınc etmək. – Balaca bir iş gürdi, axşamsəhər başıma sərki vurdı
(Tovuz) süd sağılan qab
(Füzuli) bax sərqapan II. – Başdadı toy unun üyütməyi, qoyunun almağı, düzəldi hamısı sərqafan
I (Qazax) həmişə. – Bu arxdan su elə sərqapan axer II (Füzuli) hazır. – Özdəri də səngərdə sərqapan oturuflar
(Ordubad) kobud, qaba. – Sən nə sərli adamsan
(Cəbrayıl) haşiyəli arxalıq
(Çənbərək) narazı. – Qaqaş arvadınnan sərmehirdi
I (Şuşa) qızıl-gümüşdən çəkilmiş (eşilmiş) nazik qaytan, güləbətin ◊ Sərmə çəkməx’ – qızıl-gümüşdən nazik qaytan, güləbətin çəkmək (eşmək)