(Ordubad, Şahbuz) xış
(Bakı) səliqəsiz, pinti. – Qız da bu qədər şalatdı olar?
(Mərəzə) lovğa. – Az şalayın ol
(Gəncə) kiçik şəlalə
(Göyçay) pinti
(Bolnisi, Borçalı) qırmızı turp. – Şalğam turpdan balaja olar, özü də qırmızı oloy yemə: (Borçalı)
(Ağdam) köhnəlmiş ayaqqabı. – Şaltaxları gəti geyim
(Cəlilabad) şalvarsız, tumançaq. – Şalvarçağ gəzmə, qıçun tey toz oley axi
(Cəlilabad) çay. – Şam derüg çaya, məsələn, mal gedibdi şama su içməyə
şamadat verməg: (Salyan) acıq vermək. – Uşaxlar savaşanda bir-birinə şamadat verir, onu hirsləndirir
I (Ucar) ölçü vahidi. – Bu il on şamaxı barama oldu II (Cəbrayıl, Füzuli, Kəlbəcər, Laçın, Meğri, Zəngilan) kəlağayı
(Borçalı, Qazax) yığıncaq. – Bir adam oğluna xeyir iş tutor, cahalları başına yığer, sonra şamartı eler (Borçalı)
(Lənkəran) balıq torunu saxlayan dirək
I (Cəbrayıl) dikbaş II (Cəbrayıl) üzügülər, xoşxasiyyət
(Goranboy) şamama. – Şambanın toxumu oler, əkillər, yaxşı iyisi oler
(Lənkəran) tavakababı
(Şamaxı) böyük qayın
(Yevlax) döyülmüş ətdən tavada bişirilən kotletə oxşar xörək adı
(Şuşa) bax şamkababı. – Gəlsəηə, bü:n sa: bir yaxşı şamkabaf pişirim
(Cəbrayıl, Zəngilan) qamışlıq. – Şamlıxlar indi əkin yerinə çəvrilif (Zəngilan)
(Ağbaba) qoyun sürüsünün qabağında gedən erkək keçi. – Şamoyu qabağa sürmək lazımdı
I (Goranboy) qoyun əti və içalatdan öz yağında bişirilən xörək adı. – Kələ- pırnan şampır ikisi bir şeydi ◊ Şampır eləməx’ (Mingəçevir) – yüngülvarı y
(Gədəbəy) möhkəm döymək. – Nə:η qədyi şampırreysıη, a qıvlasız?
(Culfa) böyük şana
I (Xanlar) əlamət, nişan. – Biz qoyunu şanıynan də:rix’, axı II (Daşkəsən, Xanlar, Qazax) nişan, oğlanın qız evinə göndərdiyi üzük, geyim və s
(Kəlbəcər) ilan-əqrəb. – Söz var deillər: Səni şan-çayan vırsın
I (Şəki) papaqçıların papağın tükünü hamarlamaq üçün istifadə etdikləri alət. – Papağın tükünü şana ilə hamarra II (Çənbərək) xörək yemək üçün çəngəl
(Lerik) şanapipik
(Sabirabad) nilufər
(Bakı) arabada arabaçının oturduğu yer. – Otur şa:nəşinün üstünə, sür getsin
(Salyan) alma, heyva və s. tək-tək deyil, siyirməklə yığmaq. – A bala, almaları nöşün şanqarrıyırsan, mərifətdi yığsana
(Cəbrayıl) təmtəraq, dəbdəbə
(Xanlar, Qazax) nişanlamaq, adaxlamaq. – Qo:mnan-zaddan yığıf getdix’ qızı şannadıx
(Qazax) nişanlı, adaxlı
(Bakı, Cəlilabad, Lənkəran) ev ayaqqabısı, evdə geyilən dabanı əzik köhnə ayaqqabı. – Əğiz, u şap-şapları vər geyim, görüm bayir-bucağda nə var, nə yo
(Bakı) bax şap-şap. – Mənim şap-şuplarım hardadı?
(Çənbərək) hananın oxu altına qoyulan ağac parçası. – Oxu qaldır, şapalağı altına qoy
(Ucar) ovuclayıb yemək. – Kərim kişi aşı şapalaxladı
(İmişli) bərk döymək. – Öküzü niyə şapatdıyırsan?
(Başkeçid) sadəlövh
(Ağdam) birdən, qəflətən. – Bir dəö:ürdüm şapbadan girdi içəri ◊ Şapbadanqulu (Şəmkir) – birdən-birə, qəflətən, gözlənilmədən
I (Meğri) sahəcə böyük, iri. – Ombara motallıx bir keçi dərisi verdim, bir yunlu şapbır qoyun dərisi aldım II (Sabirabad) ev ayaqqabısı, evdə geyilən
(Dərbənd) yarasa. – Uşağı ulməyən xatunnar şa:pələngi başlərinnən kəçürədülər ki, uşağı ulsun
(Zərdab) ev ayaqqabısı, evdə geyilən dabanı əzik köhnə ayaqqabı
(Ağdam) yabanı bitki adı
(Kürdəmir) yüngül ayaqqabı, çust. – Usta Yusif yaxçı şappa tikərdi
(Bakı) uşağa ad qoyulan gün. – Bu axşam Bikənün qızınun şappaxeyridü
(Qarakilsə) səliqəsiz şəkildə yığmaq. – Əşi, kimdi yığan, bıradanoradan şapannıyıplar
(Qazax) kabab