(Basarkeçər) çox yeyib məst olmaq. – Qoyun o qədər arpa ye:f ki, pıxınıf
(Ordubad) qorxaq
(Çənbərək) küsmək. – İsmeyil bizdən pıxıf; – Sən də pıxdın axırda bizdən?
(Zəngilan) pulgir
(Cəlilabad) həyətyanı əkin sahəsi. – Pılanımı isde:yəm şumliyəm
(Cəbrayıl, Zəngilan) gözdə olan çirk. – Keş gözu͂: pılçı:n yu, so:ra gə çay iç (Zəngilan); – Gözü: pılçığın təmizdə (Cəbrayıl)
(Cəbrayıl) uzaq. – Əli mənnən pındavar gəzir
(İsmayıllı) kökü yeyilən yabanı bitki adı. – Burda pınq çoxdu
pınt salmax: (Zaqatala) ara qarışdırmaq
I (İmişli) xırda yarpaq (kolun ucunda). – Qoyunu yaxşı kökəldər kolun pırı II (Ağdam, Kürdəmir) barama kəpənəyi
(Kürdəmir) bax piran. – Pıram yulğunnuxda pitir
(Xocalı, Tərtər) bax piran
(Tovuz) bol
(Yardımlı) bəhanə, səbəb. – Bir parçım axtarey mənnən savaşməgə
(Tovuz) qoyun cinsi adı. – Pırış qoyunun yunu yaxşı olor
(Meğri) köməkçi. – Baləcə galladardı, biz də unın pırneyiydıx
(Ağdam, Əli Bayramlı, Mingəçevir) yapon xurması
(Salyan) şərait. – Neçə ildi işdiyir, hələ öziyçin bir pırpaz düzəldə bilmiyib indiyənəcən
(Cəbrayıl) xörək adı. – Bacımgildə yaxşı pırpıt yedim
(Ucar) yabanı bitki adı. – Pırpız quru yerrərdə pitir; – Rəna, qoyunun pırpızdarın təmizdə
I (Zəngilan) yabanı bitki adı. – Pırpızax olan yerdə yemlix’ də olar II (Zəngilan) çox xırda budaq. – Odunun pırpızağın kəs töx’ yerə
(Cəbrayıl, Zəngilan) xırda budaqlı. – Pırpızaxlı odunu dürtmə qaza:n altda (Zəngilan); – Pırpızaxlı odunu pıça qoymağ olmaz (Cəbrayıl)
(Qafan, Zəngilan) xırda budaqlı. – Pırpızaxlı odunu dürtmə qaza:n altda (Zəngilan); – Pırpızaxlı odunu pıça qoymağ olmur (Cəbrayıl)
(Şuşa) saçı pırtlaşıq. – Bir pırpızdı qız gəlif səni soruşur
(Əli Bayramlı) pərvazlanmış (quşa aiddir). – Uşağlar yuvadan pırpızlammış quş balalarını götürdülər
(Bərdə, Cəbrayıl, Mingəçevir, Şamaxı) kəpənəkləmək, kəpənək çıxarmaq (baramaya aiddir). – Baramanı gej dərdix’ deyin çoxu pırradı (Cəbrayıl)
(Göyçay) uçan
(Çənbərək) qızarmaq, pörtmək (üzə aiddir). – Urusdamın rəngi yaman pırsıxıf
(Bərdə, Cəbrayıl, Füzuli, Zəngilan) yetişəndən sonra boşalıb kiflənmək (meyvəyə aiddir). – Armıt pırsıdı, yeməy olmaz; – Yemiş pırsıyıf, yeməy olmaz (
I (Şamaxı) qovun növü. – Pırtdama ucuz olur II (Ağdaş, Göyçay, Kürdəmir, Mingəçevir, Oğuz, Şamaxı, Ucar) xörək adı (qabaq, yağ, qoz və ya fındıqdan ha
pırtdanağı çıxmax: (Meğri, Şəki) daxili orqanları bayıra çıxmaq. – Bu toyuğun pırtdanağı çıxdı (Şəki)
(İrəvan) arşınmalı. – Kəndə pırtı satan gəlib
(Cəbrayıl) araba hissələrindən birinin adı. – Muxdar, pırtığı arabanın üstə sal
pırtıx-pırtıx olmax: (Gəncə) bax pırtım-pırtım olmax. – Aldığım şal pırtıx-pırtıx oldu
pırtım-pırtım olmax: (Mingəçevir) didik-didik olmaq
pırtınhay düşməx’: (Qazax) köçə-köç düşmək. – Arxeyin oturdux dağda, qar yağdı, pırtınhay düşdü
I (Basarkeçər, Çənbərək, Hamamlı) sürüşmək. – Ə:ğım pırtdı, yıxıldım (Basarkeçər); – Əzvər, gənə niyə pırtırsaη? (Çənbərək) II (Gədəbəy) süzülmək, işl
(Oğuz) çiling – Sən pısu düz atmadın!
(Ordubad) kök. – Pısdıx Məhərrəm sağdi
pısdım açılmax: (Oğuz) donu açılmaq. – Pısdımı açılar, yumşalar
(Zəngəzur) kök. – Bu nə yaman pısığ adamdı
(Zəngəzur) kökəlmək. – Sona dağda o ki var yeyib pısıxıb
pısım-pısım danışmax: (Ağdaş) pıçıltı ilə danışmaq, xısın-xısın danışmaq. – Həmid Səfərnən pısım-pısım danışırdı
pısın-pısın danışmax: (İsmayıllı) bax pısım-pısım. – A qızdar, nə var ki, belə pısın-pısın danışırsuz?
(Ordubad) dozanqurdu. – Pıspıs çox vaxd işığa gəlir
I (Zəngilan) yabanı bitki adı. – Pıspısa yanığa dərmandı II (Bakı, Cəlilabad) bax pıspıs. – Pıspısa pısıldey (Cəlilabad) III (Ucar) pıç-pıç
I (Zəngilan) körpə buzov. – Pışdıx bızavın illaf <lap> balacasına de:llər II (Cəbrayıl) bişmiş dələmə
(Balakən) yüngülağıl
(Zaqatala) qıcqırmaq (ağartıya aiddir)
I (Ağdaş, Cəbrayıl, Kürdəmir) çürük. – Bı ağac pıtdı, tikintiyə yaramaz (Cəbrayıl) II (Kürdəmir) qov