(Tovuz) bax qıncaqınca. – O əti elə eliyərsən ki, qıncıq-qıncıq, duruf dolma pükəjəm
(Hamamlı) azacıq kəsmək
(İrəvan) nazik ip
(Basarkeçər) azca, bir az
(Ağcabədi, Ağsu, Cəbrayıl, Əli Bayramlı, Füzuli, İmişli, Kəlbəcər, Kürdəmir, Şamaxı, Şuşa, Tovuz, Ucar) südlə undan bişirilən yemək, horra
I (Qazax) keçəl II (Tovuz) sınıq
I (Ağdaş, Kürdəmir, Mingəçevir, Oğuz, Salyan, Tovuz) yabanı bitki adı. – Qındırğa havardı, damların üsdə-zada yapıllar (Oğuz); – Bax, buna da qındırğa
(Biləsuvar) bax qilif II. – Döşəyin qınıfı lap köhnəymiş
(Çənbərək) 1. saxlamaq 2. gizləmək. – Saηa bir qırıx qaymax qınılğamışam
(Qax) qarğıdalı çörəyi. – Qıniyi yedim
(Cəlilabad) turşəng. – Qınqa çox turş olur
(Ağbaba) xırdaca, balaca. – Sənin qınqılı boyun var
qınqılıx salmax: (Böyük Qarakilsə, Çənbərək) hay-küy salmaq. – Qonşudan ayıfdı, öydə qınqılıx salma! (Çənbərək)
(Tərtər) çömbəlib oturmaq. – Armudan bəyi kimin nə qınqıdıfsan orda?
(Ağbaba) tıntın. – Qınna Mahmud bizə gəlifdi
(Çənbərək, Karvansaray, Tovuz) bax qındax. – Sajda qınnax qardalı qortdatdım <qovurdum>, yedi uşax (Çənbərək)
(Tovuz) azca, azacıq. – O yağdan qınnajıx ma: ver, lazımdı
(Ağcabədi) bax qınılğamax. – Sözü qınnama, düzün de!
(Qarakilsə, Ordubad) künc. – Bu əvin qıntı çökübdü (Ordubad); – Qıntdan o tərəfə dön, elə mağazin ordadı (Qarakilsə)
(Salyan) arıq, zəif. – Qıntır qoyın süt verməz
(Lənkəran, Salyan) bax qındırğa I
(Zaqatala) kiçik zoğ. – Ağacdan bi qıntzal ver
(Zaqatala) dərhal, tez. – Seslerin qıp kesdiler
I (Astara, Cəlilabad, Kürdəmir) kip (geyim haqqında). – Əli qıpçağ geyindi (Cəlilabad); – Qoca arvada bıqqədir qıpçağ geymək ayıbdı (Kürdəmir) II (Yar
(Kürdəmir) qorxaq ◊ Qıpığ eləməx’ (Ağdam, İmişli) – qorxaq eləmək. – Sən yazığı lap qıpığ eləmisən! (Ağdam); – Sən yap qıpığ eləmisən bı uşağı (İmişli
(Cəbrayıl, Qazax, Ordubad) bax qıpığ
(Cəbrayıl, Şəki) qaçmaq. – İt yola sarı qıpıldı (Cəbrayıl); – İsa, tez qıpıl gör dayın gəlifdimi? (Şəki)
(İmişli) bax qıpılmax. – Gədə qıpındı, tüşdü quşun üssünə
I (Basarkeçər, Şərur) dəmyə. – Qır demi yerrərə de:rix’ (Basarkeçər) II (İmişli, Kürdəmir, Ucar) əyri
I (Qazax, Naxçıvan, Ordubad, Şərur, İrəvan, Zəngilan) kiçik qovun. – O ağ yemiş, bir də qıra çox şirin olor (Qazax); – Bu il bir küpə qıra turşuya qoy
(Quba) bax qirabli
(Qazax, Qubadlı) qoşqu heyvanın dırnağını kəsmək üçün alət. – Qıracağı gətir, atı nallıyım (Qazax); – Sən hələ qıracax tutmağı öyrənməmisən (Qubadlı)
(Çənbərək) bax qıraz. – Nar ağacında qıraç boldu
(Şəmkir) ikiüzlü. – Burda qıradilli adam yoxdu
I (Ağdam, Çənbərək, Gəncə, Karvansaray, Qazax) bu və ya digər bir şeyin qırağını kəsmək, təmizləmək. – Bı taxdanı qıraxla görüm (Ağdam); – Bu vaxdacan
(Borçalı) çələngə (taca) tikilmiş pullar. – Qıraxlıx gümüş puldan da olar dingədə
(Göyçay) tağda saxlanılan yemiş. – Tağda iki-üç yemiş olur, ikisin kəsəllər, biri qalar, ona qıran deyəllər
(Basarkeçər, Çənbərək, Gədəbəy, Xanlar) daşlı, susuz yer. – Qıraş yerdi bura əx’mə, məhsulu olmaz; – Mənim yerim qıraşdı deyin ot bitmir (Çənbərək); –
(Çənbərək) əkin üçün yararsız, daşlı, susuz (yer). – Bura qıraşdıxdı, burda heş zad bitməz
(Ordubad) kitrə. – Ağajdan qırazı qopart
(Meğri) qiymət, dəyər. – Nüyədidə daşın, turpağın qırbi var
(Bakı, Salyan) ağzına qədər. – Bu vedrəni nöşün belə qırbaqır doldurmısan, aparmağ olmur (Bakı); – İnəyin gündə bi vedrə qırbaqır südü olur (Salyan)
qırbora olmax: (Basarkeçər, Çənbərək, Gədəbəy, Goranboy, Qazax, Tovuz) həddindən artıq duzlu, şor olmaq
(Gədəbəy) bax qırç. – Heyvanın qavağınnan çıxan qırcı gətirin, tonqal qala:n burda
(Zaqatala) qərzək
(Meğri) qığılcım. – Ocaxdan bir qırcanax tüşür tayya
(Zaqatala) bax qırca
qırcava eləməx’: (Cəbrayıl, Zəngilan) həddindən artıq duzlu, şor etmək. – Xörəyi qırcava eləmisən, heş yeməy olmur (Zəngilan)
(Gədəbəy) xırda daşlı (yer). – Qırcıllıx yerdə yaxşı şey əmələ:lmer
I (Culfa, Şərur, Zəngilan) bax qırçın. – Qırçını yandırrıx qışda (Culfa) II (Cəbrayıl) həddindən artıq duzlu, şor