höcət
höcət
[ər.] 1. is. Öz dediyindən, əməlindən, xasiyyətindən əl çəkməmə; inad, inadkarlıq, tərslik. [Rüstəm kişi:] Nə höcətsən, ay arvad! Deyirlər, yemlə, yem
Полностью »I сущ. 1. упрямец, упрямица; строптивец(-ица). Uşaqların arasında kiçiyi höcətdir среди детей младший – упрямец 2
Полностью »I. i. pigheaded person; obstinate / stubborn person, wilful and stupid person II. s. obstinate, stubborn, refractory; ~ uşaq a stubborn child
Полностью »[ər.] гьуьжет (1. сущ. вичи лагьайдалай, вичин амалдилай, хесетдилай гъил къачун тавун; инад, инадкарвал, терсвал; höcət etmək гьуьжет авун, вичин тер
Полностью »HÖCƏT [Piri baba:] Əlimərdan atası kimi təkəbbürlü, kinli, höcət qoçaq bir dəliqanlıdır (S.S.Axundov); İNAD Zabit: Xeyr, cənab mayor, bu çox inad adam
Полностью »is. entêté m, obstiné m, têtu m ; opiniâtre m ; despote m, f ; ~ uşaq enfant obstiné (entêté)
Полностью »HÖCƏT – ÜZÜYOLA Atası kimi təkəbbür, kinli, höcət, qoçaq bir dəliqanlıdır (S.S.Axundov); Kasıbsan, üzüyolasan, işləyənsən (Mir Cəlal)
Полностью »