İSABƏT
сущ. устар. попадание, меткость, поражение; isabət etmək попадать, попасть в цель; поражать, поразить цель
[ər.] сущ. 1. лишанда акьун, лишандихъ галукьун, лишандив агакьун; // isabət etmək агакьун, галукьун, акьун (гуьлле лишанда); 2
Полностью »ə. 1) rast gəlmə, yerini tapma; 2) doğru rəydə olma, düzgün fikir yürütmə; 3) çox münasib, çox gözəl; 4) düz nişan alma; sərrastlıq; 5) məqsədə nail o
Полностью »is. [ər.] 1. Hədəfə çatma, hədəfə dəymə, hədəfə yetişmə. □ İsabət etmək – dəymək, çatmaq. Tapança bir daha partlar, [güllə] Əşrəflə Musanın arasında d
Полностью »