Too big to fail (Uğursuzluq üçün çox böyük) — iqtisadiyyatda və maliyyədə müəyyən təşkilatların,[1] adətən böyük banklar və ya korporasiyalar, o qədər böyük və ya təsirli olduqlarını bildirir ki,[2] onların uğursuzluğu ölkə iqtisadiyyatına ciddi təsirlər göstərə bilər.[3] Bu nəzəriyyəyə əsasən, hökumətlər və tənzimləyici qurumlar belə təşkilatları xilas etmək üçün xüsusi tədbirlər görməyə meyllidirlər.[4]
2008-ci il qlobal maliyyə böhranı bu nəzəriyyənin ən çox müzakirə edildiyi dövrlərdən biridir.[5][6] Böhran zamanı bir çox böyük maliyyə təşkilatı hökumətlər və mərkəzi banklar tərəfindən xilas edildi.[7] Məsələn, Lehman Brothers iflas etdi, bu da böyük sistemik təsirlərə səbəb oldu. Həmçinin AIG, Citigroup və Bank of America kimi qurumlar isə hökumət yardımı ilə xilas edildi.[8]
Bu qurumlar adətən iqtisadiyyatın müxtəlif sahələrində dərin inteqrasiyaya malikdirlər.[9] Onların fəaliyyətinin dayandırılması domino effekti yaradaraq digər təşkilatlara və ümumi iqtisadi sabitliyə ciddi zərər vura bilər.[10][11]
Bu nəzəriyyəyə əsasən, belə qurumlar uğursuzluğa düçar olduqda sistemik risklər yaranır.[12][13][14][15] Buna görə də hökumətlər və mərkəzi banklar onların uğursuzluğuna yol verməmək üçün müdaxilə etməyə hazırdırlar.
Mənəvi risk (ing.Moral Hazard) — konsepsiya, "uğursuzluq üçün çox böyük"[16] statusuna malik qurumların öz riskli davranışlarını davam etdirmək üçün stimullaşdırıldığını bildirir, çünki onlar hökumət yardımı alacaqlarını bilirlər.[17]
Sistem sabitliyini qorumaq məqsədi ilə böyük qurumların uğursuzluğunun qarşısını almaq iqtisadiyyatdakı domino effektini dayandıra bilər. Bu sistemə əsasən qurumlar çoxlu iş yeri təmin etdiyindən onların çöküşü kütləvi işsizlik yarada bilər.[18] Sosial təsirlərin qarşısını almaq üçün maliyyə sisteminin çökməsi sosial etirazlar və qeyri-sabitliyə səbəb ola bilər.
Xilas edilməyə güvənən (mənəvi təhlükə) təşkilatlar riskli qərarlar qəbul etməkdə davam edə bilər. Bərabərsiz yanaşmaya görə kiçik qurumlar hökumət dəstəyindən məhrum olur, bu da iqtisadi bərabərsizliyə səbəb olur.[19] Xərclər artdıqca belə xilasetmə tədbirləri adətən vergi ödəyicilərinin vəsaiti ilə maliyyələşdirilir, bunun nəticəsində ictimaiyyət arasında narazılıq yarada bilər.[20]
↑Charles G. Leathers; J. Patrick Raines; Benton E. Gup; Joseph R. Mason; Daniel A. Schiffman; Arthur E. Wilmarth Jr.; David Nickerson; Ronnie J. Phillips; Marcello Dabós; George G. Kaufman; Joe Peek; James A. Wilcox; Chris Terry; Rowan Trayler; Steven A. Seelig; Júlia Király; Éva Várhegyi; Adrian van Rixtel; və b. Benton E. Gup (redaktor). Too Big to Fail: Policies and Practices in Government Bailouts. Westport, Connecticut: Praeger Publishers. December 30, 2003. səh. 368. ISBN978-1-56720-621-0. OCLC52288783. İstifadə tarixi: February 20, 2008. The doctrine of laissez-faire seemingly has been revitalized as Republican and Democratic administrations alike now profess their firm commitment to policies of deregulation and free markets in the new global economy. — Usually associated with large bank failures, the phrase too big to fail, which is a particular form of government bailout, actually applies to a wide range of industries, as this volume makes clear. Examples range from Chrysler to Lockheed Aircraft and from New York City to Penn Central Railroad. Generally speaking, when a government considers a corporation, an organization, or an industry sector too important to the overall health of the economy, it does not allow it to fail. Government bailouts are not new, nor are they limited to the United States. This book presents the views of academics, practitioners, and regulators from around the world (e.g., Australia, Hungary, Japan, Europe, and Latin America) on the implications and consequences of government bailouts.
↑Moenninghoff, S.C., Ongena, S., Wieandt, A. "The Perennial Challenge to Abolish Too-Big-To-Fail in Banking: Empirical Evidence from the New International Regulation Dealing with Global Systemically Important Banks". January 22, 2015. SSRN2440613.