ƏRBAB
сущ. устар. господин, хозяин
sif. [ər. “rəbb” söz. cəmi] köhn. Ağa, cənab; sahib. [Əliqulu:] Ancaq ərbabın bir balaca nəqahəti var
Полностью »[ər. “rəbb” söz. cəmi] прил. куьгьн. агъа; иеси, сагьиб (рах. гагь-гагь зарафатдалди, рахшанддалди лугьуда)
Полностью »ə. «rəbb» c. 1) t. yiyə, sahib; 2) t. mülkədar. Ərbabi-daniş alim(lər); ərbabi-hunər hünərli(lər); ərbabi-qələm savadlı(lar); ərbabi-süxən söz ustalar
Полностью »