араб, сущ.; -ди, -да; -ар, -ри, -ра ислам диндин истемишунар вири санлай. Етим Эмин гьеле а заманда динди, шариатди, мавгьуматри девран гьалзавай заманда, бязи пис адетриз, шариатдин бязи мурдар къанунриз акси фикирар гваз майдандиз экьечӀна. М. М. Гь. Шииррин кӀватӀал туькӀуьрайдан патай (1941 ). Шариатдалди кесибриз талукь тир вахфадин мал-мулк, садакьа-закат фекьиди илихна вичиз незвайди дуьздиз акъудайдалай кьулухъ ахпа, и хуьре жемятди хушвилелди таавун комитет тешкил авунай. З. Э. Муькъвел гелер.
* шариатдин суд сущ. диндин къанунрин бинедал алай суд. \[Кукул-Дайи\]. Аллагьдин хатур аватӀа, чи кар шариатдин суддиз гуз тахьуй. Ана са сефер чи кар гьатна. КӀвал чӀур хьайибуру чи хам алажна. Гь. Гь. Адетдин къармахра.