1. Baş tacı. 2. Məcazi mənada: əziz, istəkli, sevimli. Sən mənim canımsan, canı-cananım, Sabahım, sərtacım, dinim, imanım, Sana qurban olsun bu Nərgiz
İynəyarpaqlı, həmişəyaşıl ağac. Klassik şeirdə uca qamət bu ağaca bənzədilir. Dastanlarda həm həqiqi mənada, həm də məcaz kimi işlədilir
Ovçu. Ay gözəl qız, səd afərin əslinə, Alagözlüm, tərlanımı gətir ver! Mənəm bu tərlanın ovçu səyyadı, Alagözlüm, tərlanımı gətir ver!
Sıxmaq. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Sığır, dağ keçisi. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Sığınaraq, sığınıb. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Mal-qara gönündən tikilmiş uzunboğaz çəkmə. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Sığır otaran, çoban. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Sıtqamaq. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
1. Sıxmaq, təzyiq etmək. 2. Suyunu çıxarmaq. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Sındırmaq, qırmaq, parçalamaq; məğlub etmək, məhv olmaq, qırılmaq, məğlub olmaq. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Sınamağa gəlmək, sınayaraq gəlmək. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Kirişləmək. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Kirişli, köşə sarılmış, köşə ilə bərkidilmiş, möhkəm. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Sıra ilə, növbələşərək, bir cərgədə, bir sırada, bir-birinin ardınca. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Şüşə. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Sıyrılmaq. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Alma. Qul Allahquluyam, ay nəsib eylə! Şəcərdən baş verib, ay nə sib eylə, İskəndər mülküdü, aynası beylə, Nə Cəmşid padşah, nə də cam qaldı
Sevgilinin yanağında batıq yer. Sibi-zənəx, püstə dəhan, ləli nab, Nəfəsi gül kimi, müşk ənbər olsun
Yundan, keçi qılından əyrilmiş ip. Biri dedi: – Mən oğlanın adını qoymuşam Sicimqulu, sicim kimi uzun ömrü olsun
1. Doğruluq, gerçəklik. 2. Sədaqət, səmimilik, ürək təmizliyi. Dərdimi söylərəm mən yana-yana, Sidqimi bağladım qadir sübhana, Biçarə lələni saldın hi
Tam səmimiyyətli, möhkəm inamlı. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Silincə, silən kimi. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Ağac, əlağacı. Bostançı razı oldu. Niyə də olmasın? Köhnə paltar verib, təzə paltar alırdı. Seydi bostançı tatdan bir silmə (ağac) də aldı, oldu bosta
İnsanın yaşı. Paşanın varı, dövləti həddən ziyada idi. Amma sini keçmişdi, hələ bir övladı yox idi. (“Novruz”)
İtlərin ağlayırmış kimi çıxardıqları səsin təqlidi, zingildəmə. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
İtin yanıqlı zingildəməsi. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Samovar (rus mənşəli sözdür). Sarı sinavardı, hazar peşədi, Ağ eyvan otaqdı, büllur şüşədi, Mən Novruzam, atam Kərim paşadı, Hanı sağı-soldaqullarım m
Sızıldamaq; zingildəmək. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Bax: sin.
fars. siparə Quranın bölündüyü 30 cüzdən hər biri. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Ulduz. Ay ağalar, sinəm üstü yaradı, Kor taleyim mənim nə sitaradı? Deyirlər Məmmədin baxtı qaradı, Xan Səlbiyi keçirmişəm tora mən
Zülm, əziyyət, cəfa. Fələk zəhər qatdı çoxlar aşına, Çoxlar ömrün tamam eylədi bir gün. Min bəla gətirdi axır başına, Sitəmindən həzər söylədi bir gün
Zülm edən, əziyyət verən, incidən; zülmkar. Dost bilsə yarının gəldiyin neylər? Yar yolunda qara bağrını teylər, Nəsihət qəmzənə ver ki, qan eylər, Gö
Sığal. Qurbani, batıbsan qəm dəryasına, Ovçunun məskəni dağ arxasına, Bir siyqəl versənə könül pasına
Soyuq. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
1. Sorulmaq, qurumaq. 2. Südün çəkilməsi, quruması. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Sancmaq, çalmaq. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Çəkmə, ayaqqabı, yalın ayağa geyilən, dəri və ya tumacdan qısaboğaz çəkmə; bir növ uzunboğaz çəkmə. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Məbəd, monastır, hücrə, ibadətgah. Sübh tezdən Reyhan qarının soməsinə getdi. Salam verəndə qarı qayıdıb baxdı ki, dərdli Dilsuzdu
Yaşılbaş ördək. Dilimizdə bəzən qu quşunun sinonimi kimi də işlənir. Əcəb həddə çatıb yaşın, Sonatək yaşıldı başın
Nəsil mənsubiyyəti, soy, sülalə, bir adamın əsli-nəsli. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Qurumaq, kəsilmək (suya aiddir), sovulmaq. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Bax: somə.
Gücünü itirmək, sovuşmaq, qurtarmaq, keçmək. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Söyləmə, demə. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Söyləmək, demək (dastan, hekayət). (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Pis söz söyləmək, söymək. (“Kitabi-Dədə Qorqud” leksikası)
Bax: sevda. Darayıb zülfünü, töküb üzünə, Sərimi sövdaya saldı, nə çarə? (“Əsli və Kərəm”)
ərəb. sövdə və fars. gər Parça alverilə məşğul olan tacir. – Mənim toyum var, ora gedək. Toydan sonra sizə aşıqlıq lazım deyil, gedib sövdagarlıq elər