(Salyan) görkəmsiz, nataraz. – O, dəhrədaban adamdı çox
(Qazax) vergi adı (keçmişdə)
(Zəngibasar) piştaxta. – Bir dənə dəxil ver ma:, bamadorrarı orda satım
I (Qarakilsə, Ucar) nişan. – Əmbizə dəj qoydum ki, pozan olmasın (Ucar); – Bıllara dəj vıraciyıx, qalacax xirməndə (Qarakilsə) II (Ucar) dəst
I (Ucar) nişanlamaq. – Mən öydən çıxanda kitablarımı dəjdədim ki, uşaxlar dəyəndə bilim II (Zəngilan) vələ daş düzmək
dəl vurmeg: (Bakı) gəzmək. – Belədən-belə dəl vurur, belədən-belə
(Tovuz) xəstəlik adı. – Dəlazar başdan tutor, həkim yetirməsə, öldürər
I (Cəlilabad) 1. qaçaq 2. oğru. – Qaçağə, oğriyə qədimdə dələ diyəllərdi II (Qax) əriştə. – İçinə ət də doğrıp pişirmişəm dələni III (İmişli) pis
(Cəbrayıl) acgöz. – O nə dələcidi
(Qax, Zaqatala) bax dələncık
(Mingəçevir, Ucar) bax dalab ◊ Dələfə gəlməy (Mingəçevir) – b a x dalaba gəlməx’. – At dələfə gəlir
(Bakı, İmişli, Şamaxı) pinti. – Əğez, Gülboci belə dələgeydü ki, bi dənə öy-eşigi var ki, it günündə; – Səlmi bilirsən nə dələgeydü, bir ignə sanca bi
(Təbriz) tapdanma nəticəsində hasarda, çəpərdə salınmış keçid, yol. – Öyümüzdən bağa dələmə var
(Ağdərə, Daşkəsən, Tərtər) bax dələyən. – Dələ:n ağacı dimdiyinən dəlir (Daşkəsən)
(Qax) oxlov. – Dələnciknən xamır yayılar
(Salyan) iri, nəhəng. – Mırad dələndavaz adamdı
I (Cəbrayıl, Füzuli, Xocavənd, Kürdəmir, Quba, Lənkəran, Mingəçevir, Sabirabad, Ucar) bax dələndavaz
(Şamaxı) 1. iri, nəhəng 2. kobud
(Ağdam) ağacdələn
(Təbriz) tıxac. – Su turbadakı dəlgəri aparıb
(Ağdam) dəlisov. – Dəlxax vaxdıymış o vədə onun
(Ağbaba) bitki adı
(Oğuz) bitki adı. – Dəlibənginin kökün yeyən dəli olar
(Ağdam, Füzuli, İmişli) bax dəlijə
(Zəngilan) meşə sağsağanı. – Dəlici:r də elə qəcəliyə oxşi:r
(İmişli) qoyun xəstəliyinin adı. – Dəlijə qoyunun çarası kəsməx’di
(Yevlax) bıçaq
(Qazax) soba borusunu bayıra çıxarmaq üçün pəncərə və ya divarda açılan dəlik. – Durboyu dəlləx’dən çıxardanda əlim his oldu
(Xanlar) bic, hiyləgər
I (Ağdam, Ağcabədi, Xocavənd, İmişli, Kürdəmir) quzu saxlanılan yer. – Quzuları dəlmiyə saldım (Ağcabədi); – Körpə quzuya yer altdan dəlmə düzəlderix’
(Şəmkir) dəlik, deşik. – O sıçan dəlməyinin ağzına bir tələ qoy
(Borçalı) çörəyin üzərini deşərək naxış vurmaq. – Xamırı isdikannan bururux, əlnən dəlməx’li:rix’
(Gəncə) iki həyət arasında açılmış kiçik qapı. – A Güllər, dəlməkçədən keş, bərə:l <bəri gəl>, mə:m tikməmə köməy elə
(Daşkəsən, Gəncə) böyük boşqab. – Evimizdə iki dəlyarımız var (Gəncə)
I (Naxçıvan) divarda olan dəlikdeşik. – Bu öydə nə çox dəm var II (Biləsuvar, Əli Bayramlı) alət III (Füzuli) nəm
(Quba) danmaq. – Mən bu süzi də:dimmi?
(Dərbənd) aşsüzən. – Dəmalan da diyərig, aşsüzən də
(Ucar) kəltən; şumda olan kəsək; əzilməmiş yumru torpaq. – Qalxozçular iri dəmbələri əzillər
(Cəlilabad) qarınqulu
(Naxçıvan) dümdüz. – Yerimiz dəmbələmdüzdi
(Qazax) lovğa, təkəbbürlü. – Dəmbər Əhmət bir az dambat gəzerdi, o:nçun dəmbər Əhmət de:llər
(Qarakilsə) hündür. – Bir dəmbərçə ev tikin; – Onun cibi dəmbərçədi
I (Qazax, Şəmkir) hirsli, əsəbi. – Bu nə dəmbərçəy uşaxdı, adamın üzünə qayıdır (Şəmkir) II (Gədəbəy, İmişli) lovğa
(Çənbərək, İmişli) lovğalanmaq, yekə-yekə danışmaq. – Ə:, nə dəmbərçəx’lənersəη, az özünü dart (İmişli); – Üsdümə nə: dəmbərçəx’lənirsəη, maηa güjün ç
(Göyçay) bax dəmbə
(Çənbərək, Gədəbəy, Şamaxı) büdrəmək. – Hənəx’-hənəx’ gəlerdim cığırnan, qəfil dəmbəzimədimi at (Gədəbəy); – Dəmbəzidim, yıxıldım (Çənbərək); – Başım
(Çənbərək) yanmaq, alovlanmaq. – Ojax dəmbildiyr
(Şahbuz) züyçü, çalğıçıya züy tutan. – Dəmçi laf yoruluf
(Borçalı) hərdəmxəyal. – Dəmdəmə adam odur ki, bir xəyəlda olmor Dəmə düşmək (Kürdəmir) – küyə düşmək
(Şəki) ağac növü. – Dəmgal cəncəx’li ağaşdı