pəsələng eləməx’: (Gədəbəy, Şəmkir) dağıtmaq ◊ Pəsələng olmax’ (Daşkəsən) – dağılmaq. – Bir ton taxılı pəsələng eləməy olmaz (Şəmkir); – O nəsil çoxda
(Çənbərək, Şəmkir, Tovuz) 1. böyük (Çənbərək, Şəmkir). – Bir pəsəndə harava ot gətdim (Çənbərək) 2. hörmətli (Tovuz)
(Mingəçevir) mıx
pəsər qalmax: (Bərdə) boy atmamaq, gödək qalmaq, böyüməmək. – Sən pəsər qalajaxsan
I (Şamaxı) bir hörgüclü dəvə. – Mənim bir pəsərəyim var; – Pəsərək çox yük götürər II (Salyan) görkəmli, boybuxunlu
(Axalsxi) çox geyindirmək, qalın geyindirmək. – Ana uşaxlarını soyuxdan saxlamaq üçün pəsəsləyir
(Cəbrayıl) bax pəsəddəmək. – Həsən ağacın yerini pəsətəmişdi
(Lənkəran) avar (qayıqda). – Dadaş, pəsgəli losmana ver, kərəcini itiləsin
(Gəncə) qoyunun boynu. – Bir kilo pəsgərdənnən kəs ver
I (Borçalı, Gədəbəy, Hamamlı, Qazax) çəkinmək. – Hürü nə hayasız adamdı, heç adamnan pəsimmək bilme:r (Borçalı) II (Quba) gizlənmək
(Cənubi Azərbaycan) firni. – Bu pəsməni ver uşağa
(Qazax) aradan çıxmaq. – Gördüm iş xarafdı, yu:acca pəsdim
I (Gəncə) bərkdən-boşdan çıxmış. – Əli çox pəsməndə adamdı II (Balakən, Oğuz, Şəmkir) yararsız. – Pəsməndə şeydi, neynirsən alıb unu? (Oğuz); – Bu pəs
(Cəbrayıl, Zəngilan) məzəmmət etmək. – Mən də pəsmətdəmişəm, tay dalaşmazdar (Zəngilan); – Hərə bir yannan pəsmətdədi, Nubar ağladı (Cəbrayıl)
(Ordubad) corabın dabanına yamamaq üçün gön parça. – Pəsniki bərk tik!
(Şamaxı, Şuşa) bax pəsab
pəssuar eləmək: (Xanlar) əkin sahəsini dincə qoymaq. – Bu yeri pəssu: ar eləmişdim, yaxşı buğda oldu
(Cənubi Azərbaycan) iplikdən toxunmuş qalın geyim. – Pəstəgi qışda geyəllər
(Hamamlı) natəmiz
(Salyan) borc. – Dö:lətə pə:- suxdam yoxdu
(Cənubi Azərbaycan) qadın ayaqqabısı növü. – Qardaşım pəşdəqabı adaxlısıyçın aldı
pəşəlo: gəlmək: (Şamaxı) hədə-qorxu gəlmək. – O qədər qudurub ki, həriyə bir pəşəlo: gəlir
(Ucar) bax peşarı. – Bü:n üzümlükdə pəşəri yığmışam
I (Zərdab) arxda qalan su. – Abbas arxdakı pəşroynan iki lək soğan suladı II (Xocavənd) çayın puçalı
(Cənubi Azərbaycan) beşatılan tüfəng. – Atam pəştirnən igirmi dənə ceyran vurub
pətax qoymax: (Qax) badalaq gəlmək. – Sa: bi pətax qoyup əşirrəm (Qax) ◊ Pətax çalmax (Zaqatala) – b a x pətax qoymax
(Qax) pəncə
I (Qax) xala II pətə qurmax: (Xanlar) kələk gəlmək. – Yüz dəfə demişəm: “Mənə pətə qurma!”
I (Bakı, Şamaxı) pətənək (quşlarda). – Toyuğun pətəgənəsini çıxart ver mənə (Şamaxı) II (Lənkəran) qovuq (balıqda)
(Çənbərək) bax pətriz. – Pətrisi keçiririx’, sonra həvəleyrix’
(Qazax) cəhrədə yoğun ip
(Culfa) tavan
(Lənkəran) ayaqaltı. – Gəlin gəlir, pəyəndazi gətirün
(Meğri) aşpaz. – Toy vuruler yeddi gün-yeddi gecə, pəzəndələr aş bişirer, yiyellər, içellər, mətdi-muradına yetişellər
(Cəlilabad) bax pazgə. – Bırdan barmağimə bi cıqqan pəzgə soxılmişdi
I (İmişli) yiv. – Pıç dəmirdən olır II (Kürdəmir, Şamaxı) lülək. – Bala, ey, o sinavarın pıçın bərk bır axmasın (Kürdəmir); – Simavarın pıçı düşüb (Şa
pıçal-pıçal olmax: (Qazax) qabarcıq bağlamaq (qatığa aiddir). – Qatığ qıjqırıf pıçal-pıçal oluf
(Ağcabədi) sulanmaq (gözə aiddir). – Quzunun gözü pıçalaxlıyıf
(Ağdaş) bax pıtıx II. – Pıçığımız balaca-balaca yeriyir
pıçılğan olmax: (Ağdam, Cəbrayıl, Goranboy, Xocalı, Şamaxı) yara olmaq. – Atın ayağı pıçılğan oluf, axsıyır (Ağdam); – Yağınnıxda qoyunun barmaxlarını
pıçırını açmax: (Ucar) sirrini açmaq. – Diyan bir, sənin pıçıruu açajam
I (Lənkəran) puç. – Cəvahirdən aldığun qozdarın hamısı pıfa çıxdı II (Başkeçid, Borçalı, Lənkəran) taxta kəpəyi
(Böyük Qarakilsə) oyunda və ya növbədə sonuncu adam
(Naxçıvan) ətyeyən çöl quşu. – Pığıdan tərlan olmaz
(Lənkəran) eybəcər. – Pı:xa Bəhmənə mən heç qız verrəm?
(Basarkeçər) çox yeyib məst olmaq. – Qoyun o qədər arpa ye:f ki, pıxınıf
(Ordubad) qorxaq
(Çənbərək) küsmək. – İsmeyil bizdən pıxıf; – Sən də pıxdın axırda bizdən?
(Zəngilan) pulgir
(Cəlilabad) həyətyanı əkin sahəsi. – Pılanımı isde:yəm şumliyəm