(Lənkəran) balıq torunda olan qurğuşun halqa
(Çənbərək) sulufunu təmizləmək (düyü, buğda və s.). – Sona ğarı buğduyu sılıfladı, hədix’ bişirəjəx’
(Lənkəran) quş adı. – Kolun yanınnan keçəndə birdən sıllıc pırr eliyib uşdi
(Qazax) bax ismarramax. – Cijimə sımarrladım kin, dağdan yağ yollasın
(Qazax) ağlaya-ağlaya burnunu çəkmək. – Əy Rəsul, dədəη səni döyüfdümü sımxırırsaη?
(Meğri) qısılıb gizlənmək. – Sımıldıx daş dibinə, yağış savıldı
(Gədəbəy, Şəmkir) bax simsar. – O bizdərə sımsardımı yörəsin? (Gədəbəy); – Qızı aparıf qoyurdu bir simsarın yanna, onnan soηra barışırdı (Şəmkir)
sınamanc eləməx’: (Cəbrayıl) sınamaq, yoxlamaq
(Başkeçid) vəhşi heyvan adı
(Çənbərək) qabiliyyət. – Nərimanın sındalı yoxdu, qarışıyı qayrammeyjəx’
(Ağdərə, Qafan) 1. b a x sıyır (Ağdərə). – Sıηırım əyilif, yerimnəη qalxammıram (Ağdərə) 2. b a x sıηır (Qafan)
(Zaqatala) bax siηirməx’ 1
(Gədəbəy) 1. b a x siηirməx’ 1 2. b a x siηirməx’ 2
(Şəmkir) dayanmaq, durmaq (otladıqda). – Keçi sıηırsıyıf otduyurdu
(Şəmkir) qəlbi yaralı, sınıq. – Yetimi gərəx’ dannamıyasaη, çünki ürəyi sınqıηdı
(Kəlbəcər) gizlənmək
(Zaqatala) bax sinsitməx’. – Uşağı sınsıtma!
(Meğri) təkdırnaqlı heyvanların dırnaqlarını yonmaq üçün dəmir alət
(Meğri) axar çayın qışda gətirdiyi buz parçaları. – Ərəz bu qış elə hey sır gətirer
(Quba, Zərdab) donuz balası
(Ağcabədi, Şuşa) quyruq yağında qovrulmuş ət. – Sıpasidiyi qoyurma kimin şeydi (Şuşa)
(Sabirabad) sacayağı. – Sıpayanı otın <odun> üssə qoy
(Salyan) dartınmaq. – Balığ sıpçındı, əlimnən çıxdı
I (Qafan) kök. – Bu nə sıpıx adamdı II (Laçın) gödəkboy III (Zərdab) arıq
I (Qafan) kökəlmək. – Bu nə yaman sıpıxıb? II (Basarkeçər, Gəncə, Şəmkir) bax sıpırıxmax. – Söz bura çatanda aşnam xəlvətcənə duruf sıpıxdı (Gəncə); –
(Ağcabədi, Cəbrayıl, Çənbərək) aradan çıxmaq, gizlincə qaçmaq. – Məmməd mə:rəkədən sıpırıxdı (Ağcabədi); – Qələndər malatıηqada işdəməx’ çoxdu deyn sı
(Kürdəmir, Qazax, Şəmkir) bax sivirt. – Məhərrəmiη bir qoyununu kəsdik, sıpırt yağıdı (Qazax); – Bir kilo ət almışam, sıpırt yağdı (Şəmkir)
(Cəbrayıl) həyasız, abırsız, utanmaz
(Dərbənd) meyvə çırpmaq üçün nazik uzun ağac. – Lap teregin təpəsində sıpqın sindi qarı
I (Salyan) lüt, çılpaq ◊ Sıppız qoymağ – soymaq, talan etmək (ağac və onun meyvəsini). – Alma ağacını uşaxlar sıppız qoydılar
(Salyan) yoluşdurmaq, talan eləmək. – Uşağlar ağacı elə sıppızzıyıblar ki, bi də: də fındığ qalmıyıb
(Meğri) qışda Araz çayında axan buz parçaları. – Ərəz bu qış elə hey sır gətirer
(Cəbrayıl) topuq
I (Borçalı, Gədəbəy) dəfə. – Mən Tiflisə iki sıra getmişəm, Bəkiyə bir sıra getmişəm (Borçalı); – Bü:n iki sıra qonağımız oluf (Gədəbəy) II (Hamamlı)
(Basarkeçər) növbə ilə camaat malını otaran. – Bö:ün sıraçı Həsəndi, malı o otarajax
(Qafan) sürüşkən. – Yağış yağanda körpinin qırağı həmişə sırçağ olur
(Dəvəçi, Lənkəran) 1. xörək adı (Lənkəran). – Sırdağın suyu çox olıb. – Sırdağın ləzəti yoxdı 2. yağda qovrulan soğan (Dəvəçi)
(Xaçmaz, Quba) gül növü
(Karvansaray) uşaq oyunu adı
(Borçalı) yun çubuğu. – Sırğıynan yun çırpırıx
(Qazax) b ax siğirxana. – Sırxanada inəx’, dana, comuş saxle:rıx
(Laçın) 1. heç bir şeyi bəyənməyən 2. hər şeydən iyrənən. – Ə:, adam sırxav olmaz
(Göyçay, İsmayıllı) bax sirxo:. – Riza xeyli sırxo: gəzəndi
(Gədəbəy) bax sirxo:. – Sırxoy geyer paltarı çox bizim gədə
(Şamaxı) qoz çırpmaq üçün nazik, uzun ağac. – Sırıği gət, qozi çırpağ
(Bolnisi, Qazax) b ax sırığ ◊ Sırıx çəhməx’ (Qarakilsə) – divan tutmaq, dağ çəkmək. – Sən ma: bir sırıx çəhmisən ki, öləm gedəm yadımnan çıxmaz
(Qax) titrəmək
(Qazax, Tovuz) 1. heç bir şeyi bəyənməyən, 2. hər şeydən iyrənən
(Balakən, Çənbərək, Xanlar, Qazax) bax sırımsax. – İrvaham çox sırımsığ adamdı (Çənbərək); – Oğul, sənin sırımsıxlığın elə uşaxlıxdan var kı (Xanlar)
sırınc olmax: (Qazax) daraşmaq. – Qarınça taxıla sırınc oluf