I (Zərdab) arxda qalan su. – Abbas arxdakı pəşroynan iki lək soğan suladı II (Xocavənd) çayın puçalı
(Cənubi Azərbaycan) beşatılan tüfəng. – Atam pəştirnən igirmi dənə ceyran vurub
pətax qoymax: (Qax) badalaq gəlmək. – Sa: bi pətax qoyup əşirrəm (Qax) ◊ Pətax çalmax (Zaqatala) – b a x pətax qoymax
(Qax) pəncə
I (Qax) xala II pətə qurmax: (Xanlar) kələk gəlmək. – Yüz dəfə demişəm: “Mənə pətə qurma!”
I (Bakı, Şamaxı) pətənək (quşlarda). – Toyuğun pətəgənəsini çıxart ver mənə (Şamaxı) II (Lənkəran) qovuq (balıqda)
(Çənbərək) bax pətriz. – Pətrisi keçiririx’, sonra həvəleyrix’
(Qazax) cəhrədə yoğun ip
(Culfa) tavan
(Lənkəran) ayaqaltı. – Gəlin gəlir, pəyəndazi gətirün
(Meğri) aşpaz. – Toy vuruler yeddi gün-yeddi gecə, pəzəndələr aş bişirer, yiyellər, içellər, mətdi-muradına yetişellər
(Cəlilabad) bax pazgə. – Bırdan barmağimə bi cıqqan pəzgə soxılmişdi
I (İmişli) yiv. – Pıç dəmirdən olır II (Kürdəmir, Şamaxı) lülək. – Bala, ey, o sinavarın pıçın bərk bır axmasın (Kürdəmir); – Simavarın pıçı düşüb (Şa
pıçal-pıçal olmax: (Qazax) qabarcıq bağlamaq (qatığa aiddir). – Qatığ qıjqırıf pıçal-pıçal oluf
(Ağcabədi) sulanmaq (gözə aiddir). – Quzunun gözü pıçalaxlıyıf
(Ağdaş) bax pıtıx II. – Pıçığımız balaca-balaca yeriyir
pıçılğan olmax: (Ağdam, Cəbrayıl, Goranboy, Xocalı, Şamaxı) yara olmaq. – Atın ayağı pıçılğan oluf, axsıyır (Ağdam); – Yağınnıxda qoyunun barmaxlarını
pıçırını açmax: (Ucar) sirrini açmaq. – Diyan bir, sənin pıçıruu açajam
I (Lənkəran) puç. – Cəvahirdən aldığun qozdarın hamısı pıfa çıxdı II (Başkeçid, Borçalı, Lənkəran) taxta kəpəyi
(Böyük Qarakilsə) oyunda və ya növbədə sonuncu adam
(Naxçıvan) ətyeyən çöl quşu. – Pığıdan tərlan olmaz
(Lənkəran) eybəcər. – Pı:xa Bəhmənə mən heç qız verrəm?
(Basarkeçər) çox yeyib məst olmaq. – Qoyun o qədər arpa ye:f ki, pıxınıf
(Ordubad) qorxaq
(Çənbərək) küsmək. – İsmeyil bizdən pıxıf; – Sən də pıxdın axırda bizdən?
(Zəngilan) pulgir
(Cəlilabad) həyətyanı əkin sahəsi. – Pılanımı isde:yəm şumliyəm
(Cəbrayıl, Zəngilan) gözdə olan çirk. – Keş gözu͂: pılçı:n yu, so:ra gə çay iç (Zəngilan); – Gözü: pılçığın təmizdə (Cəbrayıl)
(Cəbrayıl) uzaq. – Əli mənnən pındavar gəzir
(İsmayıllı) kökü yeyilən yabanı bitki adı. – Burda pınq çoxdu
pınt salmax: (Zaqatala) ara qarışdırmaq
I (İmişli) xırda yarpaq (kolun ucunda). – Qoyunu yaxşı kökəldər kolun pırı II (Ağdam, Kürdəmir) barama kəpənəyi
(Kürdəmir) bax piran. – Pıram yulğunnuxda pitir
(Xocalı, Tərtər) bax piran
(Tovuz) bol
(Yardımlı) bəhanə, səbəb. – Bir parçım axtarey mənnən savaşməgə
(Tovuz) qoyun cinsi adı. – Pırış qoyunun yunu yaxşı olor
(Meğri) köməkçi. – Baləcə galladardı, biz də unın pırneyiydıx
(Ağdam, Əli Bayramlı, Mingəçevir) yapon xurması
(Salyan) şərait. – Neçə ildi işdiyir, hələ öziyçin bir pırpaz düzəldə bilmiyib indiyənəcən
(Cəbrayıl) xörək adı. – Bacımgildə yaxşı pırpıt yedim
(Ucar) yabanı bitki adı. – Pırpız quru yerrərdə pitir; – Rəna, qoyunun pırpızdarın təmizdə
I (Zəngilan) yabanı bitki adı. – Pırpızax olan yerdə yemlix’ də olar II (Zəngilan) çox xırda budaq. – Odunun pırpızağın kəs töx’ yerə
(Cəbrayıl, Zəngilan) xırda budaqlı. – Pırpızaxlı odunu dürtmə qaza:n altda (Zəngilan); – Pırpızaxlı odunu pıça qoymağ olmaz (Cəbrayıl)
(Qafan, Zəngilan) xırda budaqlı. – Pırpızaxlı odunu dürtmə qaza:n altda (Zəngilan); – Pırpızaxlı odunu pıça qoymağ olmur (Cəbrayıl)
(Şuşa) saçı pırtlaşıq. – Bir pırpızdı qız gəlif səni soruşur
(Əli Bayramlı) pərvazlanmış (quşa aiddir). – Uşağlar yuvadan pırpızlammış quş balalarını götürdülər
(Bərdə, Cəbrayıl, Mingəçevir, Şamaxı) kəpənəkləmək, kəpənək çıxarmaq (baramaya aiddir). – Baramanı gej dərdix’ deyin çoxu pırradı (Cəbrayıl)
(Göyçay) uçan
(Çənbərək) qızarmaq, pörtmək (üzə aiddir). – Urusdamın rəngi yaman pırsıxıf