(Bərdə, Cəbrayıl, Füzuli, Zəngilan) yetişəndən sonra boşalıb kiflənmək (meyvəyə aiddir). – Armıt pırsıdı, yeməy olmaz; – Yemiş pırsıyıf, yeməy olmaz (
I (Şamaxı) qovun növü. – Pırtdama ucuz olur II (Ağdaş, Göyçay, Kürdəmir, Mingəçevir, Oğuz, Şamaxı, Ucar) xörək adı (qabaq, yağ, qoz və ya fındıqdan ha
pırtdanağı çıxmax: (Meğri, Şəki) daxili orqanları bayıra çıxmaq. – Bu toyuğun pırtdanağı çıxdı (Şəki)
(İrəvan) arşınmalı. – Kəndə pırtı satan gəlib
(Cəbrayıl) araba hissələrindən birinin adı. – Muxdar, pırtığı arabanın üstə sal
pırtıx-pırtıx olmax: (Gəncə) bax pırtım-pırtım olmax. – Aldığım şal pırtıx-pırtıx oldu
pırtım-pırtım olmax: (Mingəçevir) didik-didik olmaq
pırtınhay düşməx’: (Qazax) köçə-köç düşmək. – Arxeyin oturdux dağda, qar yağdı, pırtınhay düşdü
I (Basarkeçər, Çənbərək, Hamamlı) sürüşmək. – Ə:ğım pırtdı, yıxıldım (Basarkeçər); – Əzvər, gənə niyə pırtırsaη? (Çənbərək) II (Gədəbəy) süzülmək, işl
(Oğuz) çiling – Sən pısu düz atmadın!
(Ordubad) kök. – Pısdıx Məhərrəm sağdi
pısdım açılmax: (Oğuz) donu açılmaq. – Pısdımı açılar, yumşalar
(Zəngəzur) kök. – Bu nə yaman pısığ adamdı
(Zəngəzur) kökəlmək. – Sona dağda o ki var yeyib pısıxıb
pısım-pısım danışmax: (Ağdaş) pıçıltı ilə danışmaq, xısın-xısın danışmaq. – Həmid Səfərnən pısım-pısım danışırdı
pısın-pısın danışmax: (İsmayıllı) bax pısım-pısım. – A qızdar, nə var ki, belə pısın-pısın danışırsuz?
(Ordubad) dozanqurdu. – Pıspıs çox vaxd işığa gəlir
I (Zəngilan) yabanı bitki adı. – Pıspısa yanığa dərmandı II (Bakı, Cəlilabad) bax pıspıs. – Pıspısa pısıldey (Cəlilabad) III (Ucar) pıç-pıç
I (Zəngilan) körpə buzov. – Pışdıx bızavın illaf <lap> balacasına de:llər II (Cəbrayıl) bişmiş dələmə
(Balakən) yüngülağıl
(Zaqatala) qıcqırmaq (ağartıya aiddir)
I (Ağdaş, Cəbrayıl, Kürdəmir) çürük. – Bı ağac pıtdı, tikintiyə yaramaz (Cəbrayıl) II (Kürdəmir) qov
(Cəbrayıl) yamac. – Həsən, qoyunu yığ pıtara
(Cəlilabad) çürümək. – Qaley, qaley, göreysən, ağəc pıtdadi
(Zaqatala) varlanmaq. – Əli bir əz vəxtdə pıtdıxlaşıb
I (Xaçmaz, Meğri) bax pısıx. – Mıxdar xaloğlunun bir pıtığ oğlu var (Meğri) ◊ Pıtığ eləməg (Xaçmaz) – kökəltmək
(Cəlilabad, Kürdəmir, Yardımlı) çürük. – Pıtıl ağəc tez yaney (Cəlilabad)
(Salyan) ağacın qurd yemiş yerində olan kəpək. – Bu ağacda pıtılqa çoxdu
(Kürdəmir) bax pıtdaməy. – Bırız pıtıllıyıp, öyə qoymağ olmaz
(Masallı) bax pıtıl
(Cənubi Azərbaycan, Culfa, Quba, Lənkəran, Meğri, Ordubad, Şamaxı, Şərur) bax pitirağ. – Pıtırağ zərəlli otdu (Şərur); – Pıtırağ paltara suvaşan tikən
(Cənubi Azərbaycan) bax pıtılqa. – Pıtırqaya əl vurmamış ağac uçdi
(Balakən, Qax, Zaqatala) bax pitirağ
(Gəncə, Qazax, Şəmkir, Tərtər) bax pitirağ. – Atın quyruğu pıtırqannan doluf (Qazax)
(Gəncə, Şəmkir) pıtırqan çox bitən yer. – Bura nə:man pıtırqannıxdı (Şəmkir)
(Meğri) ağızbaağız dolu. – Hümbətəli pıtqama qazan süd sağdı, gətdi bizə
(Göyçay) hürkmək
(Dərbənd, Tabasaran) ot ◊ Piçan çalmağ (Dərbənd) – ot çalmaq. – Piçani yiğillər yabeynan (Tabasaran); – Saba: piçan çalmağa çixədüg (Dərbənd)
(Bakı, İmişli) yara. – Piçcə çıxdı gözünə yazığın, onnan şikasd oldı (İmişli)
(Ucar) əmiarvadı. – Biz əmimizin arvadına piçə de:irik
(Lənkəran) başda yük aparmaq üçün burulmuş dairəvi parça
(Qax) paltar sərilən ip üçün dirək
(Qax) azca. – Pixə üvənə otu, mağa issi oluy
(Qax) yabanı soğan
I (Salyan, Yardımlı) nazik. – Qış günü də pilə şalvarda gəzir (Salyan) II (Yardımlı) yumşaq. – Nənəm həmişə pilə çörəy bişirey
I (Ağdam, Ağdaş, Ağdərə, Cəbrayıl, Cəlilabad, Gəncə, Xocalı, Quba, Masallı, Şuşa, Yardımlı) düymə. – Pilək də de:rik, düymə də (Ağdam); – Sə:η pencəyi
(Əli Bayramlı, Salyan, Ucar, Zərdab) narın süpürgə. – Piləkəni mə: ver (Əli Bayramlı); – Səknə, piləkəni gəti, qulangərişi süpür (Salyan); – Anam pilə
(Lənkəran) mürgüləmək
I (Kürdəmir) qarğıdalı saçağı. – Qarğıdalının başına pilləkan de:rük II (Zərdab) nərdivan. – Əvin üsdə pilləkannan çıxırıx
(Salyan) bax piləkən