(Ağdam, Başkeçid, Borçalı, Cəbrayıl, Gədəbəy, Göyçay, Mingəçevir, Tovuz, Zəngilan) bax oralamax. – Bosdanı uralıyıf, ya:nı ki tay qutarıf; – İki günnə
(Bakı) həyasız
(Kürdəmir) tez, bir anda. – Sabı bazardan çox urba gəldi
(Salyan) əkilmək üçün çıxardılmış ağac. – Urbananı yerə bassırdım
(Xaçmaz) tumurcuq
urcah olmax: (Ağbaba, Ağdam, Cəlilabad, Gədəbəy, Hamamlı, İsmayıllı, Şahbuz, Şərur, Tovuz) bax uyurcah olmax
(Basarkeçər) bax urğan. – Haravanın urcanı qırıldı, ot düşdü töküldü
(Çənbərək) rastlaşmaq, rast gəlmək. – Mən sa: hardan urcaşdım, heç özüm də bilmirəm
urçah gəlməx’: (Şahbuz) rast gəlmək, rastlaşmaq. – Bı yannan da bı bına urçah gəldi
I (Göyçay) urva II (Gədəbəy) 100 qram. – İki mırtdaη, bir urf olu:r?; – Dörd urfun bir girvəngə: ler
(Lənkəran, Saatlı, Şamaxı) urva saxlanan süfrə, qab, tabaq. – Öydə urfalığda un yoxdı (Şamaxı); – Urfalığa baxginan, gör heç urfıya un qalı:b? (Saatlı
(Hamamlı) uzun ip. – Haravanın otu dağılmasın deyə bağlanmış ipə urğan de:rix’
(Hamamlı) iplə bağlamaq
(Kürdəmir, Salyan) balıq ovlanan yer. – Dünən urxanada tor atmışdım, iki xəşəm tutmışam (Kürdəmir)
(Meğri) nəsil
(Meğri) meşə. – Payizin qafsində quyinin yeri quzay urımləridi
(Əli Bayramlı) bax ura. – Uridi, ged sən də yığ ◊ Uri olmağ – son dəfə yığılıb qurtarmaq. – Bossandakı qarpızzar uri oldı
(Balakən) yabanı bitki adı
(Dərbənd) nəsil, tayfa. – Səlmi Yağub urluğunnandı
(Oğuz) 1. zolaqlı 2. xallı. – Urmu, məsəl, pişiyə diyilir
(Meğri) bax ornacornac. – Sunabəyim elə həmməşə urnacurnac danişey
(Meğri) çoxdanışan. – Nağinin qızı Şalıx bir urnaş qızdı
(Salyan) rütubət nəticəsində qabarmaq (divara aiddir). – Nəm oldığına görə duhar urrıyıb
(Şəmkir) suvarmaq (heyvanlar haqqında). – Gördü çovan qoyunu çayın qıra:nda urruyur
(Dərbənd) bünövrə, özül. – Övləri tikəndə urşulara çox cafa çəkdim
(Cəbrayıl, Sabirabad, Ucar) bax ura. – Urudan so:ra bossana mal-qara bıraxılar (Ucar)
I (Cəlilabad, Kürdəmir, Oğuz) 1. 25 qramlıq çəki vahidi (Oğuz) 2. 100 qramlıq çəki vahidi (Cəlilabad, Kürdəmir)
I (Şəki) ruh. – Elə iynə vurur, heç urufun da incimir II (Şəki) 1. an, az vaxt. – Bi urufdacə qutardı işini 2
I (Ağcabədi) çoxdoğan. – Uruğ arvat tez qojalar II (Biləsuvar, Sabirabad) qarşı, qabaq. – Saba-saba uruğma yava adam çıxdı (Sabirabad) III (Biləsuvar,
(Ağdam, Bakı, Şamaxı, Şuşa) tayfa, nəsil. – Heş bütöy uruğ-turuğuηuzda belə ağıllı uşağ olmuyuf; – Ay arvad, səniη yaf o uruğ-turuğuηa ləhnət olsun (Ş
(Gədəbəy) doğar, qısır qalmayan. – Uruğcul heyvan damazdıx saxlamağa yaxşıdı
(Bakı) qohum. – Adə, o Memedgil yaman uruğludılar a
(Bakı, Qax, Şamaxı) qohum-əqrəbalı
I (Ağcabədi) bax uruğ I II (Meğri, Oğuz) bax uruğ III. – Bu at Meşətüsen dayımgilin uruğunnandı (Meğri)
(Ağsu, Kürdəmir, Oğuz, Ucar) bax uruğ-turuğ. – Diyirəm ki, Söyün fılan urux-turuxdandı (Oğuz); – O:n urux-turuğunu tanıyıram (Kürdəmir)
(Daşkəsən) bax uruğcul. – Bizim inə:miz uruxculdu, hər il doğor
(Ağdam, Qax) 1. cins 2. qısır qalmayan, nəsil verən, doğar. – Bu at uruxlu atdı (Ağdam); – Uruxlu inəx’di bu (Qax)
(Qax, Zaqatala) artıb-törəyən, nəsil verən
(Cəbrayıl, Ucar) bax oralamax
(Dərbənd) döşəkçə
(Ağdam, Qazax, Şuşa) icazə. – Adam içəri girəndə urusqat alar (Ağdam); – Urusqat almamış xalxın şeyini mən sa: verəmmərəm (Şuşa)
(Basarkeçər) norma, pay. – Bu mənim urusmumdu
(Əli Bayramlı) bacarıq
(Gədəbəy, Şəki) hörmət, nüfuz ◊ Urvatdan salmax (Şəki) – hörmətsiz eləmək, hörmətdən salmaq. – Kişini lap urvatdan salıllar
(Laçın, Şuşa) hörmətli. – Əli hamının yanında urvatdıdı (Laçın); – O, çox urvatdı kişidi (Şuşa)
(Şəki) pəhləvanların güləşmədən qabaq oxuduqları mahnı ◊ Urvay dimax – güləşmədən qabaq mahnı oxumaq
(Qazax) üçyaşar erkək at
(Xaçmaz) 1. zəif 2. tənbəl
(Şərur) usanmaq
(Laçın) yavaş, ehtiyatlı