(Cəbrayıl) meyilli
(Balakən) dayandırmaq, saxlamaq. – Əylə, mən də minim
(Cəbrayıl, Gəncə, Qazax, Şəmkir, Şərur, Tovuz) bax əyləmax. – Avtonu əylə, mən gəlim çatım (Şərur); – Qız öküzü əylədi (Tovuz); – Arabanı əylə (Şəmkir
(Qarakilsə) arası dəymək. – Onnan əylişmişəm, qıyamata kimi düzəlmənəm
I (Ağcabədi) dəstə, qol (dəryazda). – Ə:, dəryazımızın əyməsi sınıf II (Mingəçevir) beşikdəki qövs şəkilli əyri ağac hissə
(Goranboy) azmaq
(Culfa) 1. b a x aynımax I 2. bax ayinmağ. – Mövə su verırıx ki, əynisin
I (Füzuli, Yardımlı, Göyçay, İsmayıllı, Kürdəmir, Salyan) ensiz qaşlı üzük. – Hindi də əyrəmçə salıllar (Salyan); – Bir əyrəmçəm vardı, verdim qızıma,
I (Ağdərə, Xocavənd, Tərtər) əyri qısa boru, dirsək. – Durbanın başına bir əyri keçirif döndərillər (Ağdərə) II (Oğuz) bax əydi
(Cəlilabad) əqrəbin bir növü. – Ağrəb zəhərri oley, ancəğ əyriqulağ da ağrəbdi, özi də yap zəhərri oley, adami vırandə öldürey
(Şərur) çirkin; əyri. – Elə əyrimçə qışdarıva yaraşır
(Qax) yaltaqlanmaq
(Basarkeçər) bilikli. – Babayi əmir ən bö:üx’ əyyardı
(Salyan, Yardımlı) cəza, qulaqburması. – Uşəğə əza-cəza ver, özün düz aparsün (Yardımlı)
(Salyan) əzab-əziyyət, zülm. – Elə axlım kəsənnən əzə-cəzə çəkmişəm
əzfana getməx’: (Füzuli) məhv olmaq. – Yazıx əzfana getdi naxaxca yerə
(Xanlar) bax əzyən
(Kəlbəcər) suvaşqanlığı az olan un. – Unumuz çox əzikdi
(Ağdaş) naz etmək
(Xocavənd) beşillik qoyun
(Basarkeçər, Gədəbəy, Gəncə, Qazax, Şəmkir, Tovuz) bülöv daşı, xart daşı. – Ay qağa, qadan alım, əzməni ver, kərəntini itiliyim (Basarkeçər); – Əzmiyə
(Cəlilabad) zülmkar. – Bir adamın kin adama rəhmi gəlmiyəndə əzrağ oley
I (Ağdam, Bakı, Gəncə, Göyçay, Kürdəmir) 1. aciz, iş bacaramayan 2. tənbəl II (Bakı, Kürdəmir, Salyan) acıdil
(Cəbrayıl, Salyan, Füzuli, Meğri) vəziyyət. – Gedəcəm əzvayişnən tanış olacem, sora yazacem sizə (Meğri); – Oraların əzvayişi nejədi? (Füzuli)
(Ağdam) yabanı, tikanlı bitki növü
(Bakı, Salyan) aciz. – Mə:m əzzavara adamnan acığım gəlir (Bakı)
(İmişli) tapdalamaq, əzişdirmək. – Aldı əyağının altına munu əzzələdi. Ff
(Salyan) minnət, danlaq. – Mən heç dədəmnən fahma götürməmişəm
(Salyan) utanmaq, həya etmək. – Nişannı qız qaynatasınnan, qaynənəsinnən fahmalanar
(Salyan) 1. minnətli. – Başqasının fahmalı surfasının başında oturmağdansa, öz halal çörəgi 2. utancaq, həyalı
(Sabirabad) 1. bilikli, savadlı 2. ağıllı
(Lənkəran) müxtəlif əşya qoymaq üçün evin arxa hissəsində ona bitişik tikilən otaq, daxma
(Çənbərək, Karvansaray, Qazax) bic, hiyləgər, fırıldaqçı. – Fatma çox faqqı arvatdı (Qazax); – Əyri Səmət çox faqqı adamdı (Çənbərək); – Bu faqqı gədə
(Qazax, Ordubad) hiyləgərlik, biclik. – Faqqılığ eler, ona inanma (Qazax); – Ay qız, özu͂: nə üçün faqqılığa qoyursan (Ordubad)
fal çıxartmağ: (Bakı) qovun və ya qarpızdan nümunə üçün dilim kəsmək. – Qarpuzdan bir fal cağart, görəg necədü?
(Salyan) cəftə. – Ya cəfdə, ya falaqqa ikisi də bi şeydi
(Oğuz) aciz, əlindən iş gəlməyən, bacarıqsız. –Sən nə falay adamsan
(Şəki) nişastadan hazırlanmış horra. – Faldanı öskürən adam içər
(Qax) çolaq. – Falığ adam kimi elinə ne alsa, salıp sındıriy
(Mingəçevir, Şəki) rahatlamaq. – Malları farağatdi:f sora ge:rux işimizə (Şəki)
(Qazax, Şəmkir) böyümək, iriləşmək. – Altı ay buzoy de:rix’, faraşdananda dana de:rix’ (Qazax); – Buzov ta: faraşdanıf, bü:nə-sava: otuxar (Şəmkir)
(Meğri) qadının başında tüklərin sağa və sola ayrıldığı yer, tağ. – Səkinanın farxı gör na qəşex’di, bibisi!
(Şamaxı) tağ (saçda)
(Salyan) səhəng. – Süzün farışu:z bizzədi
(Şərur) məfrəş. – Farmacı yunnan toxuyullar, arasına da yorğan-döşək yığıllar
(Şəki) ovulmuş quru tütün
(Qafan, Quba, Masallı, Sabirabad) suqabı, güyüm. – Farşı al git su duldur, gütür (Quba)
(Salyan) 1. önlük. – İş görəndə fartığı gey, üssün-başın təmiz qalsın 2. pambıq yığmaq üçün belə bağlanan torba
(Çənbərək, Karvansaray) hiyləgər. – Ə:r düzünü xavar alırsansa, Noyruzdan fasıx adam yoxdu bu kətdə (Karvansaray)
(İmişli) suyun qabağını kəsmək üçün bağlanıb hazırlanan budaq, qamış və s. – Əyə, faşın atun, su dayansun