(Bakı) qapmaq, qamarlamaq. – Çöldə qu(r)tdar qoyni alızdadı
(Meğri) xəstələnmək. – Dədəm üş gündü alızdıyıp
(Bakı, Şamaxı) qarmalamaq, tutmaq. – Gülbala uşağı alızzıyıb (Şamaxı)
(Naxçıvan) albuxara. – Biraz ali gətmişdim
(Böyük Qarakilsə) hər adi sözdən böyük məna çıxaran
(Qazax) açıq görünən, gözə tez çarpan yer. – İnəx’lər o allancda otdordular
(Şəki) oyuncaq. – Uşağa bir allancağ alsana
I (Şəki) baş qarışdırmaq; keçinmək. – Də: <daha> nağa:rım, üşaxnan allanıram bir tə:r II (Şəki) qızarmaq (üzə aid)
(Zəngibasar) təqib etmək, çəkişmək. – Hey allaşır, heş yole:tmir mənnən
(Zaqatala) arabanın hissəsi
(Lənkəran) quş adı. – Almabaşı ağajda yuva işdəmişdi
(Qazax) balasını tanımayan, əmizdirməyən (qoyun). – Almacıl qoyunun balası ölər
I (Şəmkir) bitmək, göyərmək, tutmaq. – On dənə şitil basdırmışdım, hamsı alıf II (Qazax) basmaq, tutmaq
(Borçalı) yanaq. – Adamda iki almalığ olor
(Qazax) 1. şübhələnmək 2. öz balasını yaxınına qoymamaq (heyvana aid). – Bu düyədən almeram dəlidi, doğanda diyəsən almıyajax balasını
(Gəncə) biabır etmək, abrını tökmək. – Böyün Həsəni yaxşıca almannadım
(Ağdam, Gəncə) yoluşdurmaq. – Arvatdar bir sa:tda zoğalı almaşdadılar (Ağdam)
(Bərdə) balasını əmməyə qoymayan (qoyun). – Bu qoyun almazdı
(Qax) fikri dağınıq
(İmişli) acgöz, çoxyeyən. – Bizin inəg alo:xardı, yem çatdırmağ olmır
(Şəmkir) ala-tala, adda-budda olan, qeyri-müntəzəm. – Yer aloş qalıf
(Şəmkir) acgöz, çoxyeyən. – Alpotun kimi yi:rsəη
(Zəngibasar) cana gəlmək, inkişaf etmək. – Də:sən bamador şitilləri alsınnanır, xarab olmuyacax
(Cəlilabad, Salyan) tavan. – Bizzə altdanyuxarı alçağ olar, şə:rdə hündür; – Altdanyuxarı taxdadan olır (Salyan)
(İmişli) cəhrənin hissəsi
(Şəki) talvar. – Altıaçığın üstündə adam var
(Salyan) yer altında yuva tikən göy rəngli quş
(Şərur) gavalı. – Gavalıya bizdə alu deyillər
(Quba) alça. – Git, ağajdan aluc dər
(Cəbrayıl) bax alığ. – Atın aluğun al, qoy təri soyusun
(Cəbrayıl, Şəmkir) bax alığlamağ. – Əli, atı aluxla, minif gedəjəm başqa yerə (Cəbrayıl)
(Zəngilan) bax alısın. – Bə:ndə yaxşı alusun var, heyvannarı apar ora
(Salyan) qəsdən, acığa. – Gəlin öydə savaşıb, odi bağa aluzı girmir
(Şəmkir) boş, mənasız, əhəmiyyətsiz. – Səməd o qədər alyancalyan danışdı ki, heç kəs bir şey qammadı
(Ağcabədi) əl ilə ovulmuş tənbəki. – No:ruz, a:manı maηa ver, bir qaylan çəkim
(Ağdam) xatırlamaq
(Şahbuz) qonaq. – Bı kəndə genə amanat gəlib
(Bakı, Şərur) davamsız, möhkəm olmayan. – Taxtəbənddə çox gezmiyun, amanəbənddu, uçulub elər (Bakı)
(Kəlbəcər) xışa qoşulmuş öküzlərin birinci cütü. – Ambıl öküzdər gərəx’ qüvvətdi olsun
ambıla-ambıla getməx’: (Tovuz) sağa-sola əyilərək getmək, səndələmək. – Odur ey, dayım ambılaambıla gedir
(Çənbərək) səndələmək. – Qulu çiynində də lapatqa ambılır; – Dada Murğuz genə ambılır
(Sabirabad, Şəki) axmaq, gic. – Ambıra bax gör, sə: un veriblər gətirməmisən (Sabirabad); – Hər ambırın sözünə inananda həylə olar də: (Şəki) Ambır g
(Meğri) kiçik dagarcıq. – Xıcca dağarcığa ambırça diyellə
(Bakı) kəlbətin. – Amburı gət, mıxı çıxardım
(Meğri) kənar; girəvə. – Amıxda dur, indi penir gətirecex’
(Cəbrayıl) bir şeyi acgözlüklə qamarlamaq, yığışdırmaq. – Pəkuza almanı amırradı
amıtqa olmağ: (Kürdəmir) dadanmaq. – Canavar bizim sürüyə amıtqa olmışdı
I (Salyan) acgöz. – Ammır Əbləsən çox yiyəndi II (İmişli) bax ambır. – Sən nə ammır uşağsan, heç niyə yaramassan
(Xaçmaz, Oğuz) key, anlamaz. – Cəlil olduğcan amnağ uşaxdı (Oğuz)
(Qax) kandar