(Füzuli) bax beva. – Çox bevaya adamdı o
(Bakı) körpə uşaq, çağa. – Mən bebə dögürəm ki, məni qorxıdırsan
(Kürdəmir) əbəs yerə, boş yerə. – Becaha danışma, bala
(Şəki) tez-tez. – Ay qız, beccə-beccə gəlsənə!
(Kürdəmir) bax becaha. – Becəhal yerə oturub gözdüyür
(Bakı, Mərəzə, Ordubad, Şamaxı) tez, cəld, tələsik. – Adə, becid gəl, ayağun altında yumurta qalmayıb ki! (Bakı); – Bir az becid gəlin, yoldaşlara çat
(Bakı, Şamaxı) tez-tez, sürətlə. – Becid-becid gəlun ki, qarannığ tüşməmiş çatağ (Bakı)
(Bakı) sürətləndirmək
becird eləməx’: (Zəngibasar) becərmək
(Zəngibasar) balaca, xırda
(Zəngibasar) bətn, uşaqlıq
(Salyan) arabanın qolu. – Arabanın beçəsi dəmirdən olır
(Lənkəran) qadınların uşaqlığında əmələ gələn xəstəlik adı ◊ Beçəxor salmağ – beçəxor xəstəliyi nəticəsində yarımçıq uşaq salmaq
I (Ordubad) kal, yetişməmiş armud. – Yetişməmiş armuda biz beçərə deyərıx II (Qazax) yazıq, fağır. – A beçərə, sənin heş şeydən xəvərin yoxdu
(Şəmkir) çox, hədsiz dərəcədə. – Məle:kə bedaha gözəldi
I (İsmayıllı, Kürdəmir, Qazax) bax bedaha. – Biyil bedahat taxıl var (Qazax); – Əhməd bu gün bedahat iş görib (İsmayıllı); – Bu il Muradxanda qo:n bed
(Ağdam, Bərdə, Cəbrayıl, Füzuli, Şuşa) 1. iri ağ tut (Cəbrayıl). – Şirinnix’də bedananın yerin heş nə verməz 2
I (Bərdə, Kürdəmir) intizamsız. – O, yaman bedaza adamdı (Kürdəmir) II (Laçın) həyasız. – Onun öhdəsinnən gəlməx’ olmaz, bedazadı
(Qarakilsə) bax beddam. – Cama:t çox iş görür, mənim adım beddahdı elə
(Bakı, Qazax, Şuşa) bədnam, rüsvay, biabır. – Çaqqal var gödən dağıdır, qurdun adı beddamdı (Qazax) ◊ Beddam eləməx’ (Şuşa) – rüsvay eləmək
(Bakı) 1. qarşılıq, əvəz 2. qiymət. – Bu qəzetün bedəli ildə altı manatdı
(Bakı) çirkin, kifir, eybəcər. – Sən burdakı güzgülərə bax, gör adami necə bedənçərə görsədir; – Bedənçərənün biridü
(Bakı) küt getmiş çörək. – Ay qado:i alım, mənim dişdərim var ki, bedid yiyim
(Bakı) 1. çirkin 2. natəmiz. – Mən Sonanun gəlinün görməmişdim, yaman bedləkərün biridü
(Bakı) hər şeyə tamah salan, nəfsi hər şeyi çəkən. – Nə bednö:üs uşağdu bu, mənnəm kimə oxşiyib
(Cəbrayıl) xəbərsiz
(Çənbərək, Kürdəmir, Qazax) etibar, dəyanət. – Sənin behbazarın yoxdu, saηa inanmağ olmaz (Qazax); – Məcidə behbazar yoxdu (Çənbərək)
(Şuşa) bax beybut. – Zarafatdaşanda behbidini soxmuşdu bö:rümə, on gün yatdım
(Qazax) behi alınmış. – Xalxın behli malını harıya satersan?
(Kürdəmir, Mingəçevir) bax beytin. – Vahap behtinin biridi, onnan pıl çıxar? (Kürdəmir)
(Cəbrayıl) böyük lək. – Suyu orta bejana bağla; – Gedim, bağda birki bejan doğruyum
(Qazax) nahaq yerə, boş yerə, faydasız. – Bejə-bejə danışıf başımı ağrıtma
I (Ağdam, Bərdə, Kəlbəcər, Şuşa) yararsız, pis. – Ə:, bekara şeydi, onun nəynə pul verirsən (Ağdam); – Həsən bekara adamdı, ona qoşulma (Kəlbəcər) II
(Ordubad) heyva toxumu. – Boğazım ağrıyır, bekdanə suyi içəcəm
(Cəbrayıl) yöndəmsiz
(Cəbrayıl) bax bekünt
(Gədəbəy) üzsüz süd. – Beqamın özü nədi ki, qatığı da nə ola; – Beqamnan yaxşı kəsmix’ olur
(Lerik) hörmətsiz. – Xasyətinən özün bequrb eliyib
(Şəki) çəltik küləşi. – Belbi sirkəliyif beş put, altı put çəltix’ gətirənnər var
(Zəngibasar) xəkəndaz. – Belçəni gəti zibili yığ
(Bərdə, Qazax, Şəmkir) belində qurşağa bənzər zolaq olan yırtıcı quş. – Belibağlı meşədə çox olur (Bərdə); – Qartal deyif kin, belibağlı olmaseydi, ye
(Zəngilan) qozbel. – Qara belidonqardı anadan gəlmə
(Oğuz, Şəki) məc. tənbəl
(Ağcabəd, Ağdam, Bərdə, Şuşa, Tərtər, Zəngilan) qozbel. – Yazıx beliquzdudu dayna, şikəsdi (Ağdam); – Beliquzdu adam həməşə büküx’ gedir (Tərtər)
(Zəngilan) qozbel. – O, uşaxlıxdan həylədi – belitəx’nəlidi
(Şamaxı) bel. – Eldar belkannan ağacın dibini boşaldardı
(Oğuz) oyun adı
(Ucar) göstərmək. – Mən sənin şəkilu: Həsənə də bellətdim
(Cənubi Azərbaycan) bir qədər, məlum ölçudə su. – Arxda on bellik su var
(İmişli) bel. – Beltəni mana görüm